Βασισμένη στις (πραγματικές;) προσωπικές μαρτυρίες του δημοσιογράφου-συγγραφέα Τζέι Μπαχαντούρ, η ταινία του Μπράιαν Μπάκλεϊ μας πηγαίνει δέκα χρόνια πίσω όπου παρακολουθούμε τη δονκιχωτική περιπλάνηση ενός αφελή δυτικού πολίτη που, με άγνοια κινδύνου, ταξιδεύει σε ένα μακρινό και αφιλόξενο τόπο για να βρει το δικό του Ελντοράντο.
Η σύγχυση στο προσωπικό αξιακό σύστημα του Μπαχαντούρ δεν βοηθά στην αφηγηματική εξέλιξη της ταινίας που ορισμένες στιγμές μοιάζει με σουρεαλιστικό ανέκδοτο, ενώ η λεγόμενη ταύτιση του θεατή με τον ήρωα είναι άλλο ένα ανέκδοτο, καθώς ουκ ολίγες φορές αναρωτιέσαι τι διάολο θέλει αυτός ο βλάκας εκεί κι άλλες τόσες πιάνεις τον εαυτό σου να εύχεται την... τιμωρία του!
Όμως κάποια στιγμή η ταινία που δείχνει εξ αρχής αποπροσανατολισμένη, βρίσκει ρυθμό όπως κι ο μάλλον αντιπαθής ήρωας τα πατήματα του. Η περιγραφή της καθημερινότητας στη Σομαλία δεν γίνεται με εξωραϊστικούς ή φολκλορικούς όρους, ο καναδός αρχίζει να γίνεται... άνθρωπος και τα φαντάσματα των σομαλών πειρατών αποκτούν γήινες σάρκες και οστά. Πολλές φορές φυσικά η λογική παύει να λειτουργεί στο φορτωμένο με βία και χαρακτηριστικά θανάτου αφρικανικό τοπίο και η ματιά του δυτικού ήρωα για πρώτη φορά προσπαθεί να δει χωρίς παρωπίδες ή αφορισμούς την καρδιά και τον κώδικα τιμής αυτού του άγνωστου τόπου.
Η ταινία από τη στιγμή που καταπιάνεται με την περίπλοκη αλήθεια ενός τόπου που δεν είναι εύκολο να εξερευνηθεί (πόσο μάλλον να αποκωδικοποιηθεί), ακολουθεί πολύ λογικά τα αναγνωρίσιμα βήματα ενός οικείου ήρωα. Έτσι γίνεται φιλική και εύκολα προσβάσιμη στο μέσο δυτικό θεατή αλλά χάνει την ευκαιρία να εισχωρήσει βαθιά στο εσωτερικό της σομαλικής πραγματικότητας και να ανακαλύψει την αλήθεια γύρω από το μύθο των φημισμένων πειρατών που σε αρκετά σημεία θυμίζουν καρικατούρες. Σπουδαία ερμηνεία και πάλι (ύστερα από την υποψηφιότητά του για Όσκαρ στο «Κάπτεν Φίλιπς») του Σομαλού Μπαρκάντ Αμπντί που υποδύεται τον μεταφραστή-ξεναγό του ήρωα.
19°
