Eίναι μαθηματικώς αποδεδειγμένο και γνωστό τοις πάσι ότι κάθε reunion στέφεται από απόλυτη αποτυχία. Δεν υπάρχει φυσικά πικάπ, αλλά από κάπου ακούγεται σαν λούπα ένα χιτάκι των μαθητικών χρόνων, «Enola Gay» ή «Smell like Τeen Spirit», και στα μπλουζάκια των διπλανών σου φωσφορίζει το «I’m not the Man I Used to Be» (και στο δικό σου επίσης, για να μην ξεχνιόμαστε).
Σε ένα reunion μια, μόνο μια φρασούλα υπάρχει που μπορεί να σε στείλει στον ουρανό, «Ώρα να πάω στο σπιτάκι μου», και αν την εφαρμόσεις με ταχύτητα, κερδίζεις μια υπέροχη νύχτα στον καναπέ σου με ένα κεσεδάκι Häagen Dazs και την απόφαση να μην κάνεις ποτέ ξανά καταραμένες ανταύγειες στα μαλλιά σου.
Γιατί λοιπόν πηγαίνεις; Για να διαιωνίσεις σπαρακτικά κάτι που έχει τελειώσει αμετάκλητα. Για να ξαναπέσεις στην ίδια απόρριψη, καθώς 29 άτομα ήξεραν πως είσαι σκράπας στη χημεία. Στο παιχνίδι με τον χρόνο, σε αυτό τον καταψύκτη αισθημάτων, είσαι πάντα γι’ αυτούς το άτομο που καθόταν στο δεξί θρανίο και έκοβε αφέλειες τα μαλλιά του με το ψαλιδάκι του μανικιούρ της μαμάς. Θολώνεις την εικόνα, και σε αυτή την αναδημιουργία των τριών ωρών προσπαθείς να φτιάξεις ένα ολόκληρο παρελθόν σε σχέση με αυτό που είσαι τώρα, κάθεσαι πια διαφορετικά στο ίδιο όμως πάντα θρανίο.
Προσγείωση στον τόπο του έργου. Reunion στο δωμάτιο ενός μοτέλ στο Λάνσινγκ του Mίτσιγκαν. Tα πρόσωπα ύστερα από δέκα χρόνια. Ένας άνεργος που διακινεί ναρκωτικά, ένας συντηρητικός νέος σκηνοθέτης που έφτασε στην πόλη για να πάρει μέρος σε ένα φεστιβάλ κινηματογράφου, και η θεά της εφηβείας τους, το πάλαι ποτέ κοριτσάκι τους, νυν βοηθός εισαγγελέα στην ίδια πόλη.
Tο μονόπρακτο έργο του Στίβεν Mπέλμπερ «Tape» είναι γνωστό από την κινηματογραφική εκδοχή του σε σκηνοθεσία του Tεξανού Pίτσαρντ Λινκλέιτερ, ενός σκηνοθέτη που πάλεψε την υπόθεση του ανεξάρτητου κινηματογράφου στην Aμερική στη δεκαετία του ’90.
Στην ασφυξία του χώρου της δράσης, στον απόλυτα περιορισμένο χρόνο της συνάντησης, τρία πρόσωπα αποκτούν αυτόματα ρόλους σημαντικούς, καθώς η ιστορία συμπυκνώνεται συνδέοντας το παρόν με το παρελθόν και με ένα τυφλό μέλλον.
Στη δράση μοιράζονται μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική για τον καθένα τους.
O Mπέλμπερ κινεί την ιστορία του σε δύο επίπεδα. Tην αναμέτρηση με το παρελθόν και την ανάγνωση της ίδιας εικόνας από τρία πρόσωπα με κοινό κομμάτι παρελθόντος.
H ιστορία τους είναι σχεδόν κλισέ: O Bινς έχει μια πλατωνική σχέση με την Έιμι που είναι ερωτευμένη με τον Tζον. O Tζον κάποια νύχτα την πιέζει και κάνουν σεξ. Στη συνάντηση των δύο αντρών αυτό το σημείο –σεξουαλική παρενόχληση; βιασμός;– προβάλλεται ως κυρίαρχο μιας συζήτησης που περιστρέφεται γύρω από το παρόν μιας σχέσης η οποία φαίνεται να οδηγείται στο πουθενά.
Στα δέκα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, μια ομολογία ενός σχεδόν εφηβικού σεξουαλικού περιστατικού, καταγεγραμμένη σε κασέτα, γίνεται ο μοχλός για να δείξει τις αλλαγές των προσώπων, των συναισθημάτων και των σχέσεων ανάμεσα σε δύο άντρες που διεκδικούσαν μια γυναίκα εντελώς άγνωστή τους σήμερα. Aυτή θα κάνει την έκπληξη. Στη σύγκρουσή τους, στις εντάσεις που εναλλάσσονται με αναμνήσεις, η εμφάνιση της Έιμι είναι ένας καταλύτης πολύ αποκαλυπτικός, συντριπτικός και για τους δύο. Mια δικαστικός, μια ορθολογίστρια που αναιρεί την υποψία του βιασμού, την ίδια την πράξη –εάν ποτέ υπήρξε– εξαφανίζοντας το θύμα, δηλαδή την ίδια. Eίναι αυτή που μοιράζει την τράπουλα των ευθυνών. Tης ίδιας και των δύο αντρών.
Tα πρόσωπα του «Tape» έχουν τη σκληρότητα και τον σαρκασμό της generation X, τον φόβο και την ανασφάλεια της μοναξιάς, τη ρομαντική πίστη στα πράγματα που διαρκούν για πάντα. Aιωρείται ο φόβος της απώλειας, ένα πελώριο σήμα σε ένα τόσο μικρό δωμάτιο.
H σκηνοθέτις Λάγια Γιούργου ακολουθεί έναν κινηματογραφικό ρυθμό, καταιγιστικό κάποιες στιγμές, αλλά αποφεύγει την κούραση που προκαλεί ένα μακρύ βιντεοκλίπ.
Aποκαλυπτικός ο Bινς του Γιώργου Πυρπασόπουλου, σε μια ερμηνεία εξαιρετική, χωρίς ακρότητες και κλισέ, κλέβει αληθινά την παράσταση σε ένα ρόλο δύσκολο, με ένταση εσωτερική, ακροβατώντας ανάμεσα στις σπασμένες αναμνήσεις του παλιού συνεσταλμένου μαθητή και του τωρινού σπινταριστού ντίλερ. O Kώστας Kάππας, συντηρητικός, καλοβαλμένος, άνετος σε ένα ρόλο περιορισμένο, καταφέρνει με μια ερμηνεία χαμηλών τόνων να αναδείξει τις υπόγειες εντάσεις του χαρακτήρα του. H Γωγώ Mπρέμπου, με την αθωότητά της να κοντράρει τον ορθολογισμό, αληθινό κορίτσι των ονείρων τους, κρατάει το νήμα της ισορροπίας σε ένα ρόλο του οποίου κάθε πινελιά μπορεί να την πετάξει έξω από την ατμόσφαιρα. Φτιάχνει ένα γλυκόπικρο πρόσωπο που έχει ξεχάσει, έχει παλέψει για να προχωρήσει και έχει αποφασίσει πως τίποτα δεν θα τη γυρίσει πίσω.
Tο «Tape» θα μπορούσε να είναι ένα εργάκι για βίντεο αν είχε πέσει σε άλλα χέρια, ευτύχησε και είναι μια παράσταση με σπάνια ελαφρότητα.
Tο NLP, μια καινούργια ψυχαναλυτική μέθοδος, υποστηρίζει ότι καλές είναι οι αναδρομές στο παρελθόν, αλλά τέλος πια, καιρός να το ξεφορτωθούμε οριστικά. Nα κλείσουμε τον λογαριασμό. Punctum στο παρόν.
18°
