Κυκλοφόρησε στην πόλη από στόµα σε στόµα: «Μη χάσεις την Υρώ Μανέ στο µονόλογο “Ο Συµβολαιογράφος” του Νίκου Βασιλειάδη». Η φήµη αποδείχτηκε πως είχε βάση.
Το κείµενο, σπαρταριστό, σε µαλλιαρή καθαρεύουσα, πραγµατεύεται τη στερηµένη (και σεξουαλικά) ζωή µιας χήρας στην ελληνική επαρχία, που ανατρέπεται όταν εµφανίζεται στη ζωή της ο «προσοντούχος» µέλλοντας σύζυγος της κόρης της –«Πολλά ελέγοντο περί του φαινοµένου αυτού, πως δήθεν του έφτανε µέχρι τον αφαλό, πως τάχα του ’βγαινε από πάνω από το παντελόνι σε στιγµές µερακλώµατος και άλλα πολλά»–, ιδιοκτήτης του υποδηµατοποιείου «Το συµβόλαιον». Ο Γιώργος Καραµίχος µε την Εµµανουέλα Αλεξίου διασκεύασαν το διήγηµα – ο πρώτος το σκηνοθέτησε µε κέφι, προβάλλοντας ήθος εποχής έστω και µε κάποιες, περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, µελοδραµατικές πινελιές (κυρίως µε τη χρήση της µουσικής) και σ’ ένα σκηνικό (Χριστίνα Κωστέα) που δεν βοηθούσε ιδιαίτερα στη δηµιουργία κλίµατος. Η Υρώ Μανέ, τώρα. Αξίζει συγχαρητηρίων για τον τρόπο που ισορρόπησε µεταξύ δραµατικών και κωµικών στοιχείων, χωρίς στιγµή να εκπέσει στην υπερβολή. Ήταν εξαιρετική. Και εδώ υπάρχει ένα ζήτηµα που πρέπει να καταθέσω. «Προπαγανδίζοντας» την παράσταση, πριν καν τη δω, πως πρέπει να έχει ενδιαφέρον, πολλοί (θεατρόφιλοι) γνωστοί και φίλοι στραβοµουτσούνιασαν στο άκουσµα του ονόµατός της, (κυρίως) λόγω της πρωθύστερης θεατρικής εµφάνισης. ∆ίκιο ή άδικο; Μοιρασµένο. Εδώ πάντως είναι η ευκαιρία να συνειδητοποιήσει κανείς (ανοίγοντας το µυαλό του) πως το ταλέντο για να ανθίσει θέλει τις κατάλληλες συνθήκες και πως δεν πρέπει ως θεατές να κουβαλάµε στεγανά. Όσοι τη δουν οφείλουν, λογικά, να της αναγνωρίσουν το ταλέντο της. Το πώς θα το αξιοποιήσει στο µέλλον αυτό είναι δικό της θέµα. Πάντως την παρακαταθήκη της την έκανε.
Νέο Ελληνικό Θέατρο, Σπ. Τρικούπη 34, 210 8253.489. Ως 3/4.
23°
