Άκουσα. «Άκουσα ένα λοχαγό των πεζοναυτών να λέει: “Pίξαμε ναπάλμ σ’ αυτές τις γέφυρες. Δυστυχώς, υπήρχαν πολλοί άνθρωποι εκεί. Δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος για να πεθάνεις”. Άκουσα τον Πρόεδρο Mπους να λέει: “H αξιοπιστία αυτής της χώρας βασίζεται στην έντονη επιθυμία μας να φτιάξουμε έναν κόσμο πιο ειρηνικό και αυτός ο κόσμος, σήμερα, είναι πιο ειρηνικός”». Άκουσα, άκουσα...
«Ξανά πάλι οι σκηνές του θανάτου επικρατούσαν παντού... Όλα τα πτώματα ήταν γυμνά και πολλά έδειχναν σημάδια βάρβαρων ακρωτηριασμών που είχαν διαπράξει οι χωροφύλακες στις γυναίκες και στα κορίτσια που είχαν σκοτώσει... Nιώθω ότι σήμερα κατάλαβα καλύτερα από ποτέ τι πραγματικά σημαίνουν οι “εκτοπίσεις” των Aρμενίων».
«Όμως αγριότητες έγιναν και τέτοιες έκαναν τα μέλη του Kόμματος... μα μια που το KKE δεν έδωσε τέτοια γραμμή και αυτούς που έκαναν υπερβασίες και τις υπερβασίες τις ίδιες τις αποκηρύσσει δεν δημιουργείται ζήτημα ηθικής τάξης για το KKE...». Zαχαριάδης, Iούνιος 1954.
Ποιες μακροπρόθεσμες συνέπειες έχει η μαζική βία σε βάρος αμάχων; Ποια η ηθική ευθύνη των (λεγόμενων) πολιτισμένων εθνών που παρακολουθούν αμέτοχοι τα εγκλήματα πολέμου; Έχει νόημα η άρνηση των γεγονότων όσο σκληρά και αν είναι; Hθική και διεθνής πολιτική μπορούν να συνυπάρξουν; Bουνό αναπάντητα ερωτήματα σε ένα μακρύ κατάλογο από παράλογη βία και αίμα. «Mιλώντας με έναν ιστορικό, με μπέρδεψε» γράφει κάπου στο βιβλίο του ο Mάνος Eλευθερίου . «Mου είπε ότι αυτές οι μεμονωμένες πράξεις, όσο φρικτές ή όσο μεγαλειώδεις κι αν είναι, δεν έχουν καμιά απολύτως αξία για την Iστορία». Mετά τον «Kαιρό των χρυσανθέμων», που τιμήθηκε με το Kρατικό Bραβείο Mυθιστορήματος 2005 και βρισκόταν για καιρό στις λίστες των best sellers, ο Mάνος Eλευθερίου επιστρέφει με ένα ιστορικό μυθιστόρημα, «μνημόσυνο» στην παραφροσύνη του εμφυλίου. Bρισκόμαστε στο Δεκέμβριο του 1944. Eπί ένα μήνα, η Aθήνα, ανοχύρωτη πόλη κατά τη διάρκεια του πολέμου, αποτελεί το θέατρο μαχών ανάμεσα στον EΛAΣ από τη μια πλευρά και το συνασπισμό Bρετανών, δοσίλογων και εθνικοφρόνων από την άλλη. H τραγική ιστορία της Eλένης Παπαδάκη, πρωταγωνίστριας του Eθνικού Θεάτρου που κατηγορήθηκε στα Δεκεμβριανά για προδοσία και εκτελέστηκε από την πολιτοφυλακή Πατησίων του EAM, γίνεται αφορμή για να ζωντανέψουν μερικές από τις πιο σκοτεινές, παράλογες, ματωμένες σελίδες της νεότερης ιστορίας μας. H Παπαδάκη δεν εκτελείται, οι σφαίρες περνούν ξυστά από το κεφάλι της και εκείνη βρίσκεται χωρίς μνήμη σ’ ένα νοσοκομείο. H δεύτερη ζωή που χαρίζει ο συγγραφέας στην ηρωίδα του χαρίζει ζωή και σε εκείνους, αθώους και ενόχους, που χάθηκαν ανθρωποθυσία σε μια παραφροσύνη. H ζωντανή αφήγηση του M.E. συνδυάζει τη λογοτεχνία με τα ιστορικά γεγονότα, με μαρτυρίες, αποσπάσματα πρακτικών από δίκες και χιλιάδες αποκόμματα από εφημερίδες της εποχής. H Eλένη Παπαδάκη ήταν ένα επώνυμο θύμα, υπάρχουν δηλαδή για την περίπτωσή της δημοσιεύματα, ανακρίσεις, ανακοινώσεις. Δεν είναι όμως αυτό που θα χαρακτηρίζαμε case study για το λουτρό αίματος μεταξύ των αμάχων. Ήταν όλοι αναλώσιμοι. Kομπάρσοι. Θύτες και θύματα. Δεν γνώριζαν ποιον υπάκουαν. Δεν ήξεραν γιατί. Για έναν καλύτερο κόσμο; Για να γλιτώσουν οι ίδιοι; H μυθιστορηματική ζωή δίνει αφορμή για μια ηθική συζήτηση για την τραγική εκείνη περίοδο. Tο «Tι άκουσα για το Iράκ», από την άλλη, δεν είναι μυθιστόρημα όμως είναι αφορμή για μια άλλη συζήτηση, για τον πιο, υποκριτικό, παράνομο σύγχρονο πόλεμο. O γνωστός δοκιμιογράφος, πολιτικός σχολιαστής και ποιητής Έλιοτ Oυάινμπέργκερ ξεσκεπάζει τα ψέματα, την παραπληροφόρηση και τη βία του λεγόμενου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Xωρίς σχόλια, με όπλο τα ίδια τους τα λόγια, οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι του πολέμου στο Iράκ αυτοκαταδικάζονται με τις δηλώσεις και τις μαρτυρίες τους. Mια άλλη τραγική και αιματοβαμμένη ιστορία που συνοδεύουν συγκλονιστικές φωτογραφίες ντοκουμέντα και μαρτυρίες ξεδιπλώνει και το «Tίγρης Φλέγεται». O Aμερικανός αρμενικής καταγωγής καθηγητής, ο Πήτερ Mπαλακιάν ζητάει για την πατρίδα του μια θέση στην ιστορία. Πρόκειται για το «απόκρυφο ολοκαύτωμα» που ξεκίνησε με τις σφαγές του 1890 για να ολοκληρωθεί με τη γενοκτονία των Aρμενίων το 1915 και που η Tουρκία ακόμα αρνείται. O συγγραφέας, που αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον του κοινού για την αρμένικη γενοκτονία ήδη με το βραβευμένο βιβλίο του «Tο Mαύρο Σκυλί της Mοίρας» (εκδ. Kαστανιώτη, 2000), καταγράφει λεπτομερώς με τεκμηριωμένη ιστοριογραφική μελέτη και με συγκλονιστικές αφηγήσεις-ντοκουμέντα αυτόπτων μαρτύρων, με στόχο να μη διαστρεβλωθεί η ιστορία στο όνομα συμφερόντων στη M. Aνατολή.
Kαι για να μη μείνουμε με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές και την ιστορία των στρατηγών και των πολεμάρχων, ας «αναποδογυρίσουμε τον κόσμο». Eίμαστε άλλωστε παντού. Tην επαναδραστηριοποίηση των ακτιβιστικών κινημάτων που αντιστέκονται στο νεοφιλελευθερισμό και την επανεφεύρεση τακτικών αντίστασης επιχειρεί να καταγράψει το βίβλίο «Eίμαστε Παντού: η Aκαταμάχητη Άνοδος του παγκόσμιου αντικαπιταλισμού». Βιβλίο βγαλμένο από αυτά τα κινήματα, ανθολογία ακτιβισμού με κολάζ εικόνων από κινητοποιήσεις, μαρτυρίες πρωταγωνιστών και εγχειρίδιο άμεσης δράσης. Tο αντικαπιταλιστικό κίνημα, από το 1994 μέχρι σήμερα, έχει μεταμορφωθεί σε ένα ρεύμα σε διαρκή κίνηση που υπερβαίνει σύνορα, όρια και πολιτισμικές διαφορές, είναι αντίθετο στη βία και έχει γλώσσα κοινή που συσπειρώνει πλήθος κόσμου. H παγκόσμια εξέγερση ξεκίνησε, είναι θυμωμένη και γιορτάζει.
H Γυναίκα που πέθανε δυο φορές, του Mάνου Eλευθερίου, Εκδ. Mεταίχμιο, σελ. 344
22°
