Ο σουρεαλισμός, το μαύρο χιούμορ και η αφηγηματική πρωτοτυπία (σπάσιμο του χρόνου, ανακάτεμα ιστοριών και ειδών καθώς και η προσθήκη ενός εξαίσιου animation που δίνει το υπαρξιακό στίγμα της ιστορίας) δεν χαρακτηρίζουν απλώς το φιλμ, αλλά το απογειώνουν παρά το θλιβερό θέμα του και του προσδίδουν μια αμφίσημη γοητεία που σε αρκετά σημεία καθηλώνει. Ένα τόσο σκληρό θέμα υπό άλλες κινηματογραφικές συνθήκες θα ήταν αφορμή για ατέλειωτο κλάμα. Όμως ο Μάοζ δεν έχει αυτό τον σκοπό. Μετά από τον «Λίβανο», που είχε αποσπάσει το 2009 τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, ο ισραηλινός σκηνοθέτης επιστρέφει στα… πάτρια εδάφη για να περιγράψει μια νοσηρή πραγματικότητα, με βασικό στόχο να προβληματίσει. Οι στρατιωτικές εμπειρίες που περιγράφει συνθέτουν μια επίγεια παράνοια στο κέντρο της οποίας βρίσκεται ο χορός ενός άντρα με το όπλο του. Πρόκειται για ένα σχήμα καθαρά αλληγορικό με θέμα την (ερωτική σχεδόν) δίψα της ζωής, η οποία όμως τείνει να καταργηθεί, όταν το πολεμικό αντικείμενο αρχίζει τη δική του ανεξέλεγκτη πορεία. Η ειρωνική πολιτική ματιά του Μάοζ πάνω στο καυτό κεφάλαιο «Ισραηλινός στρατός» και η καθόλου κολακευτική εικόνα τεσσάρων φαντάρων στα όρια της τρέλας που φλερτάρουν καθημερινά με τον θάνατο σε ένα απόκοσμο, εξωφρενικό (η απαγορευτική μπάρα στο κέντρο του πουθενά σηκώνεται συνήθως για να διαβούν καμήλες) και λασπωμένο περιβάλλον ήταν και η βασική αιτία για να προκαλέσει την αρνητική στάση της ίδιας της κυβέρνησης του Ισραήλ. Παρότι το «Foxtrot» κέρδισε το Ειδικό βραβείο της Eπιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετία αποκηρύχτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού της χώρας του ως προπαγάνδα απαράδεκτη και ψευδής. Στο βαθιά ανθρώπινο και αντιπολεμικό «Foxtrot» ο Μάοζ μάς προσκαλεί σε έναν χορό θανάτου όπου τα παιχνίδια της μοίρας έχουν τον πρώτο αλλά, δυστυχώς, και τον τελευταίο λόγο, όπως φαίνεται και στο φινάλε του έργου.
13°
