Μερικοί θα αγαπάμε την Björk ακόμα κι αν βγάλει άλμπουμ μόνο με τον λόξιγκά της.
Γιατί, ακόμα κι αυτό, θα το κάνει με τον εξωγήινο, state-of-the-art τρόπο της που θα το απογειώνει σε μία, χμ, ιδιαίτερη ηχητική εμπειρία ανάμεσα στο διάφραγμά της και σε μας.
Κατά καιρούς μας έχει δώσει εξαίρετα παραδείγματα ισορροπίας ανάμεσα στο χαριτωμένο και το σκληρό, τη ρόδα και την πεταλούδα, τη βιολογία και την τεχνολογία, την ανθρώπινη φωνή και την αντήχησή της, το macro και το micro. Έχει πει σε συνέντευξή της στο Dazed ότι όταν έκανε το “Homogenic” ήταν η πιο ροκ ν’ρολ φάση που θα μπορούσε να ζήσει, όλο big – big beats και εκατομμύρια συναυλίες παντού σε όλο τον κόσμο κι αμέσως μετά, ξαφνικά, γύρισε στην τραπεζαρία του σπιτιού της στην Ισλανδία κι έκανε το “ Vespertine” με τη μικρή, μίνιμαλ καρδιά του.
Το καλύτερο όμως σε αυτό το ρόλερκόστερ της έκφρασης στην Björk είναι ότι, ακόμα και στις πιο σκοτεινές, θυμωμένες περιόδους της, παραμένει ένα ξωτικό γεμάτο ζωντάνια και άποψη που ζει στον πλανήτη Γη παρά τα αντίθετα φαινόμενα. Δηλαδή, είναι γήινη, σάρκα και αίμα και fun και επιθυμία. Έξαλλη με τον Τραμπ. Μαχητική εναντίον της παρενόχλησης και του bullying. Ανοιχτή καρδιά, φαν του Όλιβερ Σακς, ζωντόβολο, απρόσμενη, τρελή – με την έννοια ότι το περασμένο καλοκαίρι εμφανίστηκε απρόοπτα σε γκέι κλαμπ του Μπρούκλιν στη Νέα Υόρκη, όπου γινόταν πάρτι για την προβολή του “RuPaul’s Drag Race” και έπαιξε σαν DJ μετά την προβολή. Από τρελά beats μέχρι Ariana Grande. Και οι drag queens εκστασιασμένες, ξεσήκωναν attitude – ή μήπως το αντίθετο; Η Björk κάθε τόσο γύριζε την πλάτη και, σε έναν νεροχύτη που υπήρχε από πίσω της, έκανε ότι πλένει τα πιάτα.
Σαν DJ εμφανίστηκε, σε τετράωρο σετ, και στο Fira Montjuïc της Βαρκελώνης, στο ξεκίνημα του Sónar γεμίζοντας κι εκεί τον αέρα με ήχους που έπαιζαν πάνω και κάτω, ανάμεσα στο γνωστό της δίπολο: θυμωμένο techno και αιθέρια, φευγάτα φωνητικά για φανς εξίσου διχασμένους – πορωμένα 17χρονα και 50άρηδες πιστούς που είχαν φτάσει με τα γόνατα μέχρι το πάρκο Montjuïc .
“Όταν παίζω μουσική” δήλωσε η Björk, “μπορεί να βάλω τα κλάματα με τα πιο όμορφα Μπόλιγουντ φωνητικά στον κόσμο και μετά να παίξω καπάκι το πιο βίαιο, βαρεμένο τέκνο για μισή ώρα μονοκοπανιά”.
Καλό είναι να το ξέρουμε αυτό, όχι μόνο σαν πληροφορία για το μέλλον (ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να εμφανιστεί ξαφνικά) αλλά και σαν μπούσουλα περιμένοντας κάθε καινούργιο της άλμπουμ. Αυτό το μήνα (24/11) έρχεται με το 9ο κατά σειρά άλμπουμ της “Utopia”, το οποίο το δούλευε τα τελευταία δύο χρόνια, για να αποτινάξει από πάνω της το βαρύ, δύσκολο “Vulnicura” που ήταν το επιμύθιο του χωρισμού της με τον avant garde καλλιτέχνη Matthew Barney. Μαζί, οι δυό τους, επί 13 χρόνια δημιούργησαν έναν εξαίρετο θόρυβο στην καλλιτεχνική σκηνή της Νέας Υόρκης και απέκτησαν και μία κόρη. Τα συνεπαρμένα καλλιτεχνικά μυαλά όμως συγκρούονται ακριβώς όπως σε κάθε κοινό, πεζό, καθημερινό ζευγάρι της διπλανής πόρτας και βγάζουν τη σκοτεινιά τους. Άλλοι πίνουν, άλλοι κάνουν delete φωτογραφίες, άλλοι σβερκώνουν τα Λαντόζ σαν καραμέλλες και άλλοι βγάζουν βαριά, μοναχικά άλμπουμ που αποξενώνουν τους ακροατές (εκτός από μερικούς, όπως λέγαμε στην αρχή).
Η νέα εποχή της Björk έρχεται με την ευκόλως εννοούμενη “Utopia”μια και η αισιοδοξία, όπως λέει η ίδια στους New York Times, είναι η επείγουσα ανάγκη του παρόντος. Το άλμπουμ είναι μία ιδέα, μία υπόδειξη, μία πρόταση. “Αυτό είναι το Tinder άλμπουμ μου” λέει, σαν να αναζητάει το επόμενο date της στο διπλανό της άστρο – ή έστω το διπλανό της τραπέζι.
Συμπαραγωγός της ο Βενεζουλιάνος Arca (Alejandro Ghersi) και δεύτερο σινγκλ που μόλις κυκλοφόρησε, το “Blissing me”. Μία αιθέρια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο πλάσματα που ανταλλάσσουν με ταχύτητα (μάλιστα, στο βίντεο, μιμείται και την κίνηση του texting στη χορογραφία της) μηνύματα και τραγούδια σε mp3.
Μέχρι νεωτέρας, αυτό είναι το νέο μανιφέστο της Björk Guðmundsdóttir: ερωτευθείτε τον διπλανό σας.
14°
