Συνολικός αφορισμός κι απαξίωση όλων των κοινωνικών στερεοτύπων, minimal synth ηχητικές αναζητήσεις και στίχοι-ξυράφι σε τέσσερα καινούργια τραγούδια από τον Δημήτρη Πολιούδη (The Vagina Lips, Psychedelic Trips To Death). Ακούσαμε το νέο ep «Άσυλο Μηδέν»των Mazoha, κολλήσαμε και τον αναζητήσαμε στο inbox για να μάθουμε περισσότερα.
Τι σε έκανε να δημιουργήσεις τους Mazoha;
Καταρχήν είναι το Μazoha. Eίμαι μόνος και σε αυτό το πρότζεκτ με αρκετά προηχογραφημένα στο live τμήμα. Δεν μπορώ να ορίσω ακριβώς τι ήταν αυτό που με έκανε να το δημιουργήσω. Η αγαπημένη μου διαδικασία είναι να ηχογραφώ κι επειδή έχω ηχογραφήσει αρκετά σαν Vagina Lips έκανα ένα παράλληλο πρότζεκτ το οποίο εξελίχθηκε σε ελληνόφωνο πολύ σύντομα.
Ένιωσες την ανάγκη για άλλη δίοδο έκφρασης από εκείνη των TheVaginaLips και PsychedelicTripsToDeath;
Ε, ναι, προφανώς. Ήθελα να μιλήσω για όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα μου ακριβώς όπως τα σκέφτομαι χωρίς να σκέφτομαι και πολλά πολλά. Mε λίγα λόγια το Mazoha είναι τόσο προσωπικό στη θεματολογία του που πολλές φορές δεν μπορώ να κάνω κοντρόλ και δεν πρέπει κιόλας, δεν με ενδιαφέρει αν ακούγομαι σαχλός η λίγος στιχουργικά… είναι ακριβώς όπως τα σκέφτομαι μες στο κεφάλι μου.
Γιατί Mazoha;
Ψάχναμε όνομα για μια άλλη μπάντα στην οποία παίζω μπάσο και είπε ο ντράμερ το Μazoha αναφερόμενος μάλλον σε μια λαϊκή τραγουδίστρια που έχει αυτό το επίθετο... του είπα πως είναι τέλειο αλλά για το δικό μου πρότζεκτ… το συνδύασα κατευθείαν με το γεγονός πως μας συμβαίνουν ένα σωρό άσχημα πράγματα αλλά δεν αντιδράμε για να τ' αλλάξουμε. Σαν από μαζοχισμό.
Πού και πώς γράφτηκε το «Άσυλο Μηδέν»;
Γράφτηκε στο σπίτι με τη βοήθεια (όπως πάντα σε ό,τι ηχογραφώ) στην παραγωγή από τον Lost in the (Psychedelic Trips To Death).
Ο οπτιμισμός μάλλον δεν βρίσκει χώρο στους στίχους των τραγουδιών. Τι σε κάνει να μελαγχολείς ή να οργίζεσαι;
Διαφωνώ… υπάρχει οπτιμισμός ο οποίος έρχεται μέσα από την εκτόνωση και τη συναισθηματική δυναμική των τραγουδιών… το να «παίζεις» με τα συναισθήματα μέσω της μουσικής είναι κάτι εξ ορισμού οπτιμιστικό πιστεύω... τώρα για το τι με κάνει να μελαγχολώ ή να εξοργίζομαι συνοπτικά είναι η ανισότητα στο σύνολο της ανθρώπινης έκφρασης, η βάναυση συμπεριφορά απέναντι στα ζώα, η έλλειψη σεβασμού και δικαιοσύνης, η χαζοχαρουμενιά του lifestyle, οι συνεντεύξεις, τα free press, το οπαδιλίκι, η ανορθογραφία, οι «αυθεντίες» σε κάθε τομέα, τα fm, το να μιλάς πολύ χωρίς να λες τίποτα, η αγένεια του Ελληνάρα, η τηλεόραση, η ελληνική λεβεντιά, το γεγονός πως ο Έλληνας δεν γκρινιάζει που πληρώνει 20 ευρω για 2 κοκτέιλ αλλά γκρινιάζει για ένα εισιτήριο των 15 ευρώ για 1 live, όλα τα κόμματα, όλες οι κυβερνήσεις, όλοι οι πολιτικοί, η ανασφάλεια για το αύριο, το αύριο, το σήμερα.
Θα επιχειρήσεις να επικοινωνήσεις το ηχογράφημά σου με ζωντανές εμφανίσεις ή το πρότζεκτ Mazoha είναι περισσότερο μια στούντιο κατάσταση;
Όσο το δυνατόν περισσότερα live κάνω τόσο καλύτερα για εμένα... Πέμπτη 15 Μαρτίου στο υπόγειο του coo bar στη Θεσσαλονίκη και Σάββατο 31 Μαρτίου στο Death Disco στην Αθήνα.
Συμβαίνει κάτι καλλιτεχνικά στη Θεσσαλονίκη αυτή την περίοδο που πιστεύεις πως είναι ενδιαφέρον ή όχι; Ποιες μπάντες της πόλης ξεχωρίζεις; Υπάρχει σκηνή;
Δεν μου αρέσει ο όρος σκηνή και δεν υπάρχει σίγουρα...υπάρχουν μπάντες/πρότζεκτ που δεν παίζουν αυτό που ακούει το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων στην Ελλάδα αλλά και πάλι υπάρχει τέτοια διαφορά στην αισθητική και στην ιδεολογία αυτών των μπαντών που χάνεται η μπάλα...
Σε ποια ταινία πιστεύεις πως θα ταίριαζε ως σάουντρακ η μουσική των Mazoha;
Να ρωτήσετε τον φίλο μου τον Άκη Καπράνο να πάρετε εμπεριστατωμένη αποψάρα.
Κηδεία, σάχλα κι επανάπαυση: Λογοπαίγνιο του υγεία, καύλα, επανάσταση που την ακούς συνήθως από άτομα ανθυγιεινά, ντεκαβλέ κι επαναστάτες του καναπέ και των μπαρ. Πανκ συναυλιακό track.
Hλιοβασίλεμα: Ρομαντισμός όταν όλα γύρω σου έχουν καταρρεύσει.
Ρίγη: Το «αδερφάκι» αισθητικά του track «Τούβλα» από το άλμπουμ μου 'The weight of existence'. Το αγαπημένο μου. Πετύχαμε και το ηχογραφήσαμε ακριβώς όπως το είχα στο κεφάλι μου όταν το έγραψα.
Μόνο Χάος: Συνολικός αφορισμός κι απαξίωση όλων των κοινωνικών στερεοτύπων... από τις σπάνιες φορές που οι στίχοι ξεπήδησαν ταυτόχρονα με τη μουσική.
13°
