Ο νεαρός Πίτερ Πάρκερ ψάχνει να βρει την ευκαιρία του για να πείσει τον μέντορά του Τόνι Σταρκ ότι αξίζει να γίνει μέλος των «Εκδικητών». Θα τη βρει στο πρόσωπο ενός νέου εχθρού που χρησιμοποιεί όπλα άγνωστης προέλευσης, ενώ παράλληλα προσπαθεί να κερδίσει την καρδιά της όμορφης του σχολείου με την οποία είναι ερωτευμένος, να καθησυχάσει τη θεία του ότι δεν έχει μπλέξει με κακές παρέες και να πείσει τον κολλητό του να μην αποκαλύψει σε όλο το σχολείο ότι είναι ο αληθινός Σπάιντερμαν!
Μπλοκμπαστεριά. Όρος που χρησιμοποιείται συχνά στις κριτικές ταινιών για να περιγράψει ένα ασήμαντο φιλμ που μόνο σκοπό ύπαρξης έχει το χρήμα. Ο νέος Spiderman είναι μια μπλοκμπαστεριά όσον αφορά το λόγο της δημιουργίας του –δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί τούτου–, όμως ευτυχώς δεν είναι μόνο αυτό. Το νέο reboot του δημοφιλή ήρωα που τσιμπήθηκε από αράχνη κι άλλαξε ζωή και εαυτό, μπορεί να στοχεύει στο γκρέμισμα των ταμείων, όμως έχει πολύ κινηματογραφικό ψαχνό, αμέτρητες σκηνοθετικές αρετές και κυρίως απρόσμενο ιδεολογικό και σημειολογικό βάθος. Στην άποψη του νεοφερμένου αλλά ταλαντούχου σκηνοθέτη Τζον Γουότς –η προηγούμενη ταινία του «Cop car» είναι μια θαυμάσια ταινία ενηλικίωσης που φέρνει δύο πιτσιρικάδες στο στόχαστρο ενός διεφθαρμένου μπάτσου (ο Κέβιν Μπέικον στο ρόλο) όταν του κλέβουν κατά λάθος το περιπολικό του–, ο Τομ Χόλαντ βρίσκεται πολύ κοντά στην αρχετυπική εικόνα του Σταν Λι, δημιουργού του ήρωα. Είναι ένας μπερδεμένος 14χρονος (15χρονος σύμφωνα με τον ίδιο για να πλησιάζει πιο κοντά στην ηλικία της αγαπημένης του Λιζ που βρίσκεται στην τρίτη λυκείου), μια ρομαντική ψυχή που ανακατεύει το στιλ του nerd με το σουλούπι του σούπερ ήρωα, αλλά συνήθως τα κάνει μαντάρα. Ειδικά στον εντοπισμό και τη σύλληψη κακών. Το μεγαλύτερο κατόρθωμά του δε, είναι πως έκλεψε την ασπίδα του Κάπτεν Αμέρικα! Ο Πίτερ λοιπόν βρίσκεται υπό στην επίβλεψη του Iron man (κατά κόσμο Τόνι Σταρκ και κατά σινεφίλ Ρόμπερτ Ντάουνι Τζιούνορ) μέχρι να βρει τον πραγματικό εαυτό του. «Δεν καταλαβαίνεις ότι είμαι ένα τίποτα χωρίς αυτή τη στολή», λέει κάποια στιγμή ο μπερδεμένος και γεμάτος οργή τινέιτζερ ήρωας στον μέντορά του αλλά η απάντηση του Σταρκ (που είναι ένα είδος πατρικής φιγούρας για εκείνον) βάζει τα πράγματα στη θέση τους: «Αν είναι όντως έτσι τότε δεν αξίζεις να φοράς αυτή τη στολή». Μια από τις πιο πρωτότυπες (επιτέλους βλέπουμε την εφηβεία και κυρίως το χρονικό ενηλικίωσης ενός σούπερ ήρωα, κάτι που στο παρελθόν μόνο ο Σαμ Ράιμι είχε δοκιμάσει πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια) ταινίες που έχει βγάλει το Χόλιγουντ τελευταία, δείχνοντας πώς πρέπει να γίνεται η προσαρμογή στο σήμερα ενός αρχετυπικού μύθου σαν αυτόν. Γεμάτη φρεσκάδα, συναίσθημα αλλά και πολιτικά τεκμηριωμένη ταινία (δείτε μόνο το background του κακού που υποδύεται ο Μάικλ Κίτον και κυρίως τα αίτια που τον οδηγούν στην παρανομία) που οδηγεί το μύθο του Spiderman σε τόσο απρόβλεπτα και ευφάνταστα μονοπάτια που θα κάνει σοβαροφανείς ή δηκτικούς σκηνοθέτες σαν τους Σνάιντερ και Έιμπρααμς να σκίσουν τα σενάρια των επόμενων ταινιών τους και να φορέσουν στους ήρωές τους νέα κοστούμια. Η επιστροφή του Spider-Man σε μονοπάτια αθωότητας (η ταινία αυτή είναι κυρίως ένα χρονικό ενηλικίωσης), εσωτερικής αναζήτησης και αυθεντικότητας, τους δείχνει όχι μόνο το δρόμο αλλά και τον τρόπο.
