Τέλειοι ξένοι

Η προσαρμογή στα δικά μας μιας πρόσφατης ιταλικής κωμωδίας γίνεται με τον πιο πιασάρικο (πάνω από όλα η εμπορικότητα μετράει) τρόπο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Τσιτάτα παλαιολιθικά, μονοδιάστατοι χαρακτήρες, ηθοποιοί που παίζουν όπως ακριβώς τους έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια –εξαίρεση ο πάντα πυκνός και εύστοχος στο παίξιμο του Παπαδημητρίου–, απουσία έκπληξης, χαϊδέματα στα αυτιά του θεατή με αστειάκια ανώδυνα και ξαναζεσταμένα. Υποτίθεται ότι η ταινία στηλιτεύει την ομοφοβική πλευρά της κοινωνίας. Τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί ο Αθερίδης, όμως, είναι τα πλέον συντηρητικά και ανώδυνα. Δεν είναι τυχαίο πως τα πιο «πετυχημένα» αστεία της ιστορίας πατούν στη σιγουράντζα της γκέι σάτιρας και περιγράφονται ιδανικά γύρω από τη φράση «α, τον πούστη» που ακούγεται καμιά δεκαριά φορές στο φιλμ, όσες ακριβώς θα γελάσει με τη ψυχή του ο έλληνας... «προοδευτικός» θεατής.