Το σχετικά φουτουριστικό concept της «Κάθαρσης» –στην πρώτη ταινία που γυρίστηκε το 2013 η ιστορία διαδραματιζόταν το 2.122– βασίζεται στις παραδοσιακές αμερικανικές αξίες που σχετίζονται με τη βία, την ηθικολογία και την αδιαπραγμάτευτη αρχή της ισχύος του δυνατού. Η κοινωνιολογική μελέτη όπου βασίζεται το σενάριο και προβλέπει τη λυτρωτική δύναμη της μεθόδου κατά την οποία ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα (έστω και για μία φορά διάρκειας 12 ωρών τον χρόνο) να εκτονωθεί και να βγάλει από μέσα του όλη τη βία και την οργή που τον «τρώει» στην πνιγηρή καθημερινότητά του, γίνεται το κατάλληλο όχημα για να ανιχνευτεί το αρχετυπικό πρόσωπο της βίας και να αναζητηθούν οι ρίζες του. Το τέταρτο κεφάλαιο της «Κάθαρσης» έχει τη λογική ενός πρίκουελ που μας αποκαλύπτει πώς ξεκίνησαν όλα. Καλογυρισμένο, κλειστοφοβικό και με γερές δόσεις σασπένς, ποντάρει στις πιο σκοτεινές μέρες που ζει σήμερα το αμερικανικό έθνος (ο Τραμπ έχει κάνει ήδη τους Μπους και Ρίγκαν να δείχνουν από μετριοπαθείς έως και «συμπαθείς», λέμε τώρα) και υπογραμμίζει τον πολιτικό χαρακτήρα του σεναρίου και την ξεκάθαρη ανάγκη για αλλαγή, καθώς οι ΗΠΑ έχουν φτάσει στο «Έτος μηδέν». Χωρίς να πρωτοτυπεί, παρακολουθείται άνετα, αν και η ηθικολογία του σεναρίου (μαζί με το Κακό αναδύεται και η αντίθετη δύναμη, το Καλό) με την προβλέψιμη εξέλιξη της δράσης βάζουν σαφή όρια στην αξία του φιλμ.
20°
