Δευτέρα βράδυ. Διασχίζεις τη Συγγρού. Φτάνεις στο 143, σταματάς. Γυάλινο μουσικό θέατρο. «Γυναίκες». Φωτεινή Βελεσιώτου, Μυρτώ Αλικάκη, Αναστασία Μουτσάτσου. Τρεις γυναίκες. Καθεμία και μια εξέχουσα παρουσία στο είδος της. Και οι τρεις μαζί στην ίδια σκηνή. Στο άκουσμα αυτής της συνεργασίας, πολύ πιθανό είναι να νιώσει κανείς έκπληξη για το τι θα παρακολουθήσει. Κάτι τέτοιο, δε σας κρύβω ένιωσα κι εγώ. Ωστόσο, αυτό που έζησα, δε ξέρω αν θα μπορούσε να οριστεί. Ήταν θέατρο; Ήταν συναυλία; Ήταν μιούζικαλ; Ήταν εξομολόγηση, και αγώνας, και κάθαρση μαζί.
Σε μια σκηνή, όλα εκείνα που αγαπάμε μέσα από λέξεις που μας τσαντίζουν, μας θλίβουν και στίχους που μας ξυπνάνε, μας θυμίζουν. Ποδηγέτες και καταπιεστές της καθημερινότητας. Ανθρώπους που μοιραζόμαστε στιγμές ή ολόκληρη ζωή. Ανθρώπους γνωστούς ή και αγνώστους που βρήκαν τρόπο να μας χειραγωγήσουν. Μας φέρνουν αντιμέτωπους με τους δαίμονές μας.
Η παράσταση εξελίσσεται μέσα από γυναίκες.
Γυναίκες περιφρονημένες. Γυναίκες - αφανείς ήρωες. Σφίγγουν τα δόντια και υπομένουν. Σύρουν τις αλυσίδες τους – αναμνήσεις κάποιου παρελθόντα χρόνου και πληγές. Φέρουν τα τραύματα που άνοιξε κάποιος μεγάλος στην ψυχή του μικρού που κρύβουν μέσα τους. Και ανέχονται. Ανέχονται για χάρη της μητρότητας. Για εκείνη την ελπίδα στα μάτια ενός παιδιού.
Για το μέλλον που είδαν να ξαναγράφεται μέσα τους. Για εκείνα τα όνειρα που δε κατόρθωσαν.
Για όλα εκείνα που φαντάστηκαν για τούτο το παιδί. Για την ελευθερία του. Για το προνόμιο του να είναι εκείνο τουλάχιστον ελεύθερο. Να μην είναι τάχα θύμα και καταπιεσμένο. Να μη πέσει στα ζυγά ενός γάμου, μιας πατριαρχικής κοινωνίας, μιας καταπιεστικής προκατάληψης. Να μάθει. Να μορφωθεί. Να γίνει τάχα σπουδαίο και ανεξάρτητο. Ναι, ναι ανεξάρτητο και δυναμικό. Όχι σα και δαύτες.
«Γυναίκες». Οι μανάδες που τόσο μας αγάπησαν, οι γυναίκες που ποθήσαμε και οι κόρες τις οποίες ονειρευτήκαμε. Οι γυναίκες, στις οποίες σηκώσαμε χέρι ή υψώσαμε τη φωνή. Εκείνες που θεωρήσαμε δεδομένες. Ή εκείνες στις οποίες εναποθέσαμε τις ελπίδες μας. Οι ίδιες γυναίκες που κυριεύτηκαν από τους φόβους τους και δείλιασαν. Υπέμειναν τον καθημερινό εξευτελισμό, τον βιασμό κι έπειτα η απώλεια του αυτοσεβασμού έγινε συνήθεια. Συνήθεια να υπακούουν, να εκδίδονται για λίγη αγάπη, να ζητιανεύουν δόσεις ικανοποίησης. Κι ύστερα, έχοντας αποτύχει, να βλέπουν στα μάτια του μικρού παιδιού την ελπίδα.
Γυναίκες σα και όλους εμάς που κουβαλάμε έναν ορυμαγδό σκέψεων, ένα καταιγισμό συναισθημάτων. Γυναίκες σαν και τους άντρες. Πληγωμένα παιδιά σε σώματα ενηλίκων. Πληγωμένα παιδιά που μάταια θέλησαν κάποιο βράδυ να σκαρώσουν την απόδραση.
Δειλία. Δειλία και φόβος. Και εκείνη η ελπίδα πως πάντα η επόμενη φουρνιά θα βγει καλύτερη, πως τάχα θα βγει νικήτρια και θα μας δικαιώσει.
«Γυναίκες». Τα θύματα μιας πατριαρχικής κοινωνίας ή ο συμβολισμός μιας καταπιεσμένης Ελλάδας;
Τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί που δημιουργεί η παράσταση στο μυαλό σου, πολλά. Και τα συναισθήματα περισσότερα. Για εκείνες τις ευκαιρίες που χάθηκαν, εκείνους τους λάθος δρόμους που πήρες, εκείνα τα λάθη που έκανες και εκείνο το φόβο, τον οποίο παλεύεις να νικήσεις, πριν σε νικήσει. Μα κυρίως για εκείνο το παιδί που δε πρέπει να προδώσεις. Και όχι, δεν είναι το παιδί που έρχεται, το παιδί που θα γεννηθεί και θα αλλάξει τον κόσμο. Είναι το παιδί που κρύβεις μέσα σου. Το παιδί που ναι μεν έμαθε να υπομένει, μα είναι καιρός να σπάσει τις αλυσίδες του.
Γιατί η ευτυχία είναι τόσο απλό πράγμα, αρκεί να θέλουμε να τη φτάσουμε. Η ευτυχία βρίσκεται στην τόλμη για ελευθερία, στην τόλμη για εκείνο τον αγώνα που ποτέ δε δώσαμε και σε εκείνη την αγάπη που χρωστάμε στον εαυτό μας.
Εκείνο που μένει από αυτή την παράσταση, είναι ένα χάος. Μόλις ανάψουν τα φώτα, σκουπίζεις όπως-όπως τα δάκρυα που άφησες να τρέξουν, σιγομουρμουρίζεις κάποιο στίχο που κατάφερες να συγκρατήσεις, μα κυρίως σκέφτεσαι. Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Μόνο αν νικήσεις το παρελθόν, μπορείς να χτίζεις στο παρόν, έτσι ώστε να μην εναποθέσεις τις ελπίδες σου γι’ αυτό στο μέλλον.
Μουσικές ερμηνείες που καθηλώνουν από την Φωτεινή Βελεσιώτου και την Αναστασία Μουτσάτσου σε γνώριμους στίχους, οι οποίοι συνοδεύουν το κείμενο. Απλές και περιεκτικές. Χωρίς πολλά φτιασίδια. Η Φωτεινή Βελεσιώτου με ένα τσιγάρο καθισμένη σε ένα πιάνο με ουρά, η Αναστασία Μουτσάτσου να κινείται στο χώρο με την αέρινη παρουσία της.
Και κάπου μέσα σε όλη αυτή τη μουσική περιπλάνηση, ένας μονόλογος, ερμηνευμένος από τη Μυρτώ Αλικάκη. Ένας μονόλογος, εκ βαθέων. Ένας μονόλογος που σκιαγραφεί μια κοινωνία ασθμαίνουσα, αποστειρωμένη και στερεοτυπική, το σκήνωμα της οποίας απειλεί το παρόν των ηρώων. Ένας μονόλογος από μια γυναίκα καθηλωτική. Από μία γυναίκα που μπορεί να καθρεφτίζει κάθε συναίσθημα στο βλέμμα της.
Το σενάριο αυτό, έχει επιμεληθεί η Αναστασία Μουτσάτσου και έχει υλοποιηθεί υπό την σκηνοθεσία της Ελένης Γκασούκα. Το κοινό, θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει την παράσταση «Γυναίκες», κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Συγγρού 143.
