Έχει ειπωθεί και υπογραμμιστεί με τέτοια ακόρεστη συχνότητα ώστε πλέον να παραπέμπει αμυδρά σε συνωμοσιολογικό σενάριο κινδυνολογίας, αλλά δυστυχώς η κλιματική αλλαγή σαν φαινόμενο πραγματικά υπάρχει, συμβαίνει και εξελίσσεται ραγδαία και απρόβλεπτα γύρω από τις παρωπίδες μας. Δεν αποτελεί έναν αόριστο συλλογισμό, ούτε μία υποκειμενική ιδεολογία ψευτοακτιβισμού. Η κλιματική αλλαγή είναι επείγουσα, ασσύληπτα επικίνδυνη και δυνητικά ανεξέλεγκτη. Τα επιστημονικά στοιχεία και οι αποδείξεις για την ύπαρξή της συρρέουν κάτα κύμματα μυριάδων από κάθε κλάδο της επιστημονικής κοινότητας, διαμορφώνοντας σταδιακά-αλλά και ψύχραιμα- ένα απτό μοντέλο μίας μελλοντικής δυστοπίας, την φρίκη της οποίας το υγιές ανθρώπινο μυαλό αδυνατεί να αιχμαλωτίσει, η οποία θα πηγάζει ξεκάθαρα από την τωρινή ξεδιάντροπη αδράνειά μας απέναντι στο παγερό κάλεσμα της εξαφάνισης. Περιελλίσεται αποπνικτικά γύρω μας –ευτυχώς σε ασφαλή απόσταση από Ευρώπη και Βόρεια Αμερική, όπου οι ζωές των ανθρώπων μόνο έχουν σημασία- αφομοιώνοντας την φύση ενός ασταμάτητου, κραυγαλέου θηρίου του οποίου την ύπαρξη δεν μπορείς να αγνοήσεις. Το θηρίο αυτό μείωνεται όμως δυστυχώς σε τίποτα παραπάνω από ένα φίδι που ελοχεύει ακίνδυνα, ένα παράσιτικό προϊόν των απροσάρμοστων εξτρεμιστών ακτιβιστών, από τα λόμπι του πετρελαίου και του άνθρακα του καπιταλιστικού βούρκου –κυρίως- της Αμερικής. Ακόμα και τώρα, εν έτει 2015, στο κατώφλι κοσμοΐστορικών αλλαγών ζυμώσεων και συγκυριών, ο άνθρωπος συνεχίζει να απαρνείται την ύπαρξη και την ογκούμενη εμφάνιση της κλιματικής αλλαγής. Μία κατηγορηματική άρνηση που εκφυλίζει κάθε δυνατή απόπειρα λογικής σκέψης και υγιή διαλόγου, παραπέμποντας στον σκοταδισμό των Μεσαιωνικών χρόνων.
Αποτελεί ένα σαδιστικό παιχνίδι της τύχης που οι λαοί και τα κράτη, κυρίως της Νοτιοανατολής, που έχουν συμβάλλει συντριπτικά λιγότερο στο φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής συγκριτικά με τις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης, να είναι αυτοί που βιώνουν της επιπτώσεις της σε καθημερινή βάση, σε βαθμό που συγκλονίζει τα θεμέλια της ίδιας τους της ύπαρξης. Η κλιματική αλλαγή αποτελεί πλέον έναν από τους κύριους παράγοντες μετανάστευσης και εκτόπισης των πληθυσμών παγκοσμίως, με τους ‘περιβαλλοντικούς μετανάστες’ από το 2008 μέχρι το 2014 να αγγίζουν τα 184.4 εκατομμύρια. Αλλά οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής δεν περιορίζονται μόνο σε ανιαρούς στατιστικούς πίνακες, νούμερα και γραφήματα, αλλά υιοθετούν και μία περισσότερο προσωπική και άμεση διάσταση.
Εκτός όμως από τους ανθρώπους, η κλιματική αλλαγή απειλεί και τα ζώα, αφού επιστήμονες προειδοποιούν ότι με τους παροντικούς καταναλωτικούς ρυθμούς των ανθρώπινων κοινωνιών ωθούμαστε βαθμιαία αλλά αναπόφευκτα, σαν θανατοποινίτης προς την ηλεκτρική καρέκλα, στην επόμενη μεγάλη εξαφάνιση των ειδών. Εκτός από την πρωτοφανή, ραγδαία εξαφάνιση της μεγαπανίδας, η οποία οφείλεται κυρίως σε άλλες ανθωπογενείς δραστηριότητες όπως το λαθρεμπόριο, η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή έχει θέσει και στο στόχαστρό της άλλα πιο ‘μικρά’ και επιφανειακά ασήμαντα είδη όπως τις μέλισσες. Οι μέλισσες επικονιάζουν, διαφυλάσσοντας την βιοπικοιλότητα της χλωρίδας στα εκάστοτε οικοσυστήματα σε ολόκληρο τον κόσμο. Τέτοια χαρακτηριστικά όπως η επικονίαση αποτελούν τα ‘λειτουργικά χαρακτηριστικά’ ορισμένων ειδών. Όταν τα είδη απειλούνται ή εξαφανίζονται τα λειτουργικά τους χαρακτηριστικά κατά συνέπεια χάνονται μαζί τους με τεράστιας-κλίμακας συνέπειες για την ισορροπία των εκάστοτε οικοσυστημάτων. Αυτή η ανισορροπία τελικά αυξάνει εκθετικά τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, καθιστώντας τη δυνητικά μη-ανθρωπίνως διαχειρίσημη.
Η λίστα των μενόμενων απειλώνδεν σταματά, αλλά συνεχίζει ακόρεστα να αυξάνεται, κηλιδώνοντας ανεπανόρθωτα την αξία και προσφορά της ανθρώπινης ύπαρξης στην ιστορία του πλανήτη μας.
Μέσα σε όλη αυτή την μαυρίλα όμως εγώ δεν σταματώ να ελπίζω. Γιατί;
Γιατί την Κυριακή 29/11/2015είχα την τιμή να συμμετάσχω σε μία μαζική κινητοποίηση για το κλίμα στο Λονδίνο.
Αυτό που βίωσα εκεί, εκτός από ανεκτίμητη εμπειρία ζωής, αποτέλεσε έναυσμα για να αναθαρρέψω, για να κινητοποιηθώ, για να ελπίσω. Η πορεία στο Λονδίνο, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 50.000 άτομα, μας υπενθύμισε κάτι που ακόμα και εγώ είχα ξεχάσει: Η καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και των επιπτώσεων της τελευταίας είναι κάτι το οποίο μας αφορά όλους. Ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, προσωπικών ενδιαφερόντων, σεξουαλικού προσανατολισμού ή θρησκευτικών πεποιθήσεων. Είναι μία απειλή που συλλογικά οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε ως πολίτες του κόσμου, ως συστατικά μέλη μιας παναθρώπινης δυναμικής μηχανής.
Την ενσάρκωση αυτής της ιδεολογίαςπερι συλλογικότητας βίωσα λοιπόν στην πορεία του Λονδίνου: Άνθρωποι πάσης φύσεως, κάθε ηλικίας, κάθε εθνικότητας, άνθρωποι από κάθε κοινωνικό, οικονομικό ή πολιτικό υπόβαθρο. Άνθρωποι ντυμένοι σαν λιοντάρια, ζέμπρες και ελέφαντες. ‘Ανθρωποι με αυτοσχέδιες εξτραβαγκάνζες στολές, άλλοι σχεδόν ρακένδυτοι. Άνθρωποι χαμογελαστοί, άλλοι σκυθρωποί, άλλοι προβληματισμένοι αλλά όλοι τους προσυλωμένοι στην βαρύτητα των γεγονότων που εξελίσονταν γύρω τους. Παρέες φίλων που βροντοφωνούσαν συγχρονισμένα περίτεχνα και δημιουργικά συνθήματα. Αξιοζήλευτα ζευγάρια, άνθρωποι μοναχικοί, άνθρωποι που επιζητούσαν μανιωδώς έναν σύντροφο για παραγωγική συζήτηση. Άνθρωποι εργαζόμενοι και οικογενειάρχες που θυσίασαν τον πρωινό, κυριακάτικο ύπνο τους για να λάβουν μέρος σε κάτι που σε προσωπικό επίπεδο τους υπερβαίνει.
Μουσική, χαμόγελα και τραγούδια.Άνθρωποι αποδεσμευμένοι από τις κακουχίες της καθημερινότητας που μία μητρόπολη σαν το Λονδίνο μπορεί να προκαλέσει, βάδισαν με ρυθμό. Κρουστά, τύμπανα ακόμα και πνευστά πλαισίωσαν ντελικάτα την πορεία χωρίς όμως να υπονομεύουν την σοβαρότητα της κατάστασης. Στις 29/11/2015 εν όψει της μεγάλης συνδιάσκεψης των πολιτικών αρχηγών στο Παρίσι COP21 για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, συνέβη η μεγαλύτερη κινητοποίηση για το κλίμα στην ανθρώπινη ιστορία με πάνω από 785.000 ανθρώπους να λαμβάνουν μέρος σε κινητοποιήσεις, διαμαρτυρίες και σχετικά δρώμενα σε ολόκληρο τον κόσμο.
23°
