17°
Η πρόσφατη εργασία της Αντιγόνης Κουράκου υπενθυμίζει την ανεξάντλητη ιδιότητα της φωτογραφίας να μετουσιώνει την πραγματικότητα. Οι αναφορές της στην ιστορία τής φωτογραφίας αφθονούν και λειτουργώντας υπόγεια μας οδηγούν στο κατώφλι μιας σιωπηλής ενδοσκόπησης, απρόσμενης σήμερα, όπου φωτογραφίες στραμμένες σε γεγονότα και κοινωνικά θέματα μας ζητούν επιτακτικά να κρίνουμε, να σκεφτόμαστε, να βγάζουμε συμπεράσματα. Στον αντίποδα αυτής της συνθήκης το είδος της φωτογραφίας της Κουράκου, αναμοχλεύοντας ενδόμυχες εικόνες και στιγμές της δικής μας ζωής, μάς ζητά να φανταζόμαστε.
Η ελλειπτική περιγραφή των καταστάσεων και των πρόσωπων στις φωτογραφίες της σημαδεύουν στιγμές που για να ολοκληρωθούν απαιτούν τη συνδρομή μας. Χρειάζεται να αποκαταστήσουμε την προοπτική, να συνθέσουμε γραμμές και σχήματα σε πρόσωπα για να ανακαλύψουμε εντέλει τις συνειρμικές σχέσεις που αρθρώνουν το προσωπικό ύφος της φωτογράφου.
Η Κουράκου σκηνοθετεί, παίρνει από την πραγματικότητα ελάχιστα· πρόσωπα, χειρονομίες, κλαδιά δέντρων, φύλλα, πυκνές σκιές και ανασυνθέτει έναν αινιγματικό κόσμο. Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες της αντιλαμβανόμαστε πως στον πυρήνα του έργου της δεν είναι τόσο αυτό που συμβαίνει τη στιγμή που φωτογραφίζει, όσο η μορφοποίηση μιας ισορροπίας ανάμεσα στην πραγματικότητα και το φανταστικό, μιας ισορροπίας που φαίνεται να συμφωνεί με τις δυναμικές συνθέσεις των κάδρων της.
Επιμέλεια έκθεσης: Κωστής Αντωνιάδης
