24°
Η ζωγραφική της Κατερίνας Κότσαλα τοποθετείται και τοποθετεί μεταξύ διαφάνειας και επιφάνειας. Την ενδιαφέρει ένα φως που αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται, περνώντας μέσα από διαθλαστικά υλικά και η αντανάκλαση όπως αποτυπώνεται στην επιφάνεια.
Τα έργα της μοιάζουν να αποτελούν δύο μορφές συνόρων. Αυτά τα οποία αποτελούν ένα τέρμα, το σημείο που μετά από αυτό δεν υπάρχει τίποτα και είναι οι μεγάλων γενικά διαστάσεων καμβάδες της, που πάνω τους αποτυπώνεται το τέλος της διαδρομής του φωτός. Καθώς και αυτά που το σύνορο είναι ημιδιαπερατό. Μπορείς να δεις από μέσα, το φως συνεχίζει να ταξιδεύει έστω και αν έχει αλλοιωθεί αρκετά ή μερικές φορές ίσα-ίσα τόσο ώστε η μία και η άλλη πλευρά του συνόρου να διαφοροποιούνται ριζικά. Τόσο ριζικά όσο ο πάνω και ο κάτω κόσμος στο μύθο του Σισύφου.
Ο συγκεκριμένος μυθολογικός ήρωας και το φως στην καλλιτεχνική εργασία της Κατερίνας Κότσαλα μοιάζουν να μοιράζονται δύο κοινά σημεία. Από τη μία τη διαδρομή που ξεκινάει από την ίδια την πηγή (του φωτός) για να τελειώσει με την αποτύπωσή του πάνω στους καμβάδες -σε αντιστοίχιση με την κορυφή του ψηλού βουνού του Σισύφου, όπου ο βράχος ανεβαίνει με κόπο μόνο και μόνο για να κατρακυλήσει στον βυθό του Άδη- και από την άλλη τα ψυχρά χρώματα, που παρά τη γοητεία τους, υπονομεύουν συνεχώς την έννοια της “ευτυχίας”. Η ζωγραφική της ωστόσο δεν προσπαθεί να υπαγορεύσει συναισθηματισμούς, αλλά προτιμά να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα δυναμική και όχι δραματική. Δεν μας εστιάζει στην τιμωρία, αλλά στο λόγο της μάταιης ποινής, στο ότι ο Σίσυφος όντως κατάφερε με τεχνάσματα να ξεφύγει από το θέλημα τον θεών και μάλιστα δύο φορές. Άρα γίνεται.
Τα έργα της Κατερίνας Κότσαλα είναι σαν αυτά τα τεχνάσματα. Προσπάθειες να καταφέρει κάτι άπιαστο, στην περίπτωση της να δώσει μορφή σε κάτι που δεν έχει, στο φως. Και αυτές οι προσπάθειες δεν αξιολογούνται σαν επιτυχημένες ή μη -έτσι και αλλιώς η πέτρα ξανακυλάει στην αρχή-, αλλά σαν περιπτώσεις. Και η κάθε περίπτωση δίνει συνεχώς μία ακόμα απάντηση στην ερώτηση της τέχνης: Πώς αλλιώς;
