Ιερός χορός στην αρχαία Ελλάδα και Ινδία

Οι αρχαίοι Έλληνες και οι αρχαίοι Ινδοί απολάμβαναν και τιμούσαν το χορό με παρόμοιους τρόπους. Και για τους δύο, ο χορός είχε πνευματική ουσία, ήταν δώρο των θεών και τρόπος επικοινωνίας με αυτούς. Και στους δύο πολιτισμούς, ο χορός, η μουσική, το θέατρο και η μιμητική, ήταν πτυχές της ίδιας τέχνης, η οποία έδινε μεγάλη σημασία στην έκφραση των συναισθημάτων.  Οι αρχαίοι Έλληνες χορευτές συνόδευαν το χορό τους με «χειρονομίες» παρόμοιες με τα μούντρας (ή χάστας) που χρησιμοποιούνται στον ινδικό κλασικό χορό. Υπάρχουν επίσης γραπτές περιγραφές για την τέχνη της έκφρασης του προσώπου, συγγενική με την ινδική τέχνη της «αμπίναγια».

Για τους αρχαίους Έλληνες, όπως και τους Ινδούς, η τέχνη κατείχε σπουδαίες θεραπευτικές ιδιότητες και επιτελούσε κάθαρση (“saucha” στα σανσκριτικά) στον καλλιτέχνη και στους θεατές. Εθεωρείτο πνευματικό μονοπάτι αυτογνωσίας και απελευθέρωσης.

Αυτή η συγκριτική μελέτη αποτέλεσε τη βάση έμπνευσης για πολλές από τις παραγωγές του «Χοροθεάτρου ΛήδαShantala», αποσπάσματα από τις οποίες θα προβληθούν στη διάρκεια της ομιλίας. Αποσπάσματα που φωτίζουν αυτή την εσωτερική πνευματική σχέση της αρχαίας ελληνικής και ινδικής τέχνης και φιλοσοφίας.