Στα κεντρικά σημεία των πόλεων, σε θέρετρα ή τουριστικούς προορισμούς, σε σταθμούς τρένων, λεωφορείων, σε αεροδρόμια, λιμάνια, έξω από ξενοδοχεία ή ενοικιαζόμενα δωμάτια. Όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου θα δεις κάποιον να σέρνει μία βαλίτσα. Ναι, αυτές με το μακρύ πτυσσόμενο χερούλι και τα ροδάκια. Που θυμίζουν καλάθια λαϊκής. Που, αν το έδαφος είναι κάπως ανώμαλο, αυτά τα ροδάκια κάνουν τον πιο εκνευριστικό θόρυβο του σύμπαντος. Εντάξει, θα συμφωνήσω, είναι πολύ πρακτικές. Τα ταξίδια αναβαθμίστηκαν και οι αχθοφόροι έχασαν τη δουλειά τους, από τότε που οι τροχήλατες βαλίτσες έκαναν την εμφάνισή τους. Κάποτε, το να κουβαλήσεις μία μεγάλη φορτωμένη βαλίτσα ήταν μια δοκιμασία. Τώρα, είναι πάρα πολύ απλό και βολικό. Παιχνιδάκι.
Ανέκαθεν ταξίδευα μινιμαλιστικά, οπότε το θέμα μέγεθος και αριθμός αποσκευών ήταν κάτι που δεν με είχε απασχολήσει. Είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι το «packing light» είναι μια ύψιστη μορφή τέχνης, που κάνει τα ταξίδια καλύτερα και τους ταξιδιώτες πιο ευτυχισμένους. Μια μικρή αθλητική τσάντα είναι αρκετή για να κάνεις το γύρο του κόσμου. Οι τροχήλατες βαλίτσες είναι στα μάτια μου ένα μέσο καταπίεσης. Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ όσους ταξιδεύουν φορτωμένοι.
Οι αεροπορικές εταιρείες λανσάροντας τους ιδιαίτερα χαμηλούς ναύλους, για την περίπτωση που κάποιος ταξιδεύει χωρίς αποσκευές, θέσπισαν ένα συγκεκριμένο μέγεθος χειραποσκευής σαν το ανώτατο επιτρεπτό, που μπορεί κάποιος να παίρνει μέσα στην καμπίνα. Την όλη ιστορία την ξεκίνησαν οι λεγόμενες low-cost αεροπορικές εταιρείες και ακολούθησαν οι υπόλοιπες λόγω ανταγωνισμού. Μπορεί κάποιος να έχει μια μικρή τσάντα χειρός, η οποία να χωρά στον χώρο κάτω από την μπροστινή θέση του επιβάτη και μία μικρή βαλίτσα γύρω στα 8 με 10 κιλά για τον χώρο επάνω από τα καθίσματα. Αν η πτήση είναι γεμάτη, το προσωπικό επίγειας εξυπηρέτησης ζητά ευγενικά από κάποιους επιβάτες να παραδώσουν τη βαλίτσα τους, χωρίς χρέωση, στις αποσκευές, ώστε να μη δημιουργείται το αδιαχώρητο στην καμπίνα.
Κοντοστέκομαι στη μεγάλη οθόνη αφίξεων/αναχωρήσεων του Ελ. Βενιζέλος, που βρίσκεται ψηλά μπροστά αμέσως μόλις περάσει κάποιος την είσοδο 3 στις αναχωρήσεις. Μπροστά μου ψάχνει πληροφορίες πτήσης μία όμορφη, καλοβαλμένη δεσποινίς, η οποία κρατάει μία γυναικεία τσάντα καθημερινής χρήσης, ένα νεσεσέρ, μία σακούλα με ψώνια, μία με γλυκά και φυσικά δίπλα της στέκει αγέρωχη μία υπερμεγέθης και ετοιμόγεννη τροχήλατη βαλίτσα. Ψηλοτάκουνες μπότες με μεταλλικές αγκράφες, ασορτί βαριά ζώνη, φοράει κάτι σαν σακάκι, έχει και ένα παλτό παραμάσχαλα. «Να δεις που ένα τέτοιο άτομο αποκλείεται να μην έχει τουλάχιστον 2 κινητά», λέω μέσα μου. Όντως είχε. «Να σου τύχει μπροστά σου η τύπισσα στον έλεγχο καταστράφηκες», συνεχίζω. Μου έτυχε! «Καλά, ρε φίλε, πως ταξιδεύει έτσι ο κόσμος», μουρμούριζα (και έβριζα) στο 10λεπτο και πλέον, που περίμενα την ελέγξουν. Πρέπει να την γύρισαν πίσω κάπου τρεις φορές και τις άνοιξαν όλες τις τσάντες, οι οποίες είχαν μέσα ένα κάρο εκτός κανονισμού άχρηστες παπαριές. Έβγαλε τη ζώνη, έβγαλε τις μπότες, έβγαλε από την τσέπη εκείνη τη μεταλλική μαλακία, που βάζουν μέσα τα στριφτά τσιγάρα. Της πήραν τις κολώνιες, τις κρέμες, άρχισε να τσιρίζει. «Να δεις που θα είναι και στην πτήση μου». Τρία στα τρία και έχει και συνέχεια το πράγμα… Περιμένοντας να επιβιβαστώ, βλέπω την υπάλληλο να πηγαίνει στην κοπέλα για να την παρακαλέσει να παραδώσει, χωρίς χρέωση, την θεόρατη βαλίτσα της, που δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις του χαμηλού ναύλου. Την αρχίζει η δικιά σου σε ένα απίθανο μονότερμα, ποια είσαι εσύ, όχι τη χρειάζομαι, βιάζομαι, δεν θέλω, δε γουστάρω, όχι, με τίποτα! Ανίκητη, σκέφτομαι απογοητευμένος. Την τελευταία στιγμή όμως, στο 93 που λένε και στη μπάλα, η υπάλληλος μαζεύει όλο το κουράγιο, που της είχε απομείνει και λέει: «Πολύ καλά, ελάτε να την μετρήσουμε και αν δεν περάσει τον έλεγχο μέτρησης θα πληρώσετε την διαφορά των παραπάνω κιλών, εφόσον δεν θέλετε να την παραδώσετε δωρεάν, όπως σας προτείνω!»
Καθώς κατευθυνόμουν προς το αεροσκάφος, πέρασα δίπλα της την ώρα που παρέδιδε την τροχήλατη βαλίτσα στις αποσκευές. Αυτομάτως ένα χαμόγελο σαρδόνιας ικανοποίησης σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου...
21°
