Χρήστος Κάλφας, Sour le tapis... nos emotions

Η μυθοπλασία του Χρήστου Κάλφα δεν απομακρύνεται από τις σταθερές τού δικού του φαντασιακού κόσμου που πάντα υπαγορεύει με ευφάνταστο τρόπο μια περιπλάνηση και πλάνη ταυτόχρονα. Ωστόσο σε αυτές τις εικόνες φαίνεται να θέλει να οδηγήσει το θεατή −με πολύ μεγαλύτερη σαφήνεια από ότι παλαιότερα− σε επίπεδα σημασίας και αναφοράς σε σχέση με τις κινήσεις των πτυχώσεων της μνήμης.

Ο ίδιος ο καλλιτέχνης αποφάσισε να ονοματίσει αυτή τη σειρά έργων του «Sous le tapis... nos émotions» θέλοντας μάλλον να σηματοδοτήσει τον κρυπτικό και μεταφορικό χαρακτήρα αυτού του συνόλου, όπως και σε κάθε έργο έδωσε έναν χαρακτηριστικό τίτλο.

Ένα τέτοιου είδους ζωγραφικό τερτίπι με την εύγλωττη ησυχία των εικόνων του καλλιεργεί αναμφίβολα μιαν ατμόσφαιρα συγκέντρωσης και ρεμβασμού, ηρεμίας και γαλήνης και μάλλον δεν απέχει καθόλου από αυτό που ονομάζουμε "αναζήτηση του χαμένου χρόνου".

Το βλέμμα παγιδεύεται μέσα σε χρόνο στατικό, προσπαθώντας να εστιάσει   στις αποσπασματικές εικόνες αλλοτινών εποχών, τις γεμάτες γοητεία κυρίως λόγω των αντιθετικών: μνήμης/λήθης, σημαντικού/ελάσσονος, στιγμιαίου/διαρκούς, διάφανου/χρωματιστού, εύθραυστου/σταθερού και αναλλοίωτου....

Ανάκληση στιγμών, λοιπόν, κυρίως από τη μικρή ιστορία, σαν tableaux vivants ιδιωτικού ρεπερτορίου, που υποδηλώνουν έναν τρόπο παρατήρησης και συμπεριφοράς του δημιουργού τους κι ίσως να αποτελούν στάσεις και στάσιμα από ψυχογραφίες της προσωπικής του εμπειρίας, ακόμη να δηλώνουν και κάτι σαν "μεθύστερο βίωμα".