Στην ουρά κόσμος πολύς, κάθε ηλικίας. Κάνουμε ότι δεν βλέπουμε την αφίσα στην πόρτα που ανακοινώνει τη συναυλία των Πυξ-Λαξ για το... 2018. Μπαίνοντας στο Piraeus Academy, βρίσκεσαι στον πιθανότατα καλύτερο συναυλιακό χώρο της Αθήνας. Το γλέντι ξεκινά.
Οι εικοσάρηδες μπροστά στη σκηνή τραγουδούν κάθε στίχο του «Νεάντερταλ» και βλέποντάς τους χαίρεσαι γιατί τουλάχιστον αυτό το βράδυ γύρω σου δεν υπάρχουν φασίστες. Ακολουθούν κάποια ακόμα κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο του, «Ήσυχα τραγούδια για ανέμελα λιβάδια», και εγώ κολλάω όταν ακούω για πρώτη φορά το εκπληκτικό «Τυφλό σπουργίτι».
Στο «Tρένο», τα πνευστά, οι κιθάρες, τα ντραμς κάνουν πάρτι. Ένα κορίτσι δίπλα μου παθιάζεται φωνάζοντας «Δεν πειράζει που δε σου 'ρθε η ζαριά. Τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα». Στο μυαλό μου έρχεται ένα παλιό τραγούδι από τις Τρύπες, «Η δικιά σου κοντινή Αμερική». Η εισαγωγή του «Σιγά μην κλάψω» δίνει τη σκυτάλη στους τριαντάρηδες της παρέας, χορεύουν, σηκώνουν τα χέρια, χειροκροτούν ρυθμικά. Μαζί χορεύει και ο Αγγελάκας που, ενώ κοντεύει τα 60, γουστάρει, φτιάχνεται και φτιάχνει και όλους εμάς.
Το «Δωσ' μου λίγη ακόμα αγάπη», λίγο πριν το τέλος της βραδιάς, ακούγεται ξερό, σχεδόν πανκ, χωρίς τίποτα περιττό, όπως ακριβώς του πρέπει. Και είναι υπέροχο να βλέπεις ανθρώπους άνω των 40 να «χτυπιούνται» όπως έκαναν πριν 20-25 χρόνια στον Μύλο μια πρωτοχρονιά, μέσα στις λάσπες στο Νεστόριο, στη Φρεατίδα λίγο πριν τον Νικ Κέηβ, στο Μάντσεστερ ή στη Σκύδρα που το stage ήταν κάτι ξύλινες παλέτες.
Η βραδιά τελειώνει με το «Ακούω την αγάπη». Και τουλάχιστον 2.500 άτομα γίνονται ένα, 20άρηδες, 30άρηδες, μεγαλύτεροι, όλοι μαζί ακούν την αγάπη και ο καθένας ξεχωριστά ξορκίζει τους δικούς του δαίμονες. Και αφήνεται, ελπίζει, γελάει, χαίρεται. Φεύγοντας, η Μαρία τραγουδά: «Πού θα πάει θα ξημερώσει κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο όλους σας θ’ ανταμώσει».
16°
