Όλο και πιο συχνά τα συγκροτήματα και οι μουσικοί δεν παίζουν μόνο κάτι συγκεκριμένο, όπως συνέβαινε παλιότερα που ήταν πιο ξεκάθαρο να ορίσεις τον ήχο ενός γκρουπ. Σε προηγούμενες δεκαετίες οι περισσότεροι έκαναν κάτι πολύ συγκεκριμένο και οριοθετημένο. Ήταν ροκ ή ποπ, φολκ ή rhythm and blues, σόουλ ή πανκ. Στις μέρες μας οι περίκλειστες μουσικές μικροκοινωνίες όλο και εξαφανίζονται και αντικαθίστανται από μουσικούς, συγκροτήματα και σχήματα που κινούνται με ευκολία σε πολλά και διαφορετικά μουσικά είδη, καθώς τα ερεθίσματα και οι επιδράσεις είναι πολύ περισσότερες και οι δημιουργοί πολύ πιο ανοιχτοί. Οι «πιουρίστες» των μουσικών ειδών δίνουν τη θέση τους σε μουσικούς που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν πολλές και διαφορετικές μουσικές φόρμες, είδη και ιδιώματα προκειμένου να εκφραστούν. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η μουσική (και η τέχνη γενικότερα) διαστέλλεται διαρκώς σε πλάτος (όπως το σύμπαν). Το βάθος είναι πάντα το θέμα…
Tango with Lions - The Light
Φαίνεται πως αυτά τα 5 χρόνια που η Κατερίνα Παπαχρήστου απείχε από τη δισκογραφία, την ωρίμασαν αρκετά και της έδωσαν τη δυνατότητα να επανέλθει σε ένα άλλο επίπεδο, καθώς η διαφορά βάθους σε σχέση με τα 2 προηγούμενα άλμπουμ είναι εδώ εμφανής. Η μουσική ποικιλομορφία των τραγουδιών –από ποπ και ροκ μέχρι κάντρι και φολκ– έχει κοινό παρονομαστή μία πιο ώριμη και στοχαστική διάθεση που επιβεβαιώνει την αξία της και της δίνει ένα άλλο στάτους για τη συνέχεια. Και η μπάντα της όμως έχει αλλάξει πίστα όσον αφορά το παίξιμο, αλλά και την εν γένει συμβολή της στην ενορχηστρωτική ολοκλήρωση των συνθέσεων.
Dilemma - Persona Graffiti
Ένα πολυδιάστατο μουσικό πλαίσιο ορίζει το 5o άλμπουμ του ντουέτου (Σωτήρης Τράγκας - Πόπη Νταλαχάνη) που εκτείνεται από την τζαζ ως την ηλεκτρονική ποπ και από το dark rock μέχρι την μπαλάντα.
Μετά από τους ινστρουμένταλ δίσκους επανήλθαν στην τραγουδοποιία που χρωματίζεται από τη βαθύτονη και «σκοτεινή» φωνή του Τράγκα (Nick Cave, Johnny Cash, Sivert Hoyem), από την dark διάθεση των περισσότερων συνθέσεων και από τον χαρακτηριστικό ήχο του σαξόφωνου. Και ενώ όλα ακούγονται σωστά στη θέση τους, αυτό που φαίνεται να λείπει είναι ένα απαραίτητο συστατικό για τη λειτουργία ενός δίσκου τέτοιας αισθητικής κι αυτό δεν είναι άλλο από τη συναισθηματική εμπλοκή των ίδιων των δημιουργών. Περισσότερο ακούγονται σαν να είναι εκτελεστές παρά σαν να το γέννησαν οι ίδιοι.
Mary’s Flower Superhead - Wealth
Η 6χρονη αποχή τους από τη δισκογραφία φαίνεται να τους δημιούργησε την ανάγκη να επανέλθουν στις αρχικές τους μουσικές αφορμές και να επανασυνδεθούν με το παρελθόν τους, με αποτέλεσμα στον δίσκο τους να κυριαρχεί και πάλι ο ήχος του shoegaze, του post punk και του indie της δεκαετίας του ’90.
Κι ενώ η βάση είναι στέρεη και συμπαγής, οι συνθέσεις δεν έχουν τη δύναμη και την πληρότητα που χρειάζεται για να κάνουν το άλμπουμ όχι απλώς συμπαθές, αλλά αξιοσημείωτο.
