«Ανέλαβα τη σκηνοθεσία του ΣουΣου Με αγαπάει κανείς κυρίως γιατί μου το πρότειναν τα παιδιά, οι οποίοι ήταν μαθητές μου στη θεατρική σχολή που διδάσκω, Ίασμος. Ο ιδρυτής της ομάδας Χρήστος Γεωργοπάλης έγραψε το έργο και μου πρότεινε να τους αναλάβω. Ένας λόγος που αισθάνθηκα ότι μπορώ να το δοκιμάσω είναι ότι έχω δουλέψει με πολλούς σκηνοθέτες. Επίσης αγαπάω πολύ τα παιδιά, τα οποία είναι 100% δοσμένα σε αυτό που κάνουν. Η προσπάθειά τους με συγκίνησε, γιατί για να καταφέρουν να στηθεί η παράσταση κάνουν ένα σωρό πράγματα προκειμένου να αυτοχρηματοδοτηθούν. Έπρεπε να κάνουμε ό,τι μπορούμε ξεκινώντας από το τίποτα – στο σκηνικό μας έχουμε, για παράδειγμα, διάφορα πράγματα που βρήκαμε σε σκουπίδια. Επίσης, κάνουν τα πρώτα τους βήματα σε μια πολύ δύσκολη εποχή – όταν βγήκα εγώ υπήρχε μεγάλη ζήτηση για ηθοποιούς, μόλις ξεκινούσαν τα σίριαλ στην ιδιωτική τηλεόραση, η διαφήμιση ήταν στα πάνω της. Τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Το μόνο που μπορώ να τους πω είναι να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά, να πηγαίνουν οπουδήποτε ζητούν κόσμο και να είναι αισιόδοξοι. Όσο για το έργο της παράστασης είναι πολύ αληθινό, έχει ως βασικό θέμα του τα ναρκωτικά και το θάνατο και μέσα από αυτά τα στοιχεία μιλάει για τις αλήθειες των νέων – με κάποιες συναντήθηκα κι εγώ. Το έργο δεν είναι ακριβώς ρεαλιστικό, έχει πολλά ποιητικά στοιχεία και αυτό ήταν ένα από τα δύσκολα ζητήματα της σκηνοθεσίας, πώς δηλαδή θα συνδυαζόταν ο καθημερινός λόγος με τον ποιητικό».
12°
