Η ζωή έχει νόημα όταν έχεις κάτι να περιμένεις. Η προσμονή μας κρατάει ζωντανούς, μας κάνει να ελπίζουμε και να προσπαθούμε, μας «ανεβάζει». Η κατάσταση όπου όλες οι μέρες είναι ίδιες και κυριαρχεί η αίσθηση ότι δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα, είναι κατάρα. Για τον άνθρωπο, για την κοινωνία, για τη ζωή την ίδια. Όταν δεν περιμένεις τίποτα, έχεις πεθάνει και δεν το έχεις καταλάβει!
Ανακαλύπτουμε διαρκώς μικρά ή μεγάλα πράγματα να περιμένουμε. Βρισκόμαστε διαρκώς σε «στάση αναμονής ή προσμονής». Περιμένουμε να χτυπήσει το κουδούνι, περιμένουμε να αποφοιτήσουμε, περιμένουμε να περάσουμε από μια επαγγελματική συνέντευξη, περιμένουμε να πάρουμε το πρωτάθλημα, περιμένουμε να νυχτώσει ή να ξημερώσει…
Όταν είμαστε παιδιά, μας κυριεύει η λαχτάρα ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα. Η προσμονή ενός δώρου, μια βόλτας, ενός παγωτού μπορεί να μας εκτοξεύσει στα ουράνια. Μεγαλώνοντας, μπορεί να χαθεί αυτό. Κοινότυπες, επιπόλαιες, φαινομενικά ασφαλείς και «σίγουρες», αλλά κατά βάση αφελείς επιλογές μας εγκλωβίζουν σε μια βαρετή καθημερινή ρουτίνα, η οποία σκοτώνει τα όνειρα, φυλακίζει την καρδιά και οδηγεί στη θανατηφόρα διαρκώς συνεχιζόμενη «μέρα της μαρμότας».
Η περίοδος που ζούμε είναι πολύ δύσκολη για αυτόν ακριβώς το λόγο. Γιατί έχουμε κολλήσει συνολικά σε ένα βαθύ χειμώνα και έχουμε χάσει την πιο γλυκιά προσμονή από όλες. Την προσμονή του καλοκαιριού. Έχουμε ως κοινωνία σταματήσει να περιμένουμε το καλοκαίρι!
Θέλω πάντα να παραμένω πεισματικά αισιόδοξος! Θα έρθει τελικά το καλοκαίρι. Ακόμα και αν οι περισσότεροι έχουν σταματήσει να περιμένουν. Θα έρθει και θα μας ζεστάνει πάλι. Και θα καταλάβουμε πόσο πολύτιμο είναι. Και θα είμαστε πολύ προσεκτικοί, ώστε να μην ρισκάρουμε ξανά την προσμονή του… Ποτέ ξανά!
19°
Ανακαλύπτουμε διαρκώς μικρά ή μεγάλα πράγματα να περιμένουμε. Βρισκόμαστε διαρκώς σε «στάση αναμονής ή προσμονής». Περιμένουμε να χτυπήσει το κουδούνι, περιμένουμε να αποφοιτήσουμε, περιμένουμε να περάσουμε από μια επαγγελματική συνέντευξη, περιμένουμε να πάρουμε το πρωτάθλημα, περιμένουμε να νυχτώσει ή να ξημερώσει…
Όταν είμαστε παιδιά, μας κυριεύει η λαχτάρα ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα. Η προσμονή ενός δώρου, μια βόλτας, ενός παγωτού μπορεί να μας εκτοξεύσει στα ουράνια. Μεγαλώνοντας, μπορεί να χαθεί αυτό. Κοινότυπες, επιπόλαιες, φαινομενικά ασφαλείς και «σίγουρες», αλλά κατά βάση αφελείς επιλογές μας εγκλωβίζουν σε μια βαρετή καθημερινή ρουτίνα, η οποία σκοτώνει τα όνειρα, φυλακίζει την καρδιά και οδηγεί στη θανατηφόρα διαρκώς συνεχιζόμενη «μέρα της μαρμότας».
Οι εικόνες έχουν τραβηχτεί κάπου από τα Χριστούγεννα έως τώρα, περιμένοντας να έρθει το καλοκαίρι, τριγύρω στην πόλη και το νομό Χανίων.
