Τα δύο αδέλφια που συναντιούνται στον προαύλιο χώρο μιας νευρολογικής κλινικής πρέπει ν’ ανασύρουν από το σκοτεινό υποσυνείδητο παιδικά τραύματα. Αν ακούγεται κοινότοπο θέμα, ο Αμερικάνος συγγραφέας Νιλ Λαμπιούτ κάνει την ανατροπή. Μ’ ένα αιχμηρό ερώτημα: μπορεί αυτό που ο κόσμος ονομάζει σεξουαλική κακοποίηση να είναι μια… πράξη καλοσύνης; Με μια σημαντική θέση: αυτό τελικά που μας καθορίζει δεν είναι τόσο τα παιδικά τραύματα αλλά ο τρόπος που επιλέξαμε να τα χρησιμοποιούμε/διαστρεβλώνουμε/αναλύουμε/καλύπτουμε… στην ενήλικη ζωή μας.
Ο σκηνοθέτης Χρήστος Λύρας έκανε πολύ σοβαρή δουλειά και χωρίς τη βοήθεια ατμόσφαιρας από σκηνικό και φωτισμούς – αντίθετα τα Ντεϊβιντλιντσικής αισθητικής βίντεο που ενώνουν τις σκηνές (Βάνα Κωσταγιόλα) σε συνέργεια με τη μουσική του Γιώργου Κουμεντάκη έχουν καθηλωτική επίδραση. Ο Χ.Λ. επιτέλεσε μια εγχείριση… ανοιχτής ψυχής, και συνειδητοποιώντας πως η ψίχα του έργου βρίσκεται στους διάλογους, δεν γέμισε την παράσταση με περιττά τερτίπια. Το χειροκρότημα πρέπει να το μοιραστεί και με τους ηθοποιούς: Γιώργος Χριστοδούλου - Drew (μόνο αν έχεις έμφυτο ταλέντο μπορείς να γελάς με τόσο πόνο). Μαρία Προϊστάκη - Jennifer (άφωνος όταν διάβασα πως αυτός είναι ο πρώτος της θεατρικός ρόλος). Θοδωρής Οικονομίδης - Terry (δημιούργησε έναν από τους πιο στέρεους δραματουργικά χαρακτήρες που είδαμε). Ναι, είναι από τις παραστάσεις που αξίζει κανείς να δει.
Άλμα, Αγίου Κωνσταντίνου και Ακομινάτου 15-17, Μεταξουργείο, 210 5220.100, Τετ.-Σάβ. 21.00, Κυρ. 20.30, € 15, 10 (Φ)
17°
