Ποτέ μην υποτιμάς τη δύναμη του stardom, ακόμη κι αν ο σταρ μπροστά σου δεν είναι στ' αλήθεια ο Μπραντ Πιτ. Το φεστιβάλ των Καννών δείχνει να το ξέρει καλά και η γοητεία που ασκεί ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά χτες το βράδυ στην προβολή της πρώτης σκηνοθετικής δουλειάς του Ντιέγκο Λούνα Abel. Ο Μεξικάνος ηθοποιός σε φιλμ όπως το Θέλω και τη Μαμά σου, ή τα Ημερολόγια Μοτοσικλέτας, και κολλητός του Γκελ Γκαρσία Μπερνάλ ξεσήκωσε κύματα χειροκροτημάτων από το κοινό του φεστιβάλ. Μαζί καταχειροκροτήθηκε και η ταινία του, μια γλυκιά αλλά και λίγο προβλέψιμη -και συχνά περισσότερο αστεία απ' ό,τι θα χρειαζόταν- ιστορία για έναν πιτσιρίκο που επιστρέφει σπίτι μετά από μερικούς μήνες στην ψυχιατρική κλινική. Με τον πατέρα να λείπει από το σπίτι και τη ζωή του, ο Άβελ θα αναλάβει εκείνος το ρόλο του μπαμπά μέχρι την στιγμή που ο ενήλικας θα επιστρέψει και ο πιτσιρίκος θα πρέπει να γυρίσει κι εκείνος στην πραγματικότητα. Καλογυρισμένο και τρυφερό, αν και περισσότερο γλυκό απ' ό,τι θα άξιζε σε μια μάλλον σκοτεινή ιστορία, το φιλμ του Λούνα είναι αναμφίβολα συμπαθές. Αλλά ως εκεί. Το πεντάλεπτο των χειροκροτημάτων ήταν μάλλον υπερβολικό, και πιθανότατα απόρροια της αντίδρασης ενός κοινού που έχει συνηθίσει να βλέπει “αστέρια” και φέτος έχει αναγκαστεί να υπομείνει ένα μάλλον “σκοτεινό” τοπίο.
Η ταινία του Χιντέο Νακάτα Chatroom έχει έναν εκολλαπτόμενο σταρ, τον Άαρον -Kick Ass- Τζόνσον, αλλά κι αυτός δεν αρκεί για να σώσει την ταινία, παρά την εντυπωσιακά διαφορετική ερμηνεία του. Το φιλμ μάλλον απογοήτευσε όσους περίμεναν ένα θρίλερ ανάλογο του Ringu, όμως αποτυγχάνει επίσης στην προσπάθειά του να εξερευνήσει σε βάθος την ψυχολογία και τις σκοτεινές γωνιές του κόσμου των χρηστών του διαδικτύου, ακόμη κι αν προσπαθεί. Βασισμένο σε ένα θεατρικό έργο του Έντνα Γουόλς (συγγραφέα του Disco Pigs και σεναριογράφου του Hunger), ξεκινά με μια ενδιαφέρουσα οπτική πάνω στο διαδικτυακό κόσμο, αλλά αναλώνεται γρήγορα σε ένα μάλλον τυπικό θρίλερ γεμάτο από εφηβικό άγχος αντί να βυθιστεί σε κάτι πιο σκοτεινό κι ενδιαφέρον. Όπως όμως έλεγε ο Άααρον Τζόνσον σήμερα, το φιλμ απευθύνεται κυρίως σε ένα εφηβικό κοινό, που είναι άλλωστε και το πιο ευάλωτο στους κινδύνους του internet. O ίδιος, αν αναρωτιέστε, δεν έχει καν σελίδα στο facebook.
Ένας σκηνοθέτης που δεν χρειάστηκε ποτέ σταρ και δεν βασίστηκε ποτέ πάνω τους για να κάνει σπουδαίο σινεμά είναι φυσικά ο Μάικ Λι. Η καινούργια του ταινία, που προβλήθηκε σήμερα το πρωί στο διαγωνιστικό τμήμα, ονομάζεται Another Year και είναι ακριβώς ό,τι υπόσχεται. Ένας χρόνος στις ζωές μιας ομάδας ανθρώπων στο σημερινό Λονδίνο, χωρισμένο σε τέσσερις εποχές και ουσιαστικά τέσσερις φιλικές συγκεντρώσεις. Ένα ηλικιωμένο παντρεμένο ζευγάρι, ο γιος τους, μια φίλη της συζύγου και μερικοί ακόμη περιφερειακοί χαρακτήρες ξετυλίγουν τις ζωές τους με την απλότητα και την ειλικρίνεια που θα περίμενε κανείς από μια ταινία του Λι. Λιγότερο χαρούμενος εδώ απ' ό,τι στο happy Go Lucky, πιο μελαγχολικός, επώδυνα αληθινός, συχνά αστείος, καταγράφει μια ακόμη φορά την ίδια τη ζωή και σε κάνει να τη βλέπεις κι εσύ καθαρή μπροστά σου και να την εκτιμάς ως έχει. “Σε μια κλίμακα από το ένα ως το δέκα, πόσο ευτυχισμένη θα έλεγες ότι είσαι στη ζωή σου;” ρωτά η ψυχολόγος ηρωίδα του φιλμ μια γυναίκα. “Ένα” απαντά εκείνη. Ευτυχώς σε μια κλίμακα από το ένα ως το δέκα που μετρά το καλό σινεμά, η ταινία του Λι θα βρισκόταν κάπου κοντά στο αντίθετο άκρο.
Δες το teaser του Another Year στο video που ακολουθεί
