Αρχοντιά, κομψότητα, υψηλή αισθητική, όμορφος και κεφάτος κόσμος, οικονομική ευμάρεια, μόδα, ντιζάϊν, προχωρημένη αρχιτεκτονική, καλές τέχνες, όπερα, υπέροχο φαγητό, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, φόρμουλα 1. Μία από τις πιο σημαντικές μητροπόλεις του πλανήτη. Τι να λέμε τώρα…
Σκηνή 1η: Είναι Σάββατο βράδυ, έχει τελειώσει το Ίντερ - Γιουβέντους 2 - 3, βρίσκομαι στο μετρό. Απέναντι μου κάθονται ένας μπαμπάς με έναν μπόμπιρα 8 με 9 ετών, οι οποίοι επιστρέφουν από το “San Siro”. Ο μικρός είναι απαρηγόρητος και κλαίει γοερά για την ήττα, ο μπαμπάς προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία του και να τον παρηγορήσει. Milano siamo noi…
Σκηνή 2η: Στην ανατολική είσοδο για τις πλατφόρμες των τρένων στην Porta Garibaldi, από την οδό Guglielmo Pepe, βρίσκεται ένα φημισμένο εστιατόριο θαλασσινών το “Trattoria il Marinaio”. Είναι νωρίς το μεσημέρι και δύο σερβιτόροι ετοιμάζουν το μαγαζί για να υποδεχτεί κόσμο. Μπαινοβγαίνουν, σκουπίζουν τον δρόμο, τινάζουν τραπεζομάντιλα, καθαρίζουν τα τζάμια, ενώ ταυτόχρονα το ραδιόφωνο παίζει δυνατά. Ρυθμικά ποπ-ροκ, ιταλικά κυρίως, αλλά και αγγλικά ή αμερικάνικα. Από μπροστά περνάει κάποιος κόσμος, νοικοκυρές, παιδάκια, τουρίστες. Βρίσκομαι απέναντι σε ένα υπερυψωμένο πάρκινγκ και τους κοιτάω από ψηλά. Η ένταση στο ραδιόφωνο έχει χτυπήσει κόκκινο, η μουσική ακούγεται παντού και οι δύο αυτοί, εντελώς κινηματογραφικοί, τύποι τραγουδούν με πάθος, ενώ κάνουν τις προετοιμασίες. Να το θέσω καλύτερα, δεν τραγουδούν απλά. Τα δίνουν όλα! Φοβερό κέφι! Σε κάποια φάση βάζει μια R&B διασκευή του “Every breath I take” και εκεί είναι το αποκορύφωμα. Ψηλές, φαλτσέτα, δεύτερα φωνητικά, παλαμάκια, χορός και ταυτόχρονα κάνουν και τις δουλειές. Όποιος περνάει, σταματάει, χαζεύει και μετά μπαίνει μέσα. Μιλάμε το γέμισαν σε χρόνο ρεκόρ…
Ένα κοινωνικό ζήτημα: Στο Μιλάνο έχει σκύλους, πολλούς και ωραίους σκύλους. Όχι βέβαια αδέσποτους. Δεν βλέπεις πουθενά αδέσποτα σκυλιά ή γατιά. Οι σκύλοι μπαίνουν παντού. Στα μαγαζιά, στα εστιατόρια, στα καφέ, στα τρένα, στις κυριλέ μπουτίκ, οπουδήποτε. Με λουρί φυσικά. Χωρίς φίμωτρο. Στα πάρκα και σε αντίστοιχους ανοικτούς χώρους όμως είναι λυτοί. Κατά δεκάδες. Παίζουν, τρέχουν, κυνηγιούνται. Κανείς δεν ενοχλείται, δεν υπάρχουν ιδιαίτεροι σκυλοκαβγάδες, δεν βλέπεις πουθενά ακαθαρσίες. Ούτε στα πάρκα, ούτε στους δρόμους. Το καλύτερο από όλα. Οι περισσότεροι δεν είναι καν στειρωμένοι. Τελικά, κάποιες λύσεις απαιτούν απλά παιδεία και υπευθυνότητα, όχι βλακώδεις κανονισμούς και μη εφαρμόσιμα νομοσχέδια. Και βέβαια αγάπη και σεβασμό στα τετράποδα, από ολόκληρη την κοινωνία. Τι πάει να πει δηλαδή φιλόζωος; Μπορεί δηλαδή το 2018 να υπάρχουν και μη φιλόζωοι; Εχθρόζωοι; Αυτά είναι υπανάπτυκτα διλήμματα, κατά την ταπεινή μου άποψη.
Αξιοθέατο: “Cimitero Monumentale di Milano”. Μπήκα τυχαία. Είδα φως και μπήκα, που λένε. Γενικά πάω μόνο κατά τύχη σε αξιοθέατα, μουσεία, μνημεία και τέτοια. Δεν είχε πολύ κόσμο, δεν απαιτούσε εισιτήριο και είπα να μπω παραμέσα να ρίξω μία δίλεπτη ματιά. Τελικά έκατσα κάπου ένα δίωρο. Εμπειρία ζωής! Το αιώνιο αναπάντητο ζήτημα της ανθρωπότητας, η ζωή και ο θάνατος, αποτυπωμένο σε 100άδες αριστουργηματικά αγάλματα/τύμβους, μεγαλοπρεπή μαυσωλεία, αχανή οστεοφυλάκια.
Συγκλονιστικές ουμανιστικές αναπαραστάσεις διακοσμούν τους τάφους κάποιων από τους πιο επιφανείς ανθρώπους, που έχουν γεννηθεί ή ζήσει στο Μιλάνο. Όλα διάσπαρτα μέσα σε έναν απέραντο κατάφυτο κήπο με ψηλά δέντρα. Καθώς περιπλανιέσαι, υπάρχουν στιγμές που πραγματικά ανατριχιάζεις. Όχι από φόβο...
Φαγητό και βόλτα: “Little Italy” στην Isola. Σούπερ νόστιμες αυθεντικές μιλανέζικες γεύσεις σε μία ιδιαίτερα γραφική αστική γειτονιά με έντονα καλλιτεχνικό χαρακτήρα. Απλότητα και ποιότητα. Και εξαιρετικά καλές τιμές!
Street food: “Spontini Milano 1953” Αλυσίδα από μικρά μαγαζάκια, όπου τρως μιλανέζικη πίτσα με αφράτη ζύμη στα όρθια. H γεύση είναι από άλλο πλανήτη. Ρίξτε μια ματιά εδώ.
Σημαντική υποσημείωση: Το Μιλάνο είναι η πιο rock πόλη της Ιταλίας. Όλα τα μεγάλα συγκροτήματα, ιδίως τα hard και heavy, πάντα επιδιώκουν να παίζουν εκεί στις ευρωπαϊκές περιοδείες τους.
Τελειώνοντας, θα ήθελα όλοι μαζί, με ταπεινότητα και κατάνυξη, να βάλουμε το χέρι στην καρδιά και να τιμήσουμε με ενός λεπτού σιγή όλους εκείνους, που απολιθώθηκαν σε πόζα selfie, περιμένοντας ατελείωτες ώρες στην ουρά, για να μπουν στον καθεδρικό στο Duomo. Αιωνία τους η μνήμη!
24°
