“Ronnie James Dio dies…”. Απίστευτο το πόσα πολλά και ξεχωριστά συναισθήματα μπορούν να αναβιώσουν, πόσες κρυφές, εκλεκτές αναμνήσεις ανασύρονται από τα βάθη της μνήμης και ξαναέρχονται στην επιφάνεια στο άκουσμα των τεσσάρων αυτών λέξεων...
Ο Dio υπήρξε κάτι παραπάνω από μεγάλος μουσικός και τραγουδιστής. Κάτι πολύ περισσότερο από εντυπωσιακός και αμίμητος frontman. Στην διάρκεια της μακράς και λαμπρής πορείας του, ξεπέρασε τα στενά όρια της φήμης ενός ακόμα ροκ ειδώλου. Αναδείχθηκε σε αληθινό σύμβολο, που με τις αξεπέραστες ερμηνείες του, την εκρηκτική σκηνική παρουσία του, και τη μεγάλη φωνή του (σε αντίθεση με το μικρό ανάστημά του) κατάφερνε πάντα να συγκλονίζει όχι μόνο τους πιστούς ακόλουθούς του, αλλά και να αγγίξει κοινό οριακά (ή και καθόλου) σχετικό με το χώρο του κλασσικού ροκ/χέβι μέταλ, όπως μαρτυρούν επιτυχίες της τάξεως Τhe Temple of the King, Catch the Rainbow, κ.α.
Aπό τα πρώτα χρόνια του σε μικρές rockabilly μπάντες και τα μπλουζ των Elf, μέχρι την ανάληψή του στα θεόρατα ύψη του πάνθεον των ροκ και χέβι μέταλ ερμηνευτών, ο Dio συνέδεσε το όνομά του με την δυναμικότητα, το πάθος, και μια υψηλής ποιότητας ερμηνεία που ερχόταν «κατευθείαν μέσα από την καρδιά» όπως λέει και ένα από τα τραγούδια του. «Μα τέτοια μεγάλη φωνή από κάποιον τόσο μικρό!;», αναρωτήθηκαν πολλοί κατά καιρούς. «Μικρό είναι το μάτι σου φίλε μου!» υπήρξε πάντα η μόνη ικανοποιητική απάντηση. Ανάμεσα στ’άλλα, ο Dio στέκεται ως ένα διαχρονικό σύμβολο για το τι μπορεί να κατάφερει κάποιος με μοναδικά εφόδια το ήθος, την καλλιτεχνική αξία και την επιμονή του. Μαθήματα φωνητικής δεν πήρε ποτέ, ενώ ο ίδιος απέδιδε τις εκπληκτικές φωνητικές του δυνατότητες σε ασκήσεις αναπνοής που έκανε ως παιδί ενώ μάθαινε να παίζει το (γαλλικό) κόρνο.
Η μνημειώδης καριέρα του Dio και η συνεργασία του με συγκροτήματα-σταθμούς στην ιστορία της ροκ μουσικής όπως οι Rainbow και οι Black Sabbath είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους όσους έχουν ακουστά το όνομά του. Έβαλε την προσωπική του σφραγίδα σε ηχογραφήσεις ανυπέρβλητου μεγαλείου και καλλιτεχνικής φιλοδοξίας, συντροφεύοντας ιερά τέρατα της κιθαριστικής τέχνης, όπως o Richie Blackmore και o Tony Iommi. Κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, η έμπνευση και αστείρευτη δημιουργικότητά του τον οδήγησαν στο να συνεχίσει να δημιουργεί μουσική υψηλού επιπέδου, προσφέροντας πολλές ακόμα κλασικές ηχογραφήσεις, είτε μέσα από τη σόλο καριέρα του, είτε από τις κατά καιρούς επανασυνδέσεις με παλιούς μουσικούς του συντρόφους. Όσο για τις ζωντανές εμφανίσεις και τη σκηνική παρουσία του τα λόγια περιττεύουν, και είναι μάλλον ανούσιο το να προσπαθήσει κανείς να δώσει γραπτή αναφορά για την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και το δυναμισμό που χαρακτήριζαν τις συναυλίες του. Όσοι είχαν την ευκαιρία, ή καλύτερα την τύχη, να τον δουν ζωντανά γνωρίζουν την αλήθεια αυτής της παραδοχής (και ήταν πολλοί αυτοί που τον είδαν κατ’επανάληψη στις διάφορες εμφανίσεις του στη χώρα μας).
Ο Dio μας χάρισε μια από τις πιο πλούσιες και σπάνιας ομορφιάς και δύναμης φωνές που καταγράφηκαν ποτέ στην μακρά ιστορία των ροκ και χέβι μέταλ ηχογραφήσεων. Η κληρονομιά του ομολογουμένως ανεκτίμητη, ένας πραγματικός θησαυρός τόσο για όσους μεγάλωσαν με τις εξώκοσμες ατμοσφαιρικές συνθέσεις του, όσο και για όλους αυτούς που θα συνεχίσουν να ξανα- ανακαλύπτουν την σημαντική καλλιτεχνική του παρακαταθήκη. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ!» έιναι το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό ως ύστατο χαιρετισμός σε αυτόν τον μεγάλο ερμηνευτή – και, καθώς βάζω το Rising να παίζει, οι σκέψεις μου τρέχουν ήδη σε εφηβικές μνήμες άρρηκτα συνδεδεμένες με τραχιές κιθάρες και εξαίσια τραγουδισμένες μελωδίες από τον μεγάλο-μικρό της ροκ ιστορίας.
16°
