Ο Ρίντλεϊ Σκοτ, όπως και οι ήρωες του φιλμ, στρέφεται στην πηγή του αρχετυπικού Κακού. Η ματιά του αναζητά την έννοια της Δημιουργίας και την απόδειξη του θείου, με μια φιλοσοφική χροιά που βρίσκεται πιο κοντά στην κοσμοθεωρία του «Blade Runner», της δεύτερης αριστουργηματικής ταινίας του, από ό,τι στο πνεύμα του «Alien». Από την ταινία του 1979 δανείζεται απλώς τη βασική ιδέα της επαφής με το άγνωστο. Η σημερινή ταινία που αποτελεί το σίκουελ του «Προμηθέα» διατηρεί εκλεκτικές συγγένειες με το αρχικό «Alien» σε επίπεδο φόρμας, κοπιάρει ολόκληρες σεκάνς από εκείνη τη μαγευτική sci-fi σπουδή (από το πρώτο έως και το τελευταίο λεπτό) ενώ προϊδεάζει το θεατή για τα μελλούμενα δίνοντας στην εκλεκτή Κάθλιν Γουότερστον το χρίσμα της διαδόχου της Ρίπλεϊ. Εκείνη ξεπερνάει το κάπως μουδιασμένο και άγαρμπο ξεκίνημά της και εξελίσσεται στην αποφασιστική ηγέτιδα που αναλαμβάνει να οδηγήσει το μύθο του «Alien» στον 21ο αιώνα, με αυτοπεποίθηση και γενναιότητα. Αυτός ο νέος κόσμος που ευαγγελίζεται το νέο μανιφέστο του Σκοτ είναι πιο τρομακτικός και σκοτεινός από τον προηγούμενο. Η κλειστοφοβική φωτογραφία, τα α λα σπλάτερ εφέ που μυρίζουν αληθινό αίμα, μια αισθησιακή και αγωνιώδης σκηνή σεξ, το ωμό σβήσιμο των δύο πρώτων ανθρώπων στον «παραμυθένιο» πλανήτη που τονίζει την ανυπεράσπιστη ανθρώπινη θνητότητα απέναντι στον αόρατο εχθρό που εισχωρεί μέσα της χωρίς να το καταλάβουν, η διαρκής αγωνία του θεατή που γραπώνεται στο κάθισμά του αλλά ο Σκοτ ξέρει πώς θα τον κάνει να τιναχτεί. Είναι πολλές οι αρετές του «Covenant» (σαφέστατα ανώτερο του «Προμηθέα») και ο Σκοτ ξέρει πώς να τις ξεδιπλώσει. Το know how το έχει ο Βρετανός σε αξεπέραστο βαθμό (αυτό δα έλειπε), τα κλεισίματα ματιού στο πρώτο εμβληματικό φιλμ είναι αρκετά και με νόημα, ενώ στο επίπεδο της φιλοσοφικής του αγωνίας γύρω από την έννοια της Δημιουργίας τα λέει όλα στη σκηνή που η ρέπλικα του Φασμπέντερ μιλάει στον... αδελφό της, τονίζοντας πως ο δημιουργός τους ήταν εντέλει ανάξιος τους.
20°
