Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ού Αιώνα έγινε 15 χρονών. Φλάσμπακ στο 1999: Μαγεμένος όταν ο Νόαμ Τσόμσκι συνδέεται απευθείας μαζί μας και η αίθουσα του «Ολύμπιον» καλωδιώνεται με το γραφείο του στο ΜΙΤ, με μια τεχνολογία πρώιμου skype, φωτογραφίζω το πανί με μια αρχαία Kodak. Αργά, μετά τα μεσάνυχτα, βλέπουμε ντοκιμαντέρ για τους σκοπιανούς μουσικούς Anastasia, με κίνδυνο η προβολή στην αίθουσα του Γκαίτε να διακοπεί, αφού η «Μακεδονία είναι ελληνική» και ήταν τα πνεύματα ευέξαπτα.
· Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ/THE INVISIBLE WAR, Kirby DICK, USA, 2012, 97’
Οι ταινίες πάνε στόμα-στόμα, η πρώτη φυλή των πιστών του αποκτά σιγά σιγά τα χαρακτηριστικά της, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του, Δημήτρης Εϊπίδης, την επόμενη χρονιά, την παρεπόμενη, τις μετέπειτα, ψυλλιάζεται αμέσως προς τα πού πρέπει να το πάει, καθώς η Θεσσαλονίκη, μπερδεμένη εκείνη την εποχή και εγκλωβισμένη σε λογής λογής πατριωτισμούς, ιδεοληψίες και εσωστρέφειες, είναι παγιδευμένη σε ρυθμούς θλιβερής επαρχίας. Το 1999 το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ είναι το παράθυρο, ο φεγγίτης για να αναπνεύσουμε αεράκια κοσμοπολίτικα.
LITTLE LAND, Νίκος Νταγιαντάς, Ελλάδα, Γαλλία, 2013, 52’
The rest is history and this is now: το αφιέρωμα στον εμβληματικό Χιλιανό Πατρίσιο Γκουσμάν, που η επίμονη μνήμη του για τη Χιλή του Αλιέντε αλλά και του Πινοσέτ δεν ξέχασε τίποτα από το πραξικόπημα, την μπουρζουαζία, τον κόσμο στους δρόμους. Είναι το τιμώμενο πρόσωπο, αλλά από κει και μετά ο καθένας μόνος του. Θα δω το φιλμάκι για την περιοδεία του Antony and the Johnsons στο Παρίσι, είδα την ιστορία του μποέμ και απρόβλεπτου καπνοδοχοκαθαριστή Πάολο από το Κεμπέκ. Ταινιάκια για τους ελβετογάλλους νομάδες του χειμώνα, την ταξιαρχία των μαχητών Γκούρκα, επίλεκτων του βρετανικού στρατού, το «Λευκό μαύρο αγόρι», μια ιστορία για έναν πιτσιρικά τανζανό αλμπίνο, το ταινιάκι για την Κατερίνα Γώγου, αλλά και τις «Φωνές από το υπόγειο», ένα κινηματογραφικό κολάζ για τους μπιτ του ’60, τους σουρεαλιστές του ’70 και όλο το ελληνικό αντεργκράουντ, όπως το κατέγραψε ο Γιάννης Χαριτίδης. Το χρυσάφι, όπως το εξορύσσουν στο Κονγκό, το «Δίχως σπίτι» για τους πρόσφυγες (μόνο εδώ τους λέμε «λαθρομετανάστες») της Νορβηγίας, τα «Πεινασμένα μυαλά», ένα road movie για κινητές βιβλιοθήκες σε Σομαλία, Ινδία, Γροιλανδία, και οπωσδήποτε το “The Bella Vista” από την Ουρουγουάη: η ιστορία ενός σπιτιού που στην αρχή στέγαζε έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο, στη συνέχεια έγινε ο δημοφιλέστερος οίκος ανοχής με τραβεστί και σήμερα κατέληξε να λειτουργεί ως ένα μικρό καθολικό ξωκλήσι.
·ΝΟΣΤΑΛΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΦΩΣ/NOSTALGIA DE LA LUZ Chile, France, Spain, Germany, 2010, 90’
Κι αν βρω εισιτήριο, αφού προβλέπεται να γίνει χαμός, να καταφέρω να δω και την ταινία του Δημήτρη Αθηρίδη για το Γιάννη Μπουτάρη, «Ένα βήμα μπροστά», καθώς η κάμερά του παρακολουθεί τις τελευταίες δέκα εβδομάδες εκείνου του επίμονου προεκλογικού αγώνα που το αποτέλεσμά του άλλαξε ριζικά την πόλη.
ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ/SOUKROMY VESMIR/PRIVATE UNIVERSE, Helena TRESTIKOVA, Czech Republic, 2012, 84’
Πηγαδάκια στο λιμάνι, ουρές στο γυάλινο εκδοτήριο-κλουβί της πλατείας Αριστοτέλους, έξαψη, γλυκιά ταραχή, ποτά μετά την ταινία, μια Θεσσαλονίκη που μέχρι και την Κυριακή προσφέρει και άλλου είδους αφηγήσεις πέρα από τις γνωστές της ανοιξιάτικης ιεροτελεστίας, με φραπεδάμπουρες και αρακλαμαντάνηδες να πλημμυρίζουν τη νέα καφεπιάτσα που διαμορφώθηκε στην Καρόλου Ντηλ, στο κομμάτι μεταξύ Τσιμισκή και Μητροπόλεως, ή τις «Ουγγενότες», εντυπωσιακές θηλυκές υπάρξεις δηλαδή που περιφέρονται με τις Ugg μπότες τους ξέροντας πως η ζεστή τους γούνα είναι θέμα χρόνου να τραβήξει για το πατάρι και ελβιέλες ή τσοκαράκια λόγω άνοιξης να ντύσουν τα δακτυλάκια τους. Αυτά, γιατί πρέπει να πάω σε μια ταινία, και ήδη είμαι δέκα λεπτά αργοπορημένος.
· SEEDS OF HOPE, Γιώργος Γκιούλης, Ελλάδα, 2012, 44’
· ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ/THE CHRONICLE OF AN EXTERMINATION, Χρύσα Τζελέπη & Άκης Κερσανίδης, Ελλάδα, 2013, 90’
12°
