See if you can fit it on the paper

Η έκθεση αφορμάται από την πολλαπλότητα των χρήσεων και των ιδιοτήτων του χαρτιού για να παρουσιάσει έργα καλλιτεχνών που είτε δείχνουν για πρώτη φορά δουλειά εκτελεσμένη σε χαρτί (Ε. Μπαχλιτζανάκη, Χ. Γιαννόπουλος), είτε το χρησιμοποιούν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα στη μέχρι τώρα καλλιτεχνική τους πορεία (Μ. Ευσταθίου, Σ. Ταυλαρίδης, Α. Καπνίσης), είτε πάλι το εντάσσουν σε ένα ευρύτερο corpus επιλογών (Κ. Γραμμένος, Δ. Τάταρης, Κ. Χρηστίδη, Κ. Χριστόπουλος, Λ. Γιαννακόπουλος, Β. Γεροδήμος). «Το χαρτί, στην εν λόγω έκθεση, λειτουργεί σαν ενεργό στοιχείο του έργου στις περιπτώσεις των χάρτινων «εργόχειρων» του Σ. Ταυλαρίδη, των εύθραυστων «ρωγμών» (“Crack”) της Μ. Ευσταθίου, της σύνθεσης από περιτυλίγματα καραμέλας της Ε. Μπαχλιτζανάκη, των δισδιάστατων υλικοτεχνικών πλεγμάτων του Β. Γεροδήμου ή των αλλόκοτων κολάζ της Κ. Χρηστίδη. Άλλες φορές εκτελεί το ρόλο μιας ουδέτερης επιφάνειας, η οποία αναδεικνύει τη δυναμική της εικαστικής γραφής, όπως στα ασπρόμαυρα πεδία του Κ. Γραμμένου, τα ομιχλώδη τοπία από λαδοπαστέλ του Χ. Γιαννόπολου, τις γεωμετρικές χωρικές κατασκευές του Α. Καπνίση και τα λεπτεπίλεπτα σχέδια με ραπιτογράφο του Λ. Γιαννακόπολου. Τέλος, στις σελίδες των καλλιτεχνικών ημερολογίων (τις λεγόμενες «Ιστορίες Υστερίες του Λευκού Χαρτιού») του Δ. Τάταρη και τα ντεκολάζ του Κ. Χριστόπουλου η προέλευση του χαρτιού (το φύλλο τετραδίου και εφημερίδας αντίστοιχα) είναι καθοριστική για την πρόσληψη του έργου, δημιουργώντας ποικίλες διασυνδέσεις και υπαινιγμούς».

Ο τίτλος της έκθεσης (“See if you can fit it on the paper” ) προέρχεται από το κομμάτι «Paper» των Talking Heads (album: «Fear of Music», 1979) και «συνιστά μια μεταφορά της εσωτερικής πάλης του καλλιτέχνη κατά τη δημιουργική διαδικασία, με τους στίχους να συνθέτουν έναν «στρόβιλο» από σελίδες ποικίλων ειδών (από αρχεία γραφειοκρατικού τύπου, τηλεφωνικούς καταλόγους, καλλιτεχνικά σημειωματάρια, προσχέδια) με κοινό παρονομαστή τη διαπερατότητα του χαρτιού στο φως (“some rays pass through”) και την αναγκαιότητά του σε όλες τις εκφάνσεις της σύγχρονης ζωής (“hold on to that paper”)». Όπως αναφέρει η επιμελήτρια στο κείμενο της έκθεσης: «Η ιστορία του χαρτιού χαράσσει μια παράλληλη τροχιά «συμβίωσης» με τα ηλεκτρονικά και εν συνεχεία τα ψηφιακά μέσα. Μια τροχιά που αφήνει το στίγμα της σε όλες τις εκδηλώσεις της καλλιτεχνικής δραστηριότητας, έτσι όπως η γραφή δημιουργεί ένα μονοπάτι από μελάνι επάνω στο φύλλο. Γι’ αυτό και ο Jacques Derrida δεν μιλά για το τέλος του χαρτιού στη σύγχρονη εποχή, αλλά για την «απόσυρσή» (retraite) του. Από τον «απρόθυμο» γραφιά (Bartleby) του Melville, στο ομώνυμο μυθιστόρημά του (1853), μέχρι τον «ατυχή» επεξεργαστή κειμένων (Paul Hackett) στην ταινία “Μετά τα Μεσάνυχτα” του Scorsese (1985) και από τους ψυχογεωγραφικούς χάρτες των Καταστασιακών (1957 - 1958) μέχρι τις στοίβες από σελίδες του Felix Gonzalez – Torres (1990 – 1995), το χαρτί είναι παρόν. Άλλοτε ως σιωπηλός δράστης, άλλοτε πάλι ως απλό υλικό συστατικό συμβάλλει ως επιφάνεια γραφής στην οργάνωση του ατόμου και της κοινωνίας, ανατρέποντας για αρκετούς αιώνες την εντροπική φύση των πραγμάτων».

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Κατερίνα Χρηστίδη, Βασίλης Γεροδήμος, Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη, Χρήστος Γιαννόπουλος, Μαρία Ευσταθίου, Κορνήλιος Γραμμένος, Δημήτρης Τάταρης, Αντώνης Καπνίσης, Λεωνίδας Γιαννακόπουλος, Στρατής Ταυλαρίδης, Κώστας Χριστόπουλος.

Επιμέλεια: Ματίνα Χαραλάμπη