Με αφορμή την εμφάνισή του στο ΚΠΙΣN ο κιθαρίστας που έγραψε ιστορία με τις Τρύπες και τη σύμπραξή του σε δύο εξαιρετικούς δίσκους του Θανάση Παπακωνσταντίνου δημιουργεί εδώ και μία δεκαετία σκηνές από ένα ορχηστρικό ταξίδι όπου τζαζ, μινιμαλισμός και παράδοση συναντιούνται με μοναδικό τρόπο. Γράφει τα soundtracks του σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη για τον κινηματογράφο αλλά και για το θεατρικό «Στέλλα κοιμήσου» στο Εθνικό. Ενορχηστρώσεις με καθαρό μυαλό και δημιουργική διάθεση που σε κάθε ηχογράφηση και συναυλία σχηματίζουν με οργανικό τρόπο έναν μαγικό κύκλο σε ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με το κοινό.
Δεν φαίνεται να έχεις νοσταλγικές εμμονές προχωρώντας μπροστά, κάνοντας αυτό που σε εκφράζει κάθε φορά στο παρόν. Σε ποια φάση βρίσκεσαι σήμερα;
Το παρελθόν το βλέπω μόνο σαν γνώση μέσα από την εμπειρία. Το να αισθάνομαι νοσταλγία είναι σαν να βάζω φρένο σ’ αυτό που συμβαίνει σήμερα και σ’ αυτό που ονειρεύομαι για το αύριο. Αισθάνομαι ότι έχω πράγματα να κάνω (ακόμη τουλάχιστον), οπότε αφήνω να βγει από μέσα μου η διάθεση και οι σκέψεις μου κάθε εποχή. Είμαι συνέχεια σε μια δημιουργική διαδικασία είτε παίζοντας ζωντανά είτε γράφοντας καινούργιες μουσικές για έναν δίσκο, για μια ταινία, για ένα θεατρικό έργο. Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου και αισθάνομαι τυχερός που μπορώ και το κάνω.
Άλμπουμ σαν το οργανικό «Μέσα στον πόνο είν’ η χαρά μες στη χαρά είν’ ο πόνος» απαιτούν ένα διαφορετικό είδος ακρόασης αναιρώντας όλους τους «κανόνες». Δεν έχει στίχους, videoclip κτλ. Απευθύνεται όπως και οι συναυλίες σου σε ένα εκπαιδευμένο ή μυημένο, ας πούμε, κοινό που μπορεί να δώσει τη μεγαλύτερη προσοχή στην ουσία της μουσικής καθεαυτής. Φαντάζομαι ότι όλα γίνονται απόλυτα συνειδητά από μέρους σου, έτσι δεν είναι;
Δεν θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος δίσκος είναι δίσκος που απευθύνεται σε μυημένο κοινό. Άλλωστε έχω δει ότι αντιδρούν θετικά και άνθρωποι που δεν έχουν μεγάλη εξοικείωση με την οργανική μουσική. Αυτό δείχνει ότι οποιοσδήποτε έχει διάθεση να αφεθεί σε ένα μουσικό ταξίδι, που θα του επιτρέψει να δημιουργήσει τις δικές του εντυπώσεις, είναι συνυπεύθυνος της ατμόσφαιρας που δημιουργείται είτε μέσα από την ακρόαση του δίσκου είτε την ώρα της συναυλίας. Είναι μια άλλου είδους επικοινωνία από αυτήν του τραγουδιού, το οποίο είναι επίσης ένα σπουδαίο κομμάτι της μουσικής δημιουργίας.
Aπό την άλλη ο «αισθητικός» αυτός ήχος σου δένει απόλυτα σε συνδυασμό με άλλες μορφές τέχνης, όπως το θέατρο και ο κινηματογράφος.
Tο να γράφω μουσική για τον κινηματογράφο ή για το θέατρο είναι μέσα στο πλαίσιο της δημιουργίας που είναι ζητούμενο για μένα, οπότε το κάνω με μεγάλη ευχαρίστηση. Οι συγκεκριμένες συνεργασίες ήταν απολαυστικές από την αρχή ως το τέλος και χάρηκα πολύ για το αποτέλεσμα.
Tι έχεις μάθει από την επαφή σου με τους μουσικούς φοιτητές σου;
Όσο αφορά στη μουσική γνώση, όλο και περισσότερα είναι αυτά που δεν γνωρίζω και θέλω να μάθω. Στο επίπεδο της ανθρώπινης επαφής και της σχέσης δασκάλου μαθητή, παίρνω τη χαρά της συνέχειας μέσα από την εξέλιξη του καθενός μας. Συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου.
Πώς βλέπεις τα νέα παιδιά που θέλουν να γίνουν μουσικοί με τελείως διαφορετικά εργαλεία πλέον μέσα από το διαδίκτυο, που προσφέρει πολύ απλούστερα τον τρόπο να μοιράσουν τη δουλειά τους;
Το διαδίκτυο είναι ένα μέσο που το γνώρισα σε μεγάλη ηλικία και δεν αισθάνομαι ότι μπόρεσα ποτέ να εξοικειωθώ απόλυτα μαζί του. Δεν μπορώ να συμμετέχω σε αυτό. Το χρησιμοποιώ μόνο για να ανακοινώνω τις δραστηριότητές μου. Ο καθένας επιλέγει να έχει τη δική του σχέση με τη μουσική και φυσικά τον τρόπο που θέλει να την μοιραστεί.
Τι είναι για σένα μουσική παράδοση, πόσο σε έχει επηρεάσει με την πάροδο του χρόνου και πόσο ελεύθερος αισθάνεσαι για αναμείξεις ετερόκλητων φαινομενικά ειδών;
Έχω μεγαλώσει σε αστικό περιβάλλον οπότε αυτό που έχω ζήσει σαν μουσική παράδοση είναι οι μουσικές που άκουσα ζώντας στην πόλη. Έχοντας ακούσει και έχοντας παίξει μουσικές από διαφορετικά είδη με τα οποία μπόρεσα να έρθω σε επαφή, διαμορφώθηκε αυτό που παίζω σήμερα. Δεν είναι ο στόχος μου να κάνω αναγκαστικά κάποια μείξη διαφορετικών ειδών. Αφήνω να βγει αυτό που αισθάνομαι δικό μου.
Πόσα είναι προγραμματισμένα, εντός εισαγωγικών, και πόσο αυτοσχεδιαστικά συμβαίνουν στη σκηνή σε κάθε σας συναυλία με τους μουσικούς σου;
Υπάρχουν και τα δύο στοιχεία. Η δομή και η οργάνωση σε συνδυασμό με τον αυτοσχεδιασμό στα σημεία που υπάρχει λόγος και νόημα να συμβεί.
7 χρόνια από τη «Σπηλιά του Δράκου» με τις δικές σου εκδοχές στα ρεμπέτικα. Θα μπορούσε να είναι ένα κλασικό άλμπουμ και να ανακαλύπτεται διαρκώς. Έχει σημασία για σένα ή κάνεις αυτό που έχεις να κάνεις;
Κάνω αυτό που έχω να κάνω και χαίρομαι όταν υπάρχει αποδοχή.
Τι να περιμένει κανείς και τι όχι από το live σου στον Φάρο του ΚΠΙΣΝ;
Μια συναυλία με κομμάτια από το σύνολο της προσωπικής μου δισκογραφίας και ένα δείγμα από την καινούργια δουλειά που ετοιμάζεται αυτό τον καιρό.
Ζούμε μια άγρια και σκοτεινή εποχή όπου για κάθε «ήρωα» που χάνουμε, βλέπε David Bowie, ένας «εχθρός» γίνεται παντοδύναμος, βλέπε Τραμπ. Πώς βιώνεις εσύ την εποχή με δεδομένη και την παρατεταμένη ελληνική κρίση μετά την ψευδοευμάρεια των περασμένων ετών;
Η ιστορία γράφεται κάθε μέρα από όλους μας. Εμείς δημιουργούμε και τους σπουδαίους ανθρώπους και τους ήρωες και τους καταπιεστές. Φροντίζω να μην το ξεχνάω ποτέ. Συνεχίζω λοιπόν να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου με όσο γίνεται πιο καθαρό μυαλό και να κάνω αυτό που κάνω με αγάπη και ειλικρίνεια.
Είσαι αισιόδοξος;
Τι σημαίνει αυτό; Εφόσον ζω, και για όσο ζω, τραβάω τον δρόμο μου.
Kάτι που σου τράβηξε πρόσφατα την προσοχή;
Σήμερα πέθανε ο Πανούσης. Τι πιο σημαντικό από την ανθρώπινη απώλεια;
Info: Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), Φάρος. Έναρξη 21.00. Είσοδος ελεύθερη. Στις 21/1.Μαζί του οι μουσικοί του από το άλμπουμ «Μέσα στον πόνο είν’ η χαρά μες στη χαρά είν’ ο πόνος», που ετοιμάζουν, και τη νέα τέταρτη κατά σειρά δισκογραφική του δουλειά: Βιολί & Βιόλα: Φώτης Σιώτας. Βιολί: Μιχάλης Βρέττας. Μπουζούκι: Δημήτρης Βλαχομήτρος. Κοντραμπάσο: Διονύσης Μακρής. Τσέλο: Τάσος Μισυρλής.
14°
Sofia Kosmidou
