Γιατί όχι; Το 1997, ποζάροντας σε μια κουζίνα στη Βοστώνη και ντυμένη σαν ντομινατρίξ, η Ναν Γκόλντιν ίσως και να πρωθιερεί θέτοντας τη θεμέλια λίθο της selfie culture.
Χαζεύω τη φωτογραφία της, μιας και στις 23 Δεκεμβρίου η εμβληματική φωτογράφος άνοιξε τον λογαριασμό της στο ίνσταγκραμ. @nangoldinstudio, το «σποτ» όπου η καλλιτέχνις αναρτά αδημοσίευτες φωτογραφίες είτε από παλιές της δουλειές, όπως το «The Ballad of Sexual Dependency», είτε άφοβα ανεβάζει οικογενειακές φωτογραφίες, όπως αυτή της μητέρας της να σκάει στα γέλια. Ή της ίδιας να ποζάρει κάπου στο Μιλάνο.
Μακριά από την εικόνα της καταραμένης καλλιτέχνιδας, ρόλος που μάλλον της έδωσαν τα μίντια, χωρίς να τον αποζητά η ίδια η Γκόλντιν, που κατέγραψε με τις εικόνες της ηδονισμό, βία, έρωτα, ελευθερία, ταπείνωση, πρέζα, απελπισία, κι όσα κρύβονταν σε φτωχογειτονιές και κακοτράχαλα διαμερίσματα της Νέας Υόρκης, κάθε άλλο παρά δικαιολογεί τον «τίτλο» της. Οκ, κάποια από τα παλιά κάδρα της παραμένουν ζοφερά ή μελαγχολικά, όπως η Τρίξι στη Νέα Υόρκη του '79.
Όμως οι εραστές στο Biesental, ή το ζουμπουρλούδικο μωράκι που εύχεται ευτυχές το νέον έτος δίπλα από το πορτρέτο της εξίσου ξεκαρδισμένης Τζοάνα στο Παρίσι του '99 έρχονται και το καταστούν σαφές. Η Ναν Γκόλντιν, αγαπητέ ηδονοθήρα του σκότους, δεν είναι τόσο ερεβώδης όπως τη θέλεις.
Ναι, η Γκόλντιν γελά, η Γκόλντιν χαίρεται, η Γκόλντιν ζει, όπως όλοι: κακές στιγμές, καλές στιγμές, κάποιες γίνονται «τέχνη», κάποιες άλλες σηκώνονται στο ίνσταγκραμ σαν τρανές αποδείξεις γλύκας και καθημερινότητας. Ακολουθώ, αγαπώ, λατρεύω Ναν, τώρα δε, ακόμα περισσότερο...
