Γάμος

Τις νύχτες, νωρίς, είναι ένα στοίχημα που τριγυρίζει στα πρώιμα όνειρά μου

Παίζει κρυφτό με τη λογική μου

Μέ προκαλεί να τό ακούσω. Να ερωτευτώ όπως μού αξίζει. Να διεκδικήσω |αυτόν| τον έρωτα, ν’ ακολουθήσω την αλήθεια του

Να τής φερθώ με σεβασμό

Να τής δίνω τροφή. Ξέρω πως θα πληγωθώ, ίσως και να πληγώσω

Πιο πολύ θα πληγωθώ

Κι ας θέλω αυτή την φορά να τό αποφύγω

Δεν γίνεται. Γιατί δεν μέ θρέφει το ανεκπλήρωτο

Μέ θρέφει το σώμα |σου|

Τόλμα, μού ψιθυρίζει, επιτακτικά

Ν’ αγαπιέσαι κρυφά, πάντου και πάντα. Αναθεματισμένη η στιγμή που μετανιώνεις

Για όσα δεν έκανες

Και γι’ αυτά που έπνιξες. Τα δάχτυλά μου γλιστρούν, Διστάζουν

Δεν θέλω να μέ ακουμπήσει κανείς Άλλος. Φταις. Μέ καταδίκασες σ’ έναν γάμο αλλόκοτο

Χωρίς βέρες

Παντρεύτηκα το γυμνό |σου| σώμα

Χωρίς πέπλα.

Φάτα Μοργκάνα