Mon petit prince

«Οδύσσεια δευτέρα και μεγάλη,

της πρώτης μείζων ίσως. Αλλά φευ

άνευ Ομήρου, άνευ εξαμέτρων», Κωνσταντίνος Καβάφης

Λυών 1906. Ο Αντουάν Ντε Σαιντ-Εξυπερύ, μόλις 6 ετών τότε, επιμένει πως η ζωγραφιά του δεν απεικονίζει ένα καπέλο, όπως βλέπουν οι μεγάλοι, αλλά έναν βόα που έχει καταπιεί έναν ελέφαντα. Η ανεκτίμητη οπτική του δεν εκτιμάται. Τα όνειρά του προσγειώνονται καθώς οι μεγάλοι τον αποτρέπουν να "πετάει στα σύννεφα" με τη σκέψη. Ωστόσο, εκείνος αποφασίζει πως μια μέρα οι αιθέρες θα του ανήκουν στην πράξη, και, το 1943, πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας πια, ρισκάρει τη ζωή του σε μία πτήση και χάνεται για πάντα στη Μεσόγειο. Χάνεται, όμως; Ή μήπως συναντάει για πρώτη φορά τον εαυτό του; Το βέβαιο είναι πως λίγο καιρό νωρίτερα, έχει "συναντήσει" στο χαρτί τον αντικατοπρισμό του, τον πιο διάσημο πρίγκιπα των τελευταίων 100 χρόνων, γράφοντας την πιο γνωστή και άχρονη-διαχρονική ιστορία αυτοπραγμάτωσης όλων των εποχών. Το φιλοσοφικό του παραμύθι θα μεταφραστεί σε 250 γλώσσες και θα αποτελέσει την τρίτη κατά σειρά πιο πετυχημένη έκδοση μετά τη Βίβλο και το Κεφάλαιο.

Ο δημιουργός εκτοξεύεται ανάμεσα στην κυριολεξία και τον συμβολισμό, με κατεύθυνση προς τον ήλιο, τα αστέρια, την αιωνιότητα και τελικά απογειώνει κάθε τι υπαρξιακό και επίγειο, "αθωώνοντας" τη φθορά. Σε αυτό το σκηνικό σύμπαν, αναζητώντας την αυτοβιογραφική διάσταση των ηρώων και ενεργοποιώντας μνήμες και βιώματα, θα φωτιστεί μία μεγάλη αλήθεια: Τα πράγματα δεν είναι όπως είναι, αλλά όπως επιλέγουμε να τα βλέπουμε. Οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν πάντα τα μεγάλα νοήματα. Ξεχνούν τον μεγαλείο του να είσαι μικρός. Τα παιδιά είναι αλλιώς. Τα παιδιά είναι μεγάλοι που δεν έχουν ακόμη χαθεί στη μικρότητα. Τα παιδιά ζουν πάντα στο μεγαλείο.