Θεατρο - Οπερα

Ερωτευμένες παραστάσεις: Η κληρονομιά

Η θεατρόφιλη Αθήνα λατρεύει τις παραστάσεις, όπου ο έρωτας παίζει τον κύριο λόγο

4169-207182.JPG
Γιώργος Δημητρακόπουλος
ΤΕΥΧΟΣ 425
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
35733-80595.jpg

Όσο και να προσπαθείς να προβλέψεις τον Φώτη Μάκρη, σε κάθε παράσταση εκείνος θα βρει κάτι να σου τη φέρει. Ο mastemind του Θεατρικού Οργανισμού «Νέος Λόγος» ανεβάζει εκ νέου αναθεωρημένη πέντε χρόνια αργότερα την «Κληρονομιά» του Μαριβό στο Studio Mαυρομιχάλη. Για 90 λεπτά σε βγάζει από την τακτοποιημένη (ή και όχι) κανονικότητά σου για να σε χορέψει σε ένα ερωτικό παιχνίδι με ασταμάτητη ενέργεια και κίνηση. Με συχνές αντιστίξεις, την κλασική μακρόσυρτη σιωπή του και το αβέβαιο τελευταίο χειροκρότημα – που ως συνήθως με τον Μακρή ποτέ δεν ξέρεις πότε έρχεται η ώρα του.

Έχε υπόψη σου ότι με το που θα μπεις στο θέατρο το πιο πιθανό είναι να σε αρχίσουν οι πρωταγωνιστές στο χορό. Με Edith Piaf μπαίνεις, ενώ όσο προχωράς στα κληρονομικά παίρνεις ολοένα και περισσότερο μέρος στη «συμμετοχική δημοκρατία» της παράστασης. Μπορεί να χρειαστεί να παίξεις-απαγγείλεις-τραγουδήσεις-χορέψεις μαζί με τον Ιππότη, τον Μαρκήσιο ή την Κόμησσα. Με φινετσάτο sountrack από γαλλικά chansons των Serge Gainsbourg, Michel Legrand, Adamο.

Νευρώδης ρυθμός, φινέτσα, λεπτό χιούμορ, εσωτερικές συγκρούσεις και non-stop ερωτικά παιχνίδια με τον εγωκεντρισμό, τη μοναξιά, τη φιλαρέσκεια, την αφέλεια και το συμφέρον να αλλάζουν συχνά χέρια και ρόλο. Ένα ατελείωτο γαϊτανάκι από φουσκωμένα μυαλά, που μπορεί και να αλλάξουν τελικά κάτω από το βάρος 600.000 φράγκων της κληρονομιάς και των όρων της.

Νέοι συντελεστές και καινούργια διανομή φρεσκάρουν τη θεατρική φόρμα της γαλλικής κωμωδίας –που διαθέτει την ιταλική τυπολογία του 18ου αιώνα– με σύγχρονα στοιχεία, για να φτάσει στο σήμερα αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση για τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης και διαχρονικά ερωτικά διλήμματα.

Οι έξι ηθοποιοί ακολουθούν αλλά και ανατρέπουν τη φόρμα της Κομέντια ντελ Άρτε «φορτισμένοι» με την ολοζώντανη κινησιολογία της Στέλλας Κρούσκα. Φανταστικά σκηνικά και κοστούμια από τον Διονύση Μανουσάκη, που με 150 ευρώ συνολικά κατάφερε (όπως και στην προηγούμενη παράσταση «Η τελετή») να δημιουργήσει μια πανδαισία κοστουμιών και αξεσουάρ (βαλίτσες, καπελιέρες, τσάντες) που θα ζήλευε και η πιο ακριβοπληρωμένη παραγωγή. Οι χαμηλοί φωτισμοί του Στέφανου Κοπανάκη δεν θα κρύψουν το χαμόγελο που θα σχηματιστεί στο πρόσωπό σου βγαίνοντας 90 λεπτά και τρεις αιώνες αργότερα από το νεωτερικό και δροσερό marivaudage του Νέου Λόγου.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ