Πρωτεύουσα του κόσμου; Υπερβάλλω αλλά η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές με ξαφνιάζει η Αθήνα. Μεζεδοπωλείο, αρωματοπωλείο και μελισσότοπος στο Παγκράτι – ευχάριστα, είτε σε ξαφνιάζουν είτε όχι …
Η Αθήνα έχει 3.181,872 κατοίκους μαζί με τα προάστια, αποτελείται από 35 δήμους και απλώνεται χαλαρά για 462 ηλιόλουστα τετραγωνικά χιλιόμετρα. Το 2012 είχε βγει η 39η πλουσιότερη πόλη του κόσμου, καθώς και η 77η ακριβότερη – σήμερα ένας θεός ξέρει πού θα βρίσκεται στην κλίμακα πλούτου (πατώματα) και ακρίβειας (ύψη). Δεν συζητάμε αν είναι ωραία ή άσχημη, μια χαρά είναι, απλώς… εξακολουθεί να με ξαφνιάζει, εκατό χρόνια μετά: όταν νομίζω πως την ξέρω καλά, τσαφ, πετιέται μια γωνιά της περίεργη και με κάνει να χαμογελάω. Μερικές φορές, καλά, μπορεί να με κάνει να τραβάω τα μαλλιά μου αλλά συνήθως η έκπληξη, μέσα στην καταραμένη Κρίση και στην καντίφλα, η έκπληξη είναι ευχάριστη. Ή βρίσκεις ό,τι ψάχνεις σε μια πόλη, όπως και στη ζωή τελικά, τι να πω, σόρι που καταλήγω σε φιλοσοφίες των κινέζικων fortune cookies, ίσως το κάνω υποσυνείδητα επειδή τα τρώω πέντε-πέντε (οικογενειακή συσκευασία..).
Παγκράτι: παλιά πήγαινα συχνά, είχα λόγους, τώρα πια κανένας δεν έχει λόγο να φύγει από τη γειτονιά του και να ψάχνεται σε άλλη γειτονιά, τα βρίσκεις όλα στο ίντερνετ έτσι κι αλλιώς, ζεις μεν στην πόλη αλλά δεν έχει σημασία, η οθόνη σου είναι αυτό που σε συνδέει τόσο με την πόλη όσο και με τους ανθρώπους της. Ή με άλλους ανθρώπους, ξένους, από άλλες πόλεις.
Μου αρέσουν όμως οι βόλτες, οι εξερευνήσεις, οι μυρωδιές, οι εικόνες και οι προσπάθειες των ανθρώπων να φτιάξουνε μια γωνιά ιδιαίτερη μέσα στα τσιγαρισμένα 462 τ.χλμ. Πήγα με τη γυναίκα του αδερφού μας στο πρώην «Καφενείον η Ελλάς» νυν «Ρακομπακάλικο», εκεί όπου άνθισαν και έσβησαν 500 διαφορετικά μαγαζιά στα τελευταία 30 χρόνια, καφέ, εστιατόρια, μπαρ και ταβέρνες. Η ταράτσα του είναι υπερυψωμένη, δροσερή μέσα στην καυτερή ασφαλτίλα του Ιουλίου. Οι μεζέδες είναι νόστιμοι, η χωριάτικη π.χ. ξεφεύγει από τις κλασικές βαριεστημένες σαλάτες και τα τσιπς με τυρί είναι αριστούργημα, οι τιμές πολύ λογικές (13-15 ευρώ το άτομο) και από κάποια ώρα (βράδυ) υπάρχει ζωντανή μουσική στο μαγαζί. Φίλοι μουσικοί με κιθάρες και καλές φωνές, φιλική ατμόσφαιρα γενικά, καθόλου στημένη, «παγκρατιώτικη», μια και είμαστε στην πατρίδα του «Μπράιτ Σου». Όλα είναι μια χαρά αλλά κυρίως το μέρος, location-location-location που λένε και οι Εγγλέζοι, κάπως σαν το Γιβραλτάρ ο «εξώστης» του μαγαζιού, κρέμεται πάνω από το δρόμο και πάνω από το Παγκράτι.
Το οποίο… χτυπιέται από την κατάσταση (μη ξαναλέμε «Κρίση») αλλά κρατάει ακόμα, έχει μαγαζιά όμορφα που δείχνουν να δουλεύουν, έχει ιδέες και κάτι που μοιάζει με όρεξη, με αισιοδοξία: μπήκα στο τσαχπίνικο «Aromatopolitan boutique» που έχει τα εγγλέζικα καλλυντικά μπάνιου Bomb, τα εξαιρετικά και εντελώς ελληνικά (κι ας μοιάζουν πιο βρετανικά από τη βασίλισσα!) Blue Scents, τα επίσης ελληνικά και μυρωδάτα Gamma, τα χειροποίητα σαπούνια από την Ολυμπία Marika Botanicals, όλα φυσικά και αγνά σε body lotions, bath salts, αφρόλουτρα και κρέμες, μαζί με γαλλικά αρώματα. Τα οποία είναι γαλλικά όντως, μια κι οι Γάλλοι έχουνε το κολάι στις κολόνιες.
Το «Aromatopolitan» είναι χαριτωμένο σαν φοντάν, με χρώματα και αρώματα να ξεχειλίζουν από τα ράφια του, «φτιαγμένο με πολλή αγάπη», όπως μου είπε η κοπέλα στο ταμείο. Το οποίο, κι αυτό ακούγεται υπερβολή –όλα δεν είναι φτιαγμένα με αγάπη στην τελική;– αλλά ξεφοντάρει όταν ισχύει πραγματικά, αστράφτει στην τοποθέτηση των προϊόντων, στις βιτρίνες, στα πρόσωπα και στα προϊόντα τα ίδια.
Λίγο παραπέρα είναι ο «Μελισσότοπος», μαγαζί-αφιέρωμα στο μέλι, τη γύρη, την πρόπολη, τις κερήθρες, οτιδήποτε σχετικό με το μέλι. Έχει ένα σωρό είδη μελιού, από οικονομικά μέχρι ακριβά, από απλά μέχρι γκουρμέ: το ταπεινό ανθόμελο π.χ. (9.30 ευρώ το κιλό) στέκεται δίπλα στο λεβέντικο κρητικό θυμαρίσιο μέλι (16,50 ευρώ το κιλό) με ένα σωρό ενδιάμεσα μέλια. Τα μέλια είναι από μικρό παραγωγό της Πάτρας, συλλέγονται με προσοχή, είναι αγνά, είναι ελληνικά και… μήπως το παρακάνω τώρα επειδή έχω μανία με το μέλι, το τρώω με τις σκάφες, παραγγέλνω από φίλη μου μελισσοκόμο της Θάσου κάθε χρόνο αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ σε μέλι από άλλα μέρη της Ελλάδας επειδή είναι όλα υπέροχα. Το άσπρο ελατόμελο Βυτίνας π.χ. είναι μια μοναδική γεύση, πωωωωω ακούγομαι σαν κριτικός εστιατορίου, αλλά πώς αλλιώς να σας πείσω ότι είναι αριστούργημα στον τομέα «μέλι».
Η Αθήνα είναι γεμάτη εκπλήξεις επειδή δεν είναι ποτέ μια πόλη αλλά πολλές: έχει ίσως μια μουλωχτή διαταραχή προσωπικότητας, πάντως σε κερδίζει πάντα όταν είναι στο παρατσάκ να σε χάσει… ακόμα και στο κατακαλόκαιρο, δηλαδή…
14°
