Ο καθένας μας έχει μία κομβική για αυτόν στιγμή ενηλικίωσης. Μπορεί να είναι το πρώτο του κορίτσι, η επιτυχία του στις Πανελλήνιες, η πρώτη βόλτα με τον ίδιο στο τιμόνι του αυτοκινήτου, οτιδήποτε. Οι τυχερές γενιές έχουν όμως μία εμπειρία ομαδικής ενηλικίωσης . Εμείς οι γεννημένοι στα μέσα του ’60 έχουμε το πάρτυ στη Βουλιαγμένη το 1983. Το πάρτυ (με «ύψιλον») του Λουκιανού, ή σκέτο «το πάρτυ», καταλαβαινόμαστε, έτσι δεν είναι;
Η γενιά μας χωρίζεται σε όσους ήταν εκεί, και σε όσους έχασαν το πάρτυ. Οι πρώτοι το έχουμε βάλει στο βιογραφικό μας και το συζητάμε με περηφάνια. Ξαναείδα χθες το βιντεάκι από τη Βουλιαγμένη. Ο Λουκιανός με το πάντα διφορούμενο γελάκι του. Ο Βαγγέλης Γερμανός, νεότατος και ψιλο-άγνωστος. Εμείς τον ξέραμε, γιατί ένας ψαγμένος συμμαθητής, ο Δημήτρης Υ. είχε φέρει τον δίσκο του, «Τα μπαράκια» όταν ήμασταν στη Β’ Λυκείου. Η Αφροδίτη Μάνου, λίγες μέρες πριν κλείσει τα τριάντα της. Ανεπιτήδευτη ελληνική ομορφιά.
Μπα, μάλλον τα εξιδανικεύω, όπως ο Λουκιανός είχε εξιδανικεύσει τη δεκαετία του ’50, που ήταν νέος. Κάθε γενιά εξιδανικεύει τη νιότη της.
Ε, αυτή τη νιότη μας εγκαινίασε το πάρτυ, για αυτό ο Λουκιανός, μου λείπει πολύ.
ΥΓ: ένα τραγούδι του, όχι από τα πλέον γνωστά του, που αποδεικνύει ότι η Νέα Ορλεάνη (που τόσο τον επηρέασε) και η Νέα Κυψέλη (που γεννήθηκε) είναι διπλανές γειτονιές.
22°
