Το μπαρ λέγεται «Bar de Theatre» - το προφέρει καταπληκτικά ο Χρήστος Ζαμπούνης, που τον πέτυχα στην παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του («Τάμα στη Μύκονο») και διόρθωσε διακριτικά την προφορά μου: χρόνια τα πάλευα τα Γαλλικά, πήρα μέχρι και Σορμπόν ντε, που όμως δυστυχώς το προφέρω όπως το γράφω. Το “Bar de Theatre” λοιπόν είναι στο βάθος της Στοάς Σπηρομήλιου και θα έχετε διαβάσει πόσο «ηθοποιίστικο στέκι» είναι, με την έννοια της πελατείας του, η οποία απαρτίζεται από ηθοποιούς, τεχνικούς, σεναριογράφους κλπ σχετικούς με τον ευρύτερο «χώρο». Στο μπαρ, για να καταλάβετε, είναι η κούκλα και ταλαντούχα Νίκη Σερέτη. Ο Κώστας Κόκλας για τον οποίον δεν γράφω τίποτε, τον ξέρετε, θεός κλπ, ο Κόκλας λοιπόν είναι γενικών καθηκόντων, και ακόμα περισσότερο ο Λάμπης Ζαρουτιάδης (ο ‘Αλκης Κούρκουλος είναι ο μυστήριος της ιστορίας όπως πάντα. Ήτανε πάντα φίλοι αυτοί και ελπίζω να μη βρουν ευκαιρία να σφαχτούν εδώ, να παραμείνουν odd couple για πάντα…).
Στις δύο-τρεις ώρες που ήμουν εκεί πέτυχα τον Τόνυ Δημητρίου, ψηλότερο από ποτέ, κάποιους ηθοποιούς που δεν θυμάμαι τώρα αλλά εκείνη τη στιγμή τους ήξερα και ντροπή μου, την Γαλήνη Τσεβά που δεν μετράει επειδή καθότανε μαζί μου, τον Λεωνίδα Κακούρη και σίγουρα άλλους πέντε-δέκα πολύ καλούς: το ατού του μαγαζιού είναι ότι (1) βρίσκεις γνωστούς, που είτε σε αναγνωρίζουν είτε κάνουν ότι σε αναγνωρίζουν κι εσύ τα ίδια ή (2) αν δεν είσαι «του χώρου», χαζεύεις ατελείωτα και βάζεις κουίζ στην παρέα σου, που έπαιζε ποιος και πότε. Τέλος αν είσαι γρουσούζης άνθρωπος (3) κουτσομπολεύεις πόσο πάχυνε/γέρασε/άλλαξε ο ένας κι ο άλλος άνθρωπος «του χώρου». Ακόμα και τότε όμως, καλοπερνάς μέσα στη γρουσουζιά σου.
Το «Bar de Theatre» είναι σκοτεινό, καλλιτεχνικό και κάπως εγγλέζικο, με μια εστέτ ατμόσφαιρα αόριστα ερωτική… σαν φουαγιέ μεγάλου, ωραίου θεάτρου που κόβει όμως πολλά εισιτήρια. Μου είπαν ότι θα κάνουν τη διακόσμηση ακόμα πιο θεατρική και το φαντάζομαι με βελούδινες κουρτίνες, χρυσά ρέλια και ροκοκό καντράκια – αλλά με καλύτερο γούστο από το δικό μου…
Κατά τα άλλα ένα Σάββατο βράδυ πήγαμε στον Πασχάλη τον ίδιο αυτοπροσώπως: φίλος έξι χρόνια μικρότερός μου έχει μανία με πράγματα που «ακούγαμε μικροί», έστω κι αν ακούγαμε διαφορετικά πράγματα μικροί λόγω της ασήμαντης πλην όμως αξιοσημείωτης διαφοράς ηλικίας. Τον είχα δει/ακούσει τον Πασχάλη στα βάθη της δεκαετίας του ’70 στη Δράμα, σαν αντίδραση στην αριστερή κατά τα άλλα κουλτούρα της μουσικής (Φαραντούρη, πάρα πολύ όμως) και στη στριμωγμένη ροκιά της ελληνικής επαρχίας (Led Zeppelin, Pink Floyd, ELP επίσης να σου βγαίνει από το ρουθούνι). Ο συνδυασμός αντάρτικων με «συνειδητοποιημένη ροκ» δεν άφηνε περιθώρια για χαβαλέ, κι η συναυλία του Πασχάλη στη Δράμα ήταν ό,τι πιο. Ό,τι πιο «χαρά της ζωής», ό,τι πιο κοντά σε πάρτι και ΟΥ-ΟΥ-ΟΥ (δεν υπήρχε ακόμα το «ΟΥΑΟΥ») και χαβαλέ είχα δει/ακούσει ως τότε. Είχα πάει κρυφά στη Δράμα με το ΚΤΕΛ χωρίς να πω κιχ σε κανέναν, μη με διαγράψουνε ως ακαλλιέργητη… και είχα περάσει συγκλονιστικά.
Πήγαμε λοιπόν στο live του Πασχάλη που τιτλοφορείται «Το πάρτι της ζωής μας», και… με σαράντα χρόνια απόσταση από το ένα σόου μέχρι το άλλο πέρασα πάλι τέλεια. Τα τραγούδια του είναι χαρούμενα, όξω καρδιά, μιλάνε για μια άλλη εποχή ίσως για μια άλλη Ελλάδα: «σε λένε/το κορίτσι του Μάη/ στην καρδιά σου/ η αγάπη/ δεν χωράει»; Ή ακόμα και το αδικοχαμένο «Μάθημα σολφέζ» μιας μακρινής Γιουροβίζιον; Μα είχανε πλάκα όλα αυτά, ρυθμό που σε παρασύρει, χορευτικά vibes. Είχανε το βάθος μιας μόνιμης εφηβείας, την αθωότητα σχεδόν παιδικής ηλικίας (πάω όλο και πιο πίσω, όπου να ’ναι και βαφτίσια). Εκτός που ο Πασχάλης χοροπηδάει και τραγουδάει σαν 30χρονος ροκάς, έχει τους ίδιους μουσικούς που είχε πάντα, απλώς με λίγα πιασιματάκια πάρα πάνω. Καινούργιος είναι ο Στέλιος Μακ, ωραιότατος σε όλα τα εγγλέζικα τραγούδια που λέει στην αρχή, και στα ελληνικά, που συνοδεύει τον Πασχάλη. Οι μουσικοί δηλαδή είναι κανονικοί με τη βούλα, άψογοι παλαιο-ή-νέο-ροκάδες, δοκιμασμένοι στο πυρ το εξώτερον. Ή όπου δοκιμάζονται οι μουσικοί τέλος πάντων. Γιατί σίγουρα δεν σερβίρονται ποτέ στη σκηνή αδοκίμαστα…
Τα live του Πασχάλη είχαν πολλή επιτυχία – το αμέσως επόμενο είναι στο «We» στην Θεσσαλονίκη με το πάρτι του Vespa Club, και με τον Αλέξανδρο Χαριζάνη (stand up comedy). Αν σας φέρνει στο νου προ-και-μετά-εφηβικά πάρτι ο Πασχάλης, ψάχτε τον. Θα περάσετε ωραία, μπορεί μέχρι και να χορέψετε σε στιγμές εξαλλοσύνης… και δεν θα είστε ο πρώτος ή ο τελευταίος, αλλά κυρίως, αποκλείεται να είστε ο μεγαλύτερος.
Bar de Theatre, Στοά Σπυρομήλιου, Σύνταγμα, 2103211315
Πασχάλης, «Το πάρτι της ζωής μας», επόμενη εμφάνιση 16/3 στο We αθλητικός πολυχώρος (Έκθεση) στο πάρτιτου Vespa Club, 3ης Σεπτεμβρίου & Γρηγορίου Λαμπράκη, 2310284700
22°
