Τεράστιες ποσότητες μέτριας και αδιάφορης τέχνης κατακλύζουν τα πάντα. Η πλημμυρίδα του τίποτα.
Δίσκοι, ταινίες, βιβλία, θεατρικές παραστάσεις σε ποσότητες που δεν προλαβαίνει κανείς να παρακολουθήσει. Οι άνθρωποι πια δεν διαβάζουν, δεν αγοράζουν δίσκους, δεν πάνε σινεμά, αλλά οι ποσότητες των εκδιδόμενων έργων αυξάνονται. Ένας πλασματικός οργασμός που καταλήγει σε πρόωρη εκσπερμάτιση καθώς λίγο μετά την κυκλοφορία τους οι δίσκοι πουλιούνται προσφορά 5,90 και δεν τους πλησιάζει κανείς, τα βιβλία γίνονται πολτός, οι ταινίες περιμένουν υπομονετικά κάποιος απεγνωσμένος να τις νοικιάσει σε dvd. Όσο για το θέατρο, ο κανόνας που έλεγε πως η παράσταση αναβάλλεται όταν οι θεατές είναι λιγότεροι από τους ηθοποιούς έχει ξεχαστεί εδώ και καιρό. Η αμηχανία του κριτικού ή ο θρίαμβος του «3 αστεράκια». Καλούτσικο αλλά όχι και κάτι ιδιαίτερο… Η τέχνη όλο και πιο συχνά δυσκολεύεται να γίνει αξιομνημόνευτη κι ας αντιμετωπίζουν με ενθουσιασμό τη μετριότητα εφημερίδες, περιοδικά και σάιτ. Είναι γιατί και αυτά βρίσκονται σε αμηχανία, άσε δε αυτοί που γράφουν…
Cristobal and the sea - Exitoca
Με αυτό το απαίσιο εξώφυλλο περιμένεις τα χειρότερα. Ευτυχώς το μέσα είναι λίγο καλύτερο. Το πολυεθνικό συγκρότημα από την Αγγλία συνδυάζει μπόσα νόβα, τζαζ, τροπικάλια και ποπ προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα ευδιάθετο χαρμάνι απ’ αυτά που υποτίθεται πως ακούς ευχάριστα σε ένα μπαρ πίνοντας ένα ποτό με ομπρελίτσα. Καθώς ρουφάς από το καλαμάκι που είναι σαν αγωγός πετρελαίου, το κερασάκι σού φαίνεται σαν λάστιχο και βλέπεις την ομπρελίτσα διπλή από το ζαχαρωμένο οινόπνευμα, θυμάσαι πως ακριβώς αυτό το συνδυασμό τον έχεις ακούσει πολύ καλύτερα.
Οκ, έκανε εκείνο το περίφημο πρώτο άλμπουμ να είναι καλό. Για πόσο θα το πληρώνουμε αυτό; Τι βάσανο για την ποπ κουλτούρα που είναι κι αυτοί οι onehitwonders. Τους τρώμε στη μάπα για χρόνια επειδή κάποτε έκαναν μία επιτυχία ή ένα συμπαθητικό άλμπουμ. Άσε που τότε ο JamesLavelleδεν ήταν μόνος… Τώρα θέλει να κάνει το κάτι παραπάνω, να δείξει ότι μπορεί να συγκροτήσει κάτι πιο απαιτητικό και ολοκληρωμένο και να το συνδέσει με το σύγχρονο καλλιτεχνικό Λονδίνο. Ξέρεις πού καταλήγουν αυτά τα (αμήχανα) κόνσεπτ όταν το ταλέντο είναι μέτριο. Το ότι μπορεί να υπάρξει Part 2 μην το συζητήσουμε καλύτερα.
Γερμανικό ντουέτο από το Ντίσελντορφ που βασίζεται στο πιάνο αλλά και στην ηλεκτρονική επεξεργασία του ήχου του. Είναι οι μόνοι που σώζουν κάπως την παρτίδα. Με το 2ο άλμπουμ τους δείχνουν πως διαθέτουν δημιουργικότητα και αισθητική. Χωρίς να είναι κάτι αξιομνημόνευτο, δημιουργούν ένα άλμπουμ που μπορείς ευχαρίστως να το αφήσεις να τελειώσει και να θυμάσαι και το όνομά τους μπας και προκύψει κάτι στο μέλλον με αυτούς.
Starsailor - All This Life / The Script - Freedom Child
Γιατί και τα δύο μαζί; Θα μου επιτρέψετε να κομπάσω…
Τα άκουσα το ένα πίσω από το άλλο, άντεξα, είμαι ζωντανός και με λένε Μάκη. Πώς οι Αγγλοι κάνουν μιούζικαλ τους Beatles ή τους Kinks κι εμείς τον Ζαμπέτα… Πώς έχουμε εμείς τα μπουζούκια… Αυτοί έχουν συγκροτήματα σαν τους μελοδραματικούς Starsailor ή τους ζωηρούς Script για να βγαίνουν τα Σάββατα, να ακούνε στα αυτοκίνητα αυτοί που δεν ακούνε μουσική, να παίζει στα σούπερ μάρκετ (όπου θα πουλιούνται σε λίγο οι δίσκοι σε καλάθι, ειδική προσφορά). Μουσικά προϊόντα μαζικής παραγωγής για ευρεία κατανάλωση που αφορούν όλο και λιγότερους, αν και για να εκσυγχρονιστούν αντί για ζάχαρη χρησιμοποιούν στέβια.
19°
