Ο Σοφοκλής ζούσε παράλληλες ζωές. Πίστευε στα παράλληλα σύμπαντα για αυτό. Εκεί έβρισκε θαλπωρή, περιμένοντας τα καλύτερα, με αποτέλεσμα να χάνει το τώρα. Είχε μια εμμονή με το χρόνο. Πριν μερικά χρόνια ανακάλυπτε ναυάγια σε θολά νερά. Το μπλε ήταν το ασφαλές του σημείο. Μόνο μέσα στη θάλασσα μπορούσε να ελέγξει το χρόνο, γιατί στην πραγματική ζωή βασανιζόταν από αυτόν. Είναι ανώδυνο να επιστρέφεις στο παρελθόν, να ζεις εκστασιασμένος από τις εικόνες του και είναι επώδυνο να ζεις το τώρα. Τα βράδια δε μπορούσε να κοιμηθεί. Πάντα έβλεπε το ίδιο ακριβώς όνειρο. Του έφευγε το οξυγόνο από το στόμα και δε μπορούσε να αναπνεύσει. Ξυπνούσε λουσμένος στον ιδρώτα. Σηκωνόταν και έτρεχε στην τουαλέτα και βουτούσε το κεφάλι του κάτω από το νερό της κρύας βρύσης για να ξυπνήσει. Το νερό που στη ζωή τoν έσωνε, στα όνειρά του τον έπνιγε. Ο Σοφοκλής ερωτευόταν παράφορα, όχι τόσο τις γυναίκες όσο τον έρωτα, το ιδανικό που είχε πλάσει εκείνος στο μυαλό του. Ερωτευόταν για να ερωτευτεί και όχι για να δοθεί. Το δόσιμο είναι ακριβό, έχει υψηλό αντίτιμο και μεγάλη χασούρα όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και δεν υπήρχε χρόνος να παλέψει για αυτά. Ήταν ένας ρομαντικός ανώμαλος, δέσμιος των ονείρων του και των ονειρώξεών του, δεν είχε και τίποτα άλλο να πιαστεί.
Τα τελευταία χρόνια συζούσε με την Κατερίνα. Η Κατερίνα ήταν όμορφη, αλλά εκείνος το είχε ξεχάσει, όπως και την ίδια του τη ζωή. Μα πώς μπορεί να ζει κανείς έτσι; Εκείνος τρεφόταν με χάπια αγάπης, μόνο που ήταν πλασέμπο με μέση διάρκεια ζωής δυο μήνες. Καμιά φορά τάιζε και την Κατερίνα με τα χάπια αυτά. Καημένη Κατερίνα, έλεγε από μέσα του σε κάποιες στιγμές αυτογνωσίας. Η Κατερίνα δεν άντεξε για πολύ. Ο έρωτας ξεφουσκώνει σαν τα πλαστικά στρώματα αγάπης που το αγοράζεις από τα συνοικιακά μικρόμαγαζα για λίγα ευρώ. Τρία χρόνια χωρίς αγάπη και μόνο με έρωτα πώς να τα σώσεις; Η Κατερίνα αγαπούσε και για τους δυο. Ο Σοφοκλής αγαπούσε μόνο τον εαυτό του. Τι κρίμα. Τον παράτησε το καλοκαίρι που μας πέρασε. Του φώναξε, τον έβρισε, τον διέγραψε από το Facebook, ύστερα τον έπαιρνε τηλέφωνο για να ακούσει τη χροιά της φωνής του και το έκλεινε χωρίς να του μιλήσει, ώσπου έφυγε. Ο Σοφοκλής παρέμεινε ανέκφραστος θεατής. Είχε αναισθητοποιηθεί. Βλέπεις, πού να χωρέσουν τα συναισθήματα σε μια πλαστική στολή ενός δύτη που αγκαλιάζει σφιχτά κάθε σημείο του σώματός, μην αφήνοντάς το να αναπνεύσει. Το καλοκαίρι πέρασε. Εκείνος παρέμεινε στο σπίτι που είχαν νοικιάσει με την Κατερίνα. Έκανε την υπέρβαση να πάει να ζήσει στο Αιγάλεω μαζί της. Δε θα έφευγε ποτέ από την Κυψέλη που μεγάλωσε, αλλά το πατρικό του σπίτι ήταν σκοτεινό και γεμάτο υγρασία. «Αυτό θα φταίει που είμαι έτσι» επαναλάμβανε στις γυναίκες που γνώριζε, αλλά στην ουσία το έλεγε για να το ακούσει ο ίδιος. Και όσο περνούσε ο καιρός η καρδιά του μίκραινε και δεν αποζητούσε τίποτα. Τα πλασέμπο δεν του έκαναν τίποτα πια. Πώς να αντέξεις τη ζωή με χάπια όταν δεν αγαπάς τον εαυτό σου;
Απομονώθηκε στο δωμάτιο που κάποτε έκαναν έρωτα με την Κατερίνα. Της έκανε άραγε ποτέ της έρωτα, αναρωτήθηκε, μπα, σε όλα λειτουργούσε σαν διεκπεραιωτής. Ο Σοφοκλής βρέθηκε νεκρός στις 29 Μαρτίου του 2018, φορώντας τη στολή του δύτη ξαπλωμένος στο κρεβάτι που έκαναν έρωτα. Αιτία θανάτου, σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, ήταν η μικρή σε μέγεθος καρδιά του. Στην κηδεία του παραβρέθηκαν φίλοι και γνωστοί, η Κατερίνα δεν ήταν εκεί, καθώς από ό,τι αποδείχτηκε ήταν αποκύημα της φαντασίας του, δεν υπήρξε ποτέ με σάρκα και οστά. Τη γνώρισε στην Αθήνα σε ένα παράλληλο σύμπαν, δεν την ερωτεύτηκε για αυτό που ήταν αλλά για αυτό που θα μπορούσε να ήταν, για αυτό και ποτέ της δεν υπήρξε.
