Το περσινό «θανατοφιλικό μιούζικαλ»των BIjoux de Kant, “Graveyard Café Band/Ιn Extremis” (επαναλαμβάνεται με αλλαγές στο 6 D.O.G.S., έως 8/2), μας έκανε μέχρι… θανάτου εραστές της ομάδας. Ο φετινός τους «Βέρθερος, ένα εγκώμιο δακρύων» (του Γκαίτε) στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ελπίζουμε να διατηρήσει αυτή την παραφορά. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης ανέβηκε στην ταράτσα της ΣΓΤ, γιατί δεν είχε σήμα το τηλέφωνό του, και μίλησε με την A.V. για την παράσταση.
Ο υπότιτλος «Ένα εγκώμιο δακρύων» είναι γιατί μέσω αυτού του εμβληματικού κειμένου αισθήματα και συναισθήματα γίνονται ένα και τα δάκρυα συμπυκνώνουν και τα δύο.
Είναι μια παράσταση που αναζητάει (μεταξύ άλλων) την ερώτηση στην απάντηση «πώς θ’ αντιμετώπιζε ένας σύγχρονος νέος το λόγο του Γκαίτε/Βέρθερου;». Ξέρουμε πως αυτός ο ρομαντικός ήρωας έγινε μόδα, δημιούργησε μέσα στα χρόνια πολλούς μιμητές, που λάτρευαν να μεταφέρουν με το στιλ τους όλη αυτή τη ρομαντική ατμόσφαιρα. Σήμερα ένας νέος σίγουρα δεν θα μπορούσε να αυτοκτονήσει από έρωτα και όλο αυτόν το ρομαντισμό θα τον έκανε show.
Το σκηνικό είναι «χωρισμένο» στα δύο. Από τη μια σ’ ένα (άχρονο) φερ φορζέ σαλονάκι καθισμένος, ένας σχετικά μεγάλης ηλικίας κατατρώγεται από βερθερικό πυρετό και διαβάζει αποσπάσματα από το έργο, ενώ δίπλα σε μια (δική μου) σκηνική ανάγνωση του γλυπτού «Η πύλη της κολάσεως» του Ροντέν ένας σημερινός νέος κάνει τραγούδια με «στίχους» από το κείμενο. Είναι ο δικός του τρόπος ν’ εκφράσει τα αισθήματά του – φτάνει ακόμη στο σημείο να φορέσει τα ρούχα του αντικειμένου της αγάπης του, της Λότε. Ο πρώτος αντιμετωπίζει φετιχιστικά (με εκφορά λόγου που παραπέμπει στο παλιό στιλ παιξίματος του Εθνικού Θεάτρου) το λόγο του Γκαίτε, ο δεύτερος δεν φοβάται να βάλει τη δική του σφραγίδα στο έργο – και μέσω αυτής να συναντήσει την ουσία του.
17°
