Πάντα είχα την αίσθηση πως στο γήπεδο της τέχνης οι προβολείς είναι λάθος ρυθμισμένοι. Οι γωνίες του γηπέδου, οι άκρες των γραμμών που παίζουν τα εξτρέμ, συχνά είναι εντελώς σκοτεινές. Ειδικά για την Ελλάδα δε, θεοσκότεινα... Ανέκαθεν η ωραία μπαλίτσα παιζόταν σε αυτά τα «σκοτεινά» σημεία, την ώρα που το πλήθος κοίταζε το λουσμένο από φως τίποτα. Θαμπωμένο από τις ξανθιές, από τους κοιλιακούς φέτες, από τα ημίγυμνα σώματα και τη ρυθμική ένταση, έχει ξεχάσει να κοιτάει εκεί που υπάρχουν (έστω και στοιχειώδεις) μελωδίες, καλές προθέσεις, πραγματική αγάπη και σεβασμός για την τέχνη. Τι κι αν όλα αυτά δεν δίνουν πάντα σπουδαία αποτελέσματα; Στον χώρο του αοράτου υπάρχει μια αλήθεια που τις περισσότερες φορές δεν έχει το σημείο που συγκλίνουν οι προβολείς.
Moderator - Sinner’s Syndrome
Ο Μoderator ξέρει να χτίζει… Έχοντας την ικανότητα για μελωδίες που είναι ευχάριστες, εύληπτες, απλές και ευρείας αποδοχής, προσθέτει με ικανότητα και μαεστρία χρήσιμα και αποτελεσματικά δομικά υλικά (φωνητικά, spokenword, πνευστά, αποσπάσματα από παμπάλαια δισκάκια «φτηνής» ποπ, ρετρό sampls) και χτίζει τραγούδια και συνθέσεις που δείχνουν και ακούγονται ολοκληρωμένα, εύστοχα και ολίγον μελοδραματικά ώστε με ευκολία να εκμαυλίζουν συναισθήματα.
Έτσι, καθώς πέφτει το απόγευμα και αρχίζει να σκοτεινιάζει, έχουμε ένα downtempo άλμπουμ με στοιχεία triphop, με πολλές vintage αναφορές, με ατμόσφαιρα που δημιουργεί μια αίσθηση νοσταλγίας αλλά παραμένει απολύτως συνδεδεμένη με το τώρα κι έτσι –χωρίς να το καταλάβεις– ο δίσκος κυλάει ευχάριστα και τελειώνει χωρίς να κουράσει, να κάνει κοιλιά ή να δείξει σημεία κόπωσης, παρά την επαναλαμβανόμενη βασική ιδέα.
Άκης Μπαρούτας - Επιστρέφω στη Γη
Σεμνά και ταπεινά αλλά όχι χωρίς προσωπικότητα. Το 2ο άλμπουμ του μουσικού από τη Θεσσαλονίκη δίνει ένα πιο ξεκάθαρο στίγμα των προθέσεων αλλά και των ικανοτήτων του. Με βάρος στο στίχο –που ακόμη θέλει δρόμο για να γίνει πραγματικά ενδιαφέρον–, με μελαγχολική διάθεση και θεματολογία που κινείται –κάτι σαν κόνσεπτ άλμπουμ– μεταξύ διαστήματος, μεταφυσικών αναζητήσεων και προσωπικών δαιμόνων, ο Άκης Μπαρούτας δημιουργεί 10 τραγούδια που χωρίς να είναι δείγματα σπουδαίας τραγουδοποιίας, έχουν ένα προσωπικό στίγμα, τίμιες προθέσεις, τον βάσανο του ανθρώπου που έχει ανάγκη να εκφραστεί και τα ψήγματα αληθινής δημιουργικότητας που μας λένε ότι τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν καλύτερα στο μέλλον.
Δύο παιδιά (όχι και τόσο παιδιά πια, αλλά τότε που πρωτοξεκίνησαν…) που εδώ και χρόνια ζουν τον μύθο τους σε ένα νησί του Ιονίου, κάνοντας ηλεκτρονική ποπ από τότε που κάτι τέτοιο ήταν λίγο ως πολύ παράταιρο. Κι αν όσα έκαναν στο παρελθόν σκεπάστηκαν εύκολα και γρήγορα από τη λήθη του χρόνου, τα τελευταία χρόνια οι νεότερες γενιές τούς ανακάλυψαν και πάλι δίνοντάς τους το φιλί της ζωής. Κι εδώ έχουμε ένα γκρουπ πραγματικής και σεβαστικής αγάπης για τη μουσική που προσπαθεί, περισσότερο με την καλή πρόθεση παρά με τις σπουδαίες ικανότητες, να εκφραστεί δημιουργικά. Το κάνουν χρόνια, έχουν γράψει πολλά χιλιόμετρα με τη μουσική και αξίζουν μιας προσοχής κι ενός ενδιαφέροντος πέρα από την πρώτη εντύπωση που κάνει πολλούς να είναι επικριτικοί. Μόνο τότε μπορείς να βρεις –όπως και σε πολλές ακόμη παρόμοιες περιπτώσεις– την άδολη αγάπη για κάτι, την τίμια πρόθεση, την ειλικρινή διάθεση που κάνει τα τραγούδια τους να έχουν την αξία τους.
Δίκαια οι ίδιοι ξεσπούν σε ένα σημείωμά τους στο fb: «Απορούμε με μερικούς ανόητους που, από τη στιγμή που δεν γουστάρουν τη μουσική μας, κάθονται και ασχολούνται με κακοήθεια… Δώστε κι εσείς, βρε γελοίοι, όλη τη ζωή σας την άδεια στη μουσική και μετά τα ξαναλέμε…».
22°
