Hμέρες πανσελήνου

«Το να σε δαγκώσει Νεοέλληνας είναι χειρότερο από το να σε δαγκώσει λυκάνθρωπος σε θρίλερ».

Αυτή η φράση από τις σημειώσεις της ομάδας Iconotopia, που κλείνουν την επετειακή επανέκδοση του «Ανθρωπόλυκου», διατηρεί αναλλοίωτο το πνεύμα (και το σχόλιό) του 20 χρόνια μετά. Το 1989, χρονιά-σταθμό στη μεταπολιτευτική περίοδο, ο Soloùp αυτοεκδίδει ένα κόμικ: εμπνέεται από μια ιστορία του Μπορίς Βιαν, χρησιμοποιεί ως αφηγηματικό όχημα τον «Λύκο της Στέπας» του Έρμαν Έσσε, εμφορείται από την ενέργεια των underground punk συγκροτημάτων της εποχής, ταυτίζει τον ήρωά του με τον «Μπάμπη τον Φλου», παραπέμπει σε αμφιλεγόμενα ονόματα της εποχής (Κοσκωτάς, Πρέκας κ.ά.) και –ίσως άθελά του– εκφράζει δειλά μια ελληνική εκδοχή της Generation X. Τώρα το ότι μοιάζει τόσο επίκαιρο σαν να γράφτηκε τον περσινό Δεκέμβρη, είναι καλό ή κακό;   

info: Ο ανθρωπόλυκος, Soloùp, εκδόσεις ΚΨΜ, σελ. 64