«Με λένε Jamal και είμαι 49 χρονών. Είμαι Κούρδος από το Ιράν, αλλά για 12 χρόνια ζούσα και εργαζόμουν ως καθηγητής πανεπιστημίου στο Erbil του Ιράκ, αφού πρώτα αναγκάστηκα να φύγω από την πατρίδα μου εξαιτίας της δράσης μου.
Η γυναίκα μου, η Zahra, είναι στο Ιράν, και τα δύο μου μεγάλα παιδιά ζουν στη Γερμανία. Είναι 25 και 20 χρονών.
Έφυγα από το Ιράν το 2005, αφού οι αρχές με φυλάκισαν εξαιτίας των πολιτικών μου πεποιθήσεων. Το καθεστώς απείλησε τη γυναίκα μου, λέγοντάς της ότι αν δεν με έπειθε να επιστρέψω στη χώρα –για να με βάλουν ξανά στη φυλακή– θα έχανε τη δουλειά της. Αποφάσισα ότι η μόνη διέξοδος για εκείνη ήταν να πάρουμε διαζύγιο, παρόλο που στην καρδιά μου εξακολουθεί να είναι η γυναίκα μου και αγαπάμε ακόμη ο ένας τον άλλο πάρα πολύ.
Ακόμη και στο Ιράκ η ασφάλειά μου δεν ήταν εγγυημένη. Το 2016, η Τεχεράνη ζήτησε από την περιφερειακή κυβέρνηση του Κουρδιστάν να με απελάσει, αναφέροντας το γεγονός ότι είχα συλληφθεί πολλές φορές στο Ιράν από το 1984. Δεν είχα πουθενά αλλού να πάω παρά μόνο στην Ευρώπη. Η Τουρκία, όπως ξέρετε, δεν είναι ασφαλής χώρα για τους Κούρδους.
Ήρθα εδώ στη Σάμο τον Σεπτέμβριο του 2016, νιώθοντας σαν πουλί που βγήκε από το κλουβί. Από τότε όμως περιμένω την άδεια να πάω στην Αθήνα.
Ονειρευόμουν να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου σε μια χώρα που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, που έχει δημοκρατία. Όμως, λιγότερο από 24 ώρες από την άφιξή μου στην Ελλάδα, κατάλαβα πως αυτό ήταν άπιαστο όνειρο κι ότι είχα πάει απλώς από ένα κλουβί σ' ένα άλλο.
Τώρα μένω σε μια σκηνή για ένα άτομο. Μέσα έχω τα ρούχα μου, ένα γκαζάκι για να ζεσταίνομαι και να ζεσταίνω το ψωμί μου, κι ένα παιχνίδι που μου θυμίζει τα παιδιά μου. Έχω επίσης όλα μου τα όνειρα και τις αναμνήσεις μαζί μου, στο μυαλό μου.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η Σάμος είναι η ωραιότερη φυλακή στον κόσμο. Είναι ένα υπέροχο νησί, ο καιρός είναι θαυμάσιος. Αυτά όμως είναι μόνο για τους τουρίστες. Για εμάς, η Σάμος είναι ένα κέντρο κράτησης.
Θα ήθελα να το καταλάβουν οι άνθρωποι: κανείς δεν αφήνει τη χώρα του για ένα κουτάκι χυμό κι ένα μπισκότο.
Θα είμαστε εγκλωβισμένοι εδώ για μήνες. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω, αλλά δεν μου επιτρέπουν και να προχωρήσω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ελπίζω. Τι όμως;
14°
