Είναι ο Ηλίας Δούλης, 23 ετών, ποιητής. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, απ’ όπου και έλαβε τα πρώτα του καλλιτεχνικά ερεθίσματα. Όταν ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο σπουδών στο τμήμα Ψυχολογίας του Deree, επέλεξε να συνεχίσει τις σπουδές του στο τμήμα Συγγραφής & Κινηματογράφου του πανεπιστημίου του Γούλβερχάμπτον.
Συστηθείτε, κύριε! Τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αγγλία με διαμόρφωσαν καλλιτεχνικά και αποτέλεσαν το έναυσμα για το πρώτο μου φωτογραφικό πρότζεκτ με τίτλο «Seasonal Affairs», σε μια απόπειρα να οπτικοποιήσω τα ποιήματά μου. Η πρώτη όμως αφορμή να παρουσιάσω υλικό της δουλειάς μου, στάθηκε η έκθεση «Civil Disobedience», με τη σειρά «Ken’t Love Me», τον Ιανουάριο του 2015. Μετά το τέλος των σπουδών μου, μετακόμισα στο Λονδίνο, όπου βρίσκομαι μέχρι και σήμερα. Μέχρι στιγμής έχω παρουσιάσει δύο φωτογραφικά πρότζεκτ, το «Parabyss: A Nurtured Nature» και το «Blossom of Solitude», στα περιοδικά Αrt Sheep, KALTBLUT, Pacific Dissent, RAISE, μεταξύ άλλων. Αυτό το διάστημα βρίσκομαι στη διαδικασία του post production της πρώτης μου σκηνοθετικής και συγγραφικής δουλειάς, μιας ταινίας που υπήρξε για εμένα μεγάλο στοίχημα.
Στη σειρά φωτογραφιών «Blossom of Solitude», η μοναξιά των ηρώων επέρχεται από το βάρος των πατεράδων τους, η επιβίωσή τους εξαρτάται από τους εραστές τους. Πώς λυτρώνονται τελικά οι δικοί σου καταραμένοι;
Έχοντας ολοκληρώσει δύο από τα πιο παγερά μου πρότζεκτ στην Αγγλία, αισθάνθηκα την ανάγκη για τη δημιουργία μιας σειράς φωτογραφιών με έναν πιο «θερμό», κατά τα άλλα, χαρακτήρα, ο οποίος βέβαια δεν θα ξεφεύγει από το μοτίβο της νοσταλγίας και της μοναχικότητας, που σε κάθε μου έργο αποτελούν μέρη του. Οι χαρακτήρες μου έχουν ως απώτερο σκοπό τη συντροφικότητα, προσπαθώντας με κάθε ευκαιρία να υπάρξουν ανάμεσα σε σώματα που θα προσφέρουν μια παροδική ή και πιο μόνιμη αίσθηση, δίνοντας την εντύπωση πως έχουν την ανάγκη της μονιμότητας, ακόμη κι όταν αυτό είναι στην πραγματικότητα μονάχα ένα τέχνασμα.
Η μυθολογική διάσταση που δίνεται στο project «Parabyss» δεν μπορεί παρά να εκθειάζει τα προβλήματα των σύγχρονων σχέσεων, όπου ο ένας τρέφεται άπληστα και εγωιστικά από τον άλλο, μέχρις ότου να σκάσουν ή να αδειάσουν. Η πορεία και η φύση του ανθρώπου ήταν και θα είναι ίδια;
Από ένα ουτοπικό παρελθόν μέχρι ένα μοντέρνο σήμερα; Η πορεία των δικών μου σχέσεων στάθηκε η αφορμή ως σήμερα για τη δημιουργία μιας πιο σφαιρικής αν και προσωπικής θεώρησης για τον κόσμο μέσα από το έργο μου, αντιλαμβανόμενος πως καθένας από εμάς έχει ξεκάθαρη την ανάγκη για επιβίωση όσων μπορούν ανά περίπτωση να θεωρηθούν βασικά, όπως η αγάπη, η συντροφικότητα και το σεξ. Από τότε ως τώρα, κι από τώρα ως πάντα, θα ζούμε ο ένας μέσα από τον άλλο, θα ζούμε με το να ράβουμε και να σκίζουμε ο ένας τη σάρκα του άλλου, ώσπου κάποτε να μείνει ένα τεράστιο τίποτα ή ένα μηδαμινό πάντα.
Στις φωτογραφίες σου οι χαρακτήρες δείχνουν σπάνια το πρόσωπό τους. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Ο λόγος που οι χαρακτήρες μου δείχνουν σπάνια το πρόσωπό τους είναι γιατί γνωρίζουν πως παρακολουθούνται. Ο φακός δεν αποτελεί παρά ένα ακόμη απειλητικό μάτι της κοινωνίας, από το οποίο τα alter egos μου προσπαθούν να ξεφύγουν, σε μια προσπάθεια για τη δημιουργία ενός συνολικού ή πολλών μικρότερων καταφυγίων που θα μπορέσουν να χωρέσουν τις όποιες διαφορές και ομοιότητες.
Θάλασσα, εξοχή και βράχοι κυριαρχούν στη δουλειά σου και μοιάζουν να αγκαλιάζουν τα πρόσωπα που φωτογραφίζεις − και όχι το αντίθετο. Ποιος ο σκοπός; Τι θέλεις να αναφέρεις;
Η μοναδική αίσθηση παρηγοριάς η οποία και διαφαίνεται στις φωτογραφίες μου, είναι αυτή της αγκαλιάς, της μήτρας, της μητέρας - φύσης που χωράει μέσα της κάθε φοβισμένο σώμα.
Ο Νίκος Νικολαΐδης είχε πει πως κινηματογράφος είναι όλα εκείνα που κάναμε στραβά και θέλουμε να τα διορθώσουμε και όλα εκείνα που δεν κάναμε ποτέ και θέλουμε να κάνουμε. Έχοντας αυτό υπ’ όψιν λοιπόν, τι κάνει στραβά ο Ηλίας Δούλης και τι δεν έκανε ποτέ;
Έχοντας βαθιά την ανάγκη να με δω ευτυχισμένο και πλάι σε ένα ξεχωριστό για εμένα σώμα, νιώθω αδύναμος στο να δω ως πού θα έφτανε η δική μου ουτοπία μέσα στον κόσμο, επιλέγοντας μ’ αυτό τον τρόπο να παρουσιάζω μέσα από κάθε ποίημα, φωτογραφία, καρέ, μια στιγμή αλήθειας που θα νόμιζε κανείς πως εκ πρώτης όψεως επιδεικνύει μονάχα σάρκα, ενώ στην ουσία αποτελεί μια μικρή προσωπική ελπίδα για μοίρασμα κάθε τι στραβού ή ίσιου είχα, έχω και θα έχω ζήσει στο μέλλον.
24°
