Πέντε χρόνια μετά από το «Amour», o Μίκαελ Χάνεκε επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη αλλά δεν ενδιαφέρεται να απλώσει στα καρέ της νέας δουλειάς του τα προφανή και χιλιοειπωμένα σχόλια γύρω από την απατηλή λάμψη της μπουρζουαζίας ή να κάνει τη νέα του ταινία αμείλικτο κατήγορο της υποκρισίας και του απάνθρωπου κυνισμού της εν λόγω τάξης. Με όπλο του και πάλι, όπως στο «Βίντεο του Μπέρνι» ή το «Κρυμμένος», τη βιντεοσκοπημένη «αλήθεια» (η βενιαμίν της φαμίλιας κινηματογραφεί όσα της κάνουν εντύπωση) επιχειρεί να κάνει μια εγκεφαλική σάτιρα της οικογένειας των Λοράν και όλων όσων αντιπροσωπεύει. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι πίσω από τα κομψά κοστούμια, τη λάμψη της πλούσιας ζωής και τον αέρα ανωτερότητας κρύβεται η επιφανειακή, ρηχή βεβαιότητα ενός μικρόκοσμου όπου το χρήμα δίνει νόημα στην ύπαρξή τους. Η αποσπασματική, ελλειπτική δομή της αφήγησης σκιαγραφεί τα βασικά γεγονότα της πλοκής με σαφή ειρωνική διάθεση. Η ελαφρότητα με την οποία με μπαμπεσιά πασπαλίζει τα δρώμενα ο αυστριακός δημιουργός έχει διττή σημασία: από τη μια περιγράφει την καθημερινότητα δύο κόσμων που παρότι σπάνια συναντώνται, αλληλοεπηρεάζονται άμεσα –δεν είναι τυχαίο το συμβάν της απόπειρας να βάλει τέρμα στη ζωή του ο πατριάρχης με την «εξαγορά» κάποιων αναξιοπαθούντων– κι από την άλλη απογυμνώνει τη «δύναμη» της κυρίαρχης φαμίλιας με τρόπο απολαυστικά κωμικοτραγικό. Κι αν το χάπι εντ δεν έρθει ποτέ σε αυτή ιστορία, τούτο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μερικές εξαίρετα κινηματογραφημένες στιγμές ανάτασης αλλά και ευφορίας. Ο προσανατολισμός του Χάνεκε προς την απομυθοποίηση –και την αποδόμηση– της προαιώνιας δύναμης των Λοράν είναι συνώνυμη με τα αποκαλυπτήρια της ψεύτικης εικόνας τους. Η προβολή μιας φρίκης, σιωπηλά προνομιακής και αφόρητα ανυπόφορης, είναι απλώς σοκαριστική. Η ερμηνεία της Ιζαμπέλ Ιπέρ είναι υψηλού επιπέδου, ενώ ο Ζαν-Λουί Τρεντινιάν «παίζει» με τη βεβαιότητα του σοφού ηθοποιού που έχει ζήσει τα πάντα κι είναι έτοιμος να αποτραβηχτεί οριστικά από τη σκηνή.
14°
