Η καλύτερη ημέρα της ζωής μου
– η ξαναγέννησή μου να το πω αλλιώς –
ήταν όταν ανακάλυψα ότι δεν έχω κεφάλι.
(Douglas Harding “On having no head”)
Οι περισσότερες φωτογραφίες που εμπεριέχουν ανθρώπους εστιάζουν στο πρόσωπο, στο κεφάλι. Αν μάλιστα μιλήσουμε για ένα από το τα σημαντικότερα φωτογραφικά πεδία όπως είναι η φωτογραφία πορτραίτου, η αποτύπωση του φωτογραφιζόμενου συνήθως αποδίδεται με την καλύτερη δυνατή για τον κάθε φωτογράφο παρουσίαση του κεφαλιού, του προσώπου, του βλέμματος. Άλλωστε στον ανθρωποκεντρικό δυτικό κόσμο τα πάντα ξεκινούν από και καταλήγουν στον εγκέφαλο, στο πνεύμα, στο νου, κάποιοι άλλοι μιλούν για ψυχή και όλοι αναφέρονται στη ματιά, το βλέμμα, τις εκφράσεις του προσώπου. Κάπως έτσι αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους…
Είναι όμως πάντα έτσι; Ο άγγλος φιλόσοφος Douglas Harding (1909 - 2007) προέβαλε σοβαρές αντιρρήσεις σχετικά με το ρόλο του κεφαλιού στην κατανόηση του εαυτού μας και κατ’ επέκταση του κόσμου προσεγγίζοντας την τεκμηρίωση αυτών των αντιρρήσεων χρησιμοποιώντας απλές πειραματικές διαδικασίες. Τα συμπεράσματα του τα κατέγραψε σε μια σειρά από ενδιαφέροντα βιβλία. Για όποιον θέλει να εμβαθύνει, υπάρχουν πολλά στοιχεία στην ιστοσελίδα www.headless.org.
Προσωπικά δεν είμαι και πολύ της φιλοσοφίας. Στέκομαι όμως σε μια απλή παρατήρηση του κυρίου Harding. Όσο και αν προσπαθήσει κάποιος δεν μπορεί να δει το κεφάλι του χωρίς την χρήση κάποιου σχετικού μέσου απεικόνισης όπως ενός καθρέπτη ή ενός συστήματος κάμερας, οθόνης κλπ. Μπορεί μόνο να δει τον κόσμο γύρω του, καθώς και τα κεφάλια των άλλων, όχι όμως το δικό του κεφάλι.
Όπου και αν στρέψουμε το βλέμμα μας, το κεφάλι μας δεν είναι εκεί! Πλάκα δεν έχει αυτό;
Οι φωτογραφίες είναι από την τριετία 2014 - 2016 και περιλαμβάνονται σε ένα άτυπο ongoing (διαρκώς συνεχιζόμενο;) project, το οποίο θα μπορούσε να έχει ως στόχο τη διεξοδική διερεύνηση της ακέφαλης καθημερινότητας. Θα καταλήξει άραγε κάπου; Ίδωμεν...
15°
