Τέτοια εποχή κάθε χρόνο κοιτάζεις τον ουρανό και λες «μα, give me a break!» – γιατί όλα, απ’ τον καιρό μέχρι τα φορολογικά, από τα φράγκα ως τα ασφαλιστικά ταμεία, σε χτυπάνε ανελέητα.
Τέτοια εποχή κάθε χρόνο κοιτάζεις τον ουρανό και λες «μα, give me a break!» – γιατί όλα, απ’ τον καιρό μέχρι τα φορολογικά, από τα φράγκα ως τα ασφαλιστικά ταμεία, σε χτυπάνε ανελέητα. Ο ουρανός σε απαντο-κοιτάζει και ξέρεις ότι αυτό που θα απαντο-έλεγε είναι ένα ξερό «no break, κουμπάρε» και θέλεις να τον καρπαζώσεις. Αλλά δεν φτάνεις.
Μικρές μέρες, φυσάει, φοράς πολλά ρούχα μαζί που δεν σε κολακεύουν καθόλου μια κι έχεις πάρει (κιλά), χρωστάς (λεφτά), μαζεύεις αποδείξεις σα κολασμένος (τρελίδου), και πάνω σ’ αυτό σε ειδοποιούν από το ασφαλιστικό σου ταμείο ότι δεν είσαι ασφαλισμένος από το 1984 αλλά από το 1994, γιατί έχουνε χάσει τα προ Χριστού αρχεία τους. Εσύ, είσαι που είσαι κάπως-κάπως, πέφτεις σ’ ένα (συναισθηματικό) κενό αέρος: αισθάνεσαι σα πάπυρος που χάθηκε στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, πανάρχαιος, και αντί να είσαι ιερό κειμήλιο, ή έστω vintage, είσαι απλώς ένα ακόμα χαμένο χαρτί/κορμί. Δεν σε βρίσκουν στα αρχεία. Δεν σ’ έχουν τα βιβλία. Δεν έχεις κρατήσει ένσημά σου από τη δεκαετία του ’80 – εννοείται, αγάπη! Εδώ δεν έχεις κρατήσει άλλα κι άλλα, ούτε καν μια κιλότα της Μπιάνκα Τζάγγερ, σουβενίρ από το «Στούντιο 54»! Σιγά που θα κράταγες τα ένσημα! Καγχάζεις ειρωνικά (ούτε θυμάσαι τι φάτσα έχουν τα ένσημα της δεκαετίας του ’80 ή του ’90) και μένεις με το χαμόγελο-Τζόκερ κοκαλουάρ, γιατί συνειδητοποιείς ότι δέκα (10) χρόνια σκληρής δουλειάς έχουνε πάει στο βρόντο. Καλά, όλα έχουνε πάει στο βρόντο. Απλώς εδώ σε κόφτει γιατί ξαφνικά καλείσαι να πληρώνεις αυτασφάλιση σαν νέο-ασφαλισμένος, κι είσαι οκτακοσίων. Στην ουρά που στέκεσαι τώρα είναι όλοι με τα μπεμπελάκ κι εσύ με το Πι. Βασικά (και ειδικά) πληρώνεις μποκού λεφτά, περισσότερα απ’ όσα βγάζεις, σα να μην έφτανε που παγώνει η μύτη σου και που δεν ξέρεις κατά πόσον αυτό το οποίο ζεις είναι καψούρα ή αποτέλεσμα μαλάκυνσης (λέμε, τώρα). Οι φίλοι σου; Είναι και αυτοί μπλεγμένοι σ’ έναν κυκεώνα (ψοφάω για κυκεώνα) από ΦΠΑ, κρατήσεις, 20%, 21%, ΙΚΑ, ΣΕΗ, ΤΕΒΕ, ΟΑΕΔ και δικαιολογητικά για ταμεία ανεργίας, εκτός που κι αυτοί δεν είναι σίγουροι αν η καψούρα τους είναι απλώς κάλος. Από ένα σημείο και μετά δεν είσαι ποτέ σίγουρος για τέτοια ζητήματα. Ένα σύντομο διάλειμμα να απολαύσουμε τον κυκεώνα, λοιπόν. ΚΥΚΕΩΝΑΣ, ΚΥΚΕΩΝΑΣ. Κι άλλος κυκεώνας.
Πήγαμε στο «Απέναντι» στον Κορυδαλλό και φάγαμε νόστιμα μεζεδάκια πολίτικα/ανατολίτικα, χαζεύοντας κάπως μουδιασμένοι (λόγω κυκεώνα) το τέλειο ντεκόρ: οι λάμπες είναι φτιαγμένες από αυτά τα πράγματα που τρίβεις τυρί (τυροτρίφτες), στους τοίχους έχουν παλιές διαφημίσεις, τα πάντα είναι προσεγμένα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας και όμορφα με μια «εποχής», αλλά όχι μουχλίτα, διάθεση. Οι τιμές υπέροχες (15-20 ευρώ), τα σαγανάκια αξέχαστα και κάθε Πέμπτη, λέει, έχουνε ζωντανή μουσική. Ωραία. ΚΥΚΕΩΝΑΣ.
Μια άσχετη μέρα βρέθηκα στο «Αρμονία και χώρος», που έχει τα πάντα για το Φενγκ Σούι, για το οποίο γράφω όταν δεν έχω τίποτα απολύτως σε νύχτα, ή σε γκομενικά, ή σε οτιδήποτε: το Φενγκ Σούι είναι κάτι το αόριστα ενδιαφέρον και ταυτόχρονα φλούφλικο, κάτι το οποίο χαζεύεις με την ίδια Νιρβάνα που θα μισο-έβλεπες μία ασπρόμαυρη ελληνική δραματική ταινία μετά από σπετζοφάι. Αν ήταν κωμωδία, δηλαδή, θα την έβλεπες κι ας την ξέρεις απ’ έξω, αν ήταν δράμα έγχρωμο σέβεντις με τον Φαίδωνα Γιωργίτση ή τον Παύλο Μελά, επίσης θα την έβλεπες. Αλλά δράμα και ασπρόμαυρο, μάλλον νυστάζεις, άρα το βλέπεις με μισό μάτι. Έτσι και το Φενγκ Σούι. Είναι υπέροχο να σου λένε πώς τοποθετείται ένας βάτραχος στο ακριβές σημείο στο σαλόνι, και μετά τα παιδιά ταΐζουν τον βάτραχο φαρίν-λακτέ και τον βρίσκεις στον καμπινέ π.χ., οπότε είναι άκυρος, εκτός που κολλάει. Ένας καταρράκτης μπροστά στην πόρτα σου είναι καταπληκτική εφεύρεση αλλά πολύ υγρός για τους Αμπελόκηπους – τα ξέρουμε όλα δηλαδή, και θα φτιάχναμε ένα σπίτι μέγκλα αν είμασταν εκατομμυριούχοι/ ψωνάρες/ ο Μπραντ Πιτ/ ΚΥΚΕΩΝΑΣ. Απλώς βαριόμαστε. Έχουμε δουλειές, και να τακτοποιήσουμε τα ζητήματα ασφάλισης και να μαζέψουμε αποδείξεις και να ξεκαθαρίσουμε αν η καψούρα μας είναι παπαριά ή “give me a break”, ή αν τελικά είναι απ’ αυτές τις αηδίες που θα τις λέγαμε εύκολα “no break, που να σκάσεις”.
Ήδη ωστόσο (ή όμως) μια αχτίδα ήλιου εμφανίζεται στη γωνία και πριν φωνάξετε όλοι μαζί «θα ξεράσω»… αγοράζω υπέροχες μοβ καστόρ μπότες με 60% έκπτωση από το Loafer’s και ξαναβρίσκω το κέφι μου. Τόσο, που κάπου κουτσουλάω την απόδειξη. Πράγμα το οποίο κάνουμε όλοι – σε κάποιο παράλληλο Σύμπαν υπάρχει ένα φενγκσουιμένο σαλόνι γεμάτο βάτραχους, καταρράκτες, αρωματικά στικς, χελώνες, κουμπαράδες και χαμένες αποδείξεις. Κι εκεί θα ζήσουμε την επόμενη καψούρα μας όταν το υπάρχον Σύμπαν μάς δώσει επιτέλους ένα χέρι βοηθείας (ή ένα break, ή έστω μια καψούρα – εδώ που φτάσαμε, λέμε «ευχαριστώ» και για έναν κυκεώνα…).
17°
