Μ. Βρετανία, 1984. Η κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ αποφασίζει να ιδιωτικοποιήσει τα κερδοφόρα ορυχεία και να κλείσει τα ζημιογόνα, με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη απεργία όλων των εποχών. Οι μήνες περνάνε, αλλά η στάση της παραμένει ανυποχώρητη και αποφασιστική. Ο ήρωας, Μπίλι, ζει με τον χήρο πατέρα του, Τζάκι (Αιμίλιος Χειλάκης) και το μεγαλύτερο αδερφό του, Τόνι (Αποστόλης Τότσικας), που εργάζονται στα ορυχεία και συμμετέχουν ενεργά στην απεργία. Από τα πρώτα λεπτά της παράστασης οι συσχετισμοί βγαίνουν αβίαστα και ο θεατής υποσυνείδητα βρίσκει κοινά σημεία αναφοράς με το σήμερα: οικονομική κρίση, ανεργία, απεργίες, πορείες, αβεβαιότητα και ένα κλίμα ζοφερό, απαισιόδοξο, σκοτεινό.
Ο μικρός Μπίλυ μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που επιβάλλει στα αγόρια να είναι σκληρά. Οι ευαισθησίες και η διαφορετικότητα δεν έχουν θέση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πατέρας του τον στέλνει να μάθει μποξ, όπως μαθαίνουν όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Μία μέρα, όμως, που βρίσκεται τυχαία σε μια αίθουσα μπαλέτου, ανακαλύπτει το ταλέντο του στο χορό. Όταν ο Τζάκι το μαθαίνει, εξαγριώνεται. Ο γιος του κάνει μπαλέτο, όπως τα κορίτσια; Του το απαγορεύει. Όχι, δεν είναι κακός πατέρας. Έτσι έχει μάθει: «Τα φυσιολογικά αγόρια δεν κάνουν μπαλέτο». Η μάχη που θα δούμε να δίνει με τον εαυτό του, αλλά και η προσπάθειά του τελικά να βοηθήσει το γιο του –φτάνοντας να γίνει ακόμα και απεργοσπάστης για να βρει χρήματα για μια οντισιόν στη Βασιλική Ακαδημία Μπαλέτου–, δείχνoυν την τρυφερή πλευρά ενός πατέρα που αγωνιά να μεγαλώσει το γιο του σωστά. Ο Αιμίλιος Χειλάκης καταφέρνει να δώσει αυτή τη διπλή διάσταση του ήρωα, που ισορροπεί ανάμεσα στη μεγάλη αγάπη για το γιο του, που μεγαλώνει μόνος του, και τις παγιωμένες αντιλήψεις από τις οποίες πασχίζει να απαγκιστρωθεί. Σε παράλληλο χρόνο βλέπουμε το φόβο και τις δυσκολίες που βιώνουν οι ανθρακωρύχοι, αλλά και την υπέρβαση που κάνουν, δίνοντας τελικά εκείνοι τα χρήματα για να εκπληρώσει ο Μπίλυ το όνειρό του.
Καθόλη τη διάρκεια, ο θεατής γίνεται μέρος μιας ιστορίας που ξεχειλίζει από μηνύματα: Η δυσκολία της υπέρβασης από το πεπρωμένο που επιβάλλει το κοινωνικό περιβάλλον, τα αδιέξοδα του συνδικαλιστικού κινήματος, οι χαμένοι αγώνες, η μιζέρια και η αγριότητα που προκαλεί η φτώχεια, η αποτελεσματικότητα του στιβαρού τρόπου άσκησης της εξουσίας, η δύναμη της φιλίας, η διαφορετικότητα. Εξίσου πολλά όμως είναι και τα ερωτήματα. Αρκεί το ταλέντο για να πετύχεις; Πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί να υπερβεί το περιβάλλον που μεγαλώνει και να εκπληρώσει τα όνειρά του; Μπορεί μια κοινωνία να αλλάξει μυαλά; Οι αντίξοες κοινωνικές συνθήκες μπορεί να οδηγήσουν σε χαμένες γενιές; Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος που διαδραματίζουν οι γονείς στην εξέλιξη των παιδιών; Ο μικρός Μπίλυ λειτουργεί σαν καταλύτης που ηλεκτρίζει μία ολόκληρη πόλη.
12 μήνες μετά, οι ανθρακωρύχοι δεν αντέχουν και η απεργία λήγει. Η Θάτσερ νικά πανηγυρικά και το συνδικαλιστικό κίνημα ηττάται. Ο θεατής όμως δεν προλαβαίνει να νιώσει θλίψη για τους ήρωες. Η απογοήτευση βιώνεται σε δεύτερο επίπεδο, αφού σε πρώτο υπερτερεί μία υπέρμετρη αισιοδοξία που πηγάζει από το πάθος του ήρωα. Η φωτεινή σκέψη ότι τελικά τα όνειρα είναι εφικτά.
Αποκάλυψη, σίγουρα, είναι η Αθηνά Μαξίμου στο ρόλο της δασκάλας. Τραγουδάει, χορεύει, παίζει με καταπληκτική άνεση, πάθος και υποκριτική δεινότητα, καταφέρνοντας να δώσει στο θεατή μία γλυκόπικρη γεύση. Είναι μια παθιασμένη δασκάλα, που ταυτόχρονα βαλτώνει σε ένα συνολικό περιβάλλον κατάρρευσης. Ο Αιμίλιος Χειλάκης ισορροπεί επιδέξια στην τρυφερή και σκληρή πλευρά του ήρωα, με ακρίβεια χειρουργική. Όσο για τον Μπίλυ (3 διαφορετικά παιδιά τον υποδύονται εναλλάξ: Πέτρος Ζαμπάκας, Ανδρέας Καρτσάτος και Σωτήρης Πιερράκος) δικαίως προκαλεί απανωτά ξεσπάσματα χειροκροτήματος από το κοινό. Το ίδιο και ο Μάικλ, κολλητός φίλος του (επίσης 3πλή διανομή: Δημήτρης Βανός, Παναγιώτης Τασούλης και Φοίβος Χονδρέλης). Τα εντυπωσιακά σκηνικά και τα εκπληκτικά κουστούμια της Εύας Νάθενα, και φυσικά οι χορογραφίες του Δημήτρη Παπάζογλου, βοηθούν στο άρτιο αποτέλεσμα, ενώ δεν νομίζω ότι χρειάζονται λόγια για τον πάντα to the point σκηνοθέτη Δημήτρη Λιγνάδη.
Το «Billy Eliot» είναι ένα μιούζικαλ τρυφερό, που ξαλαφρώνει την καρδιά του θεατή – σε αυτό βοηθά και η υπέροχη πρωτότυπη μουσική του Elton John. Είναι μία εντυπωσιακή υπερπαραγωγή από τα «Αθηναϊκά Θέατρα», με 29 ηθοποιούς, 14 μικρούς χορευτές, 10 μουσικούς και 16 συντελεστές. Να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά που παρέχονται σε χώρα εκτός Βρετανίας τα δικαιώματα να ανέβει το μιούζικαλ με εγχώριους ηθοποιούς. Μία επιλογή που φαίνεται ότι δικαιώθηκε.
