Καθώς έπεφταν οι τίτλοι του τέλους στο Biutiful του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου χτες το πρωί, αναρωτιόμουν τι συνέβη στα γιουχαΐσματα, την ηχηρή αποδοκιμασία του κοινού και των κριτικών απέναντι στην ταινία που μόλις είδαν. Σχεδόν τόσο αναπόσπαστο κομμάτι του φεστιβάλ όσο και η παρουσία των σταρ, φέτος μοιάζει κι αυτό να απουσιάζει. Το κοινό των Καννών έγινε πιο ευγενικό ή ίσως πιο αδιάφορο; Το απόγευμα της ίδιας μέρας σαν από θαύμα ο ήχος των “μπου” επέστρεψε. Η ταινία του Αμπάς Κιαροστάμι Certified Copy έδωσε την ευκαιρία στην αίθουσα να μοιραστεί ανάμεσα σε χειροκροτήματα και αποδοκιμασίες, κάνοντας για πρώτη φορά φέτος στις Κάννες την πολεμική κραυγή των φεστιβαλιστών να ακουστεί δυνατά. Τουλάχιστον ήταν ένα δείγμα ότι το φιλμ του Κιαροστάμι κράτησε το κοινό ξύπνιο ως το τέλος, ένας μάλλον δύσκολος στόχος αφού στο μεγαλύτερο μέρος του το φιλμ αποτελείται από ακατάπαυστες ανταλλαγές απόψεων για την αξία της τέχνης και τη σχέση μεταξύ πρωτοτύπου και αντιγράφου. Στην πραγματικότητα όμως, το φιλμ του Κιαροστάμι που διαδραματίζεται στην Τοσκάνη, αλλά προτιμά να κρατά τα κάδρα του κλειστά στο πρόσωπο των πρωταγωνιστών του, Ζιλιέτ Μπινός και Γουίλιαμ Σίμελ, μοιάζει με το Πριν το Ξημέρωμα για τους hardcore θαμώνες arthouse αιθουσών. Ένας συγγραφέας και μια θαυμάστριά (;) του περνούν μια μέρα στην ιταλική επαρχία κουβεντιάζοντας αρχικά για την τέχνη και στη συνέχεια για τη σχέση τους, που όπως αποδεικνύεται έχει περισσότερα επίπεδα απ' όσα νομίζουμε. Δεν είναι ότι το φιλμ είναι κακό -κάθε άλλο- είναι όμως στο μεγαλύτερο μέρος της διάρκειάς του τόσο βαρετό όσο ένας καλεσμένος σε πάρτι που σε κρατά καθηλωμένο με την ακατάσχετη φλυαρία του, ενώ το μόνο που θες είναι να φτάσεις ως το μπαρ.
Ο Κιαροστάμι πάντως ξεκίνησε όπως αναμενόταν τη συνέντευξη τύπου σήμερα, αναφερόμενος στον συμπατριώτη του Τζαφάρ Παναχί που εξακολουθεί να παραμένει φυλακισμένος στο Ιράν, λέγοντας ότι μια τέτοια πράξη στρέφεται εναντίον του σινεμά, του ίδιου του πολιτισμού. “Κανείς δεν μπορεί να παραμείνει αδιάφορος σε μια τέτοια κατάσταση, αλλά δεν μπορούμε και να πάψουμε να ελπίζουμε” είπε ο Κιαροστάμι, που δήλωσε ότι ο Παναχί είναι μόνο η κορυφή μιας κατάστασης που αφορά όλους τους κινηματογραφιστές της χώρας του. “Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μια ταινία μπορεί να είναι έγκλημα, πόσο μάλλον μια ταινία που δεν έχει ακόμη γυριστεί. Ο Παναχί μοιάζει να φυλακίστηκε μόνο και μόνο για τις προθέσεις του”.
Η σημερινή ταινία του διαγωνιστικού, το Des Hommes et Des Dieux του Ξαβιέ Μποβουά, αφηγείται μια αληθινή ιστορία για την τύχη μιας ομάδας καθολικών μοναχών σε μια μουσουλμανική χώρα της βόριεας Αφρικής στη δεκαετία του 90. Η αυξανόμενη θρησκευτική διχόνοια, η βία και ο πόλεμος θα αρχίσουν να απειλούν την ίδια τους την ζωή, όμως αυτοί θα αποφασίσουν να μείνουν πιστοί στο καθήκον τους. Οι αντιδράσεις μοιάζουν να είναι διχασμένες, όπως άλλωστε και στις περισσότερες ταινίες που είδαμε στα παράλληλα προγράμματα αυτές τις μέρες.
Το ουγγαρέζικο Άντριεν Παλ της Άγκνιες Κόσις, η ιστορία μιας υπέρβαρης νοσοκόμας που αποφασίζει σχεδόν εμμονοληπτικά να ανακαλύψει την καλύτερή της φίλη από το σχολείο, χτίζει μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα, φλερτάρει με την ιδέα ενός ψυχολογικού θρίλερ, αλλά τελικά μοιάζει αναποφάσιστο για το που θέλει να κατευθυνθεί και αμήχανο στην κατάληξή του.
Το ιταλικό Le quattro volte του Μικελάντζελο Φραματίνο, περισσότερο ντοκιμαντέρ απ' ό,τι ταινία μυθοπλασίας, παρακολουθεί την καθημερινότητα σε ένα χωριό της Καλαβρίας, τους ανθρώπους που φτιάχνουν κάρβουνα, ένα βοσκό και τις κατσίκες του, την προετοιμασία μιας χριστουγεννιάτικης γιορτής, το κόψιμο ενός δέντρου. Ο κύκλος της ζωής, η συνέχεια ανάμεσα στη φύση, τους ανθρώπους, τα ζώα, η κοινή μοίρα, η ύλη που μας ενώνει, δίνει στο φιλμ μια σχεδόν μυστικιστική, παγανιστική δύναμη, ακόμη κι αν πιθανότατα αρκετοί από τους θεατές του θα νιώσουν βαριά την απουσία διαλόγων, μιας ξεκάθαρης θεματικής, ή έστω το καθαρό ύφος ενός παραδοσιακού ντοκιμαντέρ.
Το Kaboom του Γκρεγκ Αράκι από την άλλη, μοιάζει φτιαγμένο για να ικανοποιήσει τους φανατικούς του ανατρεπτικού σινεμά του Αμερικάνου σκηνοθέτη, μια που ξεχειλίζει ενέργεια, αυθάδεια και κέφι. Τοποθετημένο σε ένα πανεπιστημιακό campus με ήρωες νεαρούς που “δεν αποδέχονται τις ταμπέλες στη σεξουαλικότητά τους” και που μπλέκονται σε μια συνωμοσία που μπορεί να φέρει ακόμη και το τέλος του κόσμου. Χτισμένο πάνω στο ρυθμό της μουσικής, γεμάτο χιούμορ και ανατροπές, φλερτάρει ασφαλώς με την ελαφρότητα και την ευκολία, αλλά δεν παύει να παραμένει απολαυστικό, προορισμένο για cult status σε μεταμεσονύκτιες προβολές.
Το πιο ενδιαφέρον φιλμ της χτεσινής μέρας ήταν το Carancho του Αργεντίνου Πάμπλο Τραπέρο, που πριν δυο χρόνια βρισκόταν στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ με το Leonera. Μια ερωτική ιστορία και μαζί ένα θρίλερ, ένα φιλμ για την κοινωνική κατάσταση της χώρας του και για τον τρόπο που η δίψα για χρήμα και παράνομο κέρδος μπορεί να διαβρώσει τις σχέσεις, αλλά ακόμη και τον ίδιο τον κοινωνικό ιστό, το Carancho αψηφά τις εύκολες κατηγοριοποιήσεις. Η ιστορία ενός δικηγόρου που κυνηγά θύματα ατυχημάτων για να τους εκπροσωπήσει στο δικαστήριο και να κερδίσει το μεγαλύτερο μέρος των αποζημιώσεών τους και μιας γιατρού που τον ερωτεύεται, παραμένει συναρπαστικό από την αρχή ως το τέλος, κυρίως χάρη στις εξαιρετικές ερμηνείες της Μαρτίνα Γκούσμαν και του Ρικάρντο Νταρίν που δίνουν στους χαρακτήρες τους όλο το βάθος και την ένταση που το φιλμ απαιτεί.
Δες το trailer του Carancho στο video που ακολουθεί
12°
