Είναι 20 χρονών και κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο σινεμά. Όλοι τού λένε ότι μοιάζει με τον Ρόμπερτ Πάτινσον, αλλά ο ίδιος δεν μοιάζει να έχει όρεξη να γίνει εφηβικό είδωλο.
Μάλλον προτιμά έτσι κι αλλιώς τον Ράιαν Γκόσλινγκ σαν πρότυπο, αφού μετρά το «The Place beyond the Pines» ανάμεσα στις πιο αγαπημένες πρόσφατες ταινίες του. «Σίγουρα μου αρέσουν τα δράματα στο σινεμά», αλλά κάθε σύγκριση με οποιονδήποτε «συνάδελφο» του φαίνεται μάλλον πρώιμη. Δεν νιώθει επαγγελματίας ηθοποιός, «αν και μετά από το “Luton” δεν πρόκειται να πω όχι αν μου δοθεί και πάλι η ευκαιρία» λέει.
Η ταινία του Μιχάλη Κωνσταντάτου, που βγαίνει σήμερα στις αίθουσες, ήρθε σχεδόν κατά τύχη. «Μια φίλη μού πρότεινε να πάρω μέρος στο casting. Γύρισα ένα βίντεο, απάντησα σε μερικές ερωτήσεις on camera και αυτό ήταν. Ναι, είχα σκεφτεί κάποιες φορές την πιθανότητα να γίνω ηθοποιός, αλλά ακόμη κι εγώ δεν την είχα πάρει στα σοβαρά». Για το «Luton» χρειάστηκε να μάθει τα βασικά της υποκριτικής μέσα από πρόβες, αλλά λέει ότι κατάλαβε απόλυτα το ρόλο ακόμη κι αν δεν έχει κανένα κοινό σημείο με εκείνον. «Ο Τζίμης είναι ένας ήρωας απόλυτα καταπιεσμένος, μονότονος, ένας τύπος που έχει φάει ξενέρα. Βρήκα ακόμη πιο ενδιαφέρον ότι έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Και ήξερα πως, αν βγει πειστικό, θα σήμαινε ότι τα είχα καταφέρει». Και μάλλον τα κατάφερε.
Αν και ο ίδιος είναι γεμάτος ενέργεια και θετική διάθεση, στην οθόνη απεικονίζει με σχεδόν ανατριχιαστική ακρίβεια έναν έφηβο που οδηγείται σε μια σειρά από βίαιες πράξεις. «Το φιλμ δεν περιγράφει κάτι υπερβολικό ή ακραίο. Βλέπεις γύρω σου πάρα πολλούς καταπιεσμένους ανθρώπους που ψάχνουν μια ευκαιρία να ξεσπάσουν. Νομίζω ότι αν κανείς βρεθεί σε πιεσμένη ψυχολογική κατάσταση δεν είναι δύσκολο να ξεφύγει προς τη βία. Ειδικά σε μέρες σαν αυτές που ζούμε σήμερα, όπου οι άνθρωποι βρίσκονται συχνά στα όριά τους».
Όταν δεν παίζει στον κινηματογράφο ο Νικόλας σπουδάζει διακοσμητική στα ΤΕΙ της Αθήνας, «δεν μπήκα κατά τύχη, ήταν κάτι που με ενδιέφερε», και καβαλά το ποδήλατό του με το οποίο ασχολείται εδώ και ένα χρόνο σε επίπεδο πρωταθλητισμού. «Είναι κάτι που λατρεύω. Δεν νομίζω ότι θα σταματήσω ποτέ να κάνω ποδήλατο. Πλέον ασχολούμαι πιο σοβαρά, συμμετέχω σε αγώνες, αλλά η νίκη δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει απαραίτητα». Ξεκίνησε από «κούρσα», αλλά πλέον η μανία του είναι το fixed gear. «Δεν είναι μόνο ότι είναι πιο έντονα και άμεσα τα μονοτάχυτα, αλλά και πολύ πιο όμορφα. Κυρίως γιατί είναι πιο απλά. Δεν βλέπεις παρά τα βασικά του ποδηλάτου, την ομορφιά του σχήματός του» λέει. «Το ποδήλατο είναι κάτι παραπάνω από απλή ενασχόληση. Κάτι που μου δίνει κουράγιο. Είναι πολύ σημαντικό να νιώθεις ότι έχεις κουραστεί, νομίζεις πως δεν μπορείς να προχωρήσεις άλλο αλλά συνεχίζεις. Είναι ένα συναίσθημα που σε βοηθά, σου δείχνει ότι είσαι δυνατός. Συν τοις άλλοις είναι η αδρεναλίνη που σου προσφέρει και η καλή παρέα όταν τρέχεις με το ποδήλατό σου μαζί με φίλους» εξηγεί. Κατά κάποιον τρόπο κάτι ανάλογο μοιάζει να έζησε και στο σινεμά. «Συχνά, ειδικά στις δύσκολες σκηνές, ένιωθα μια ανάλογη ένταση και αδρεναλίνη. Και η εμπειρία των γυρισμάτων, της ομαδικότητας, όπου όλοι ήμασταν σαν μια οικογένεια, ήταν ανεπανάληπτη εμπειρία. Θα ήθελα να δοκιμάσω να τη ζήσω ξανά».
20°
