«Είναι πάντα νύχτα, αλλιώς δεν θα είχαμε ανάγκη το φως».
Η ρήση αυτή του πιανίστα της τζαζ Thelonious Monk εισάγει το νέο μυθιστόρημα του Τόμας Πίντσον «Ενάντια στη μέρα» (μτφ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 1.248), που κυκλοφορεί στην Ελλάδα στις 3 Δεκεμβρίου. Η A.V. χαιρετίζει πρώτη την επιστροφή του μεγάλου Αμερικανού πεζογράφου.
Ισλανδική κρύσταλλος
Εκτός από το να βρίσκεται ο ίδιος στην εξωτερική γέφυρα και να κάνει ελέγχους από εκεί, ο Ράντολφ Σεντ Κόσμο είχε επίσης βάλει σκοπιές στην πλώρη και στην πρύμνη με τα πιο ισχυρά κιάλια στο πλοίο. Εδώ, βόρεια του Αρκτικού Κύκλου, η ισχύουσα οδηγία για όλα τα σκάφη των Φίλων της Τύχης ήταν: «Άγνωστα ιπτάμενα σκάφη θα πρέπει να θεωρούνται εχθρικά μέχρι αποδείξεως του εναντίου». Εκείνη την εποχή λάμβαναν χώρα καθημερινές αψιμαχίες, όχι πλέον για εδάφη ή αγαθά, αλλά για ηλεκτρομαγνητικές πληροφορίες, στο πλαίσιο ενός διεθνούς ανταγωνισμού για την όσο το δυνατόν πιο ακριβή μέτρηση και χαρτογράφηση των συντελεστών πεδίου σε κάθε σημείο εκείνου του μυστηριώδους μαθηματικού πλέγματος που ήταν γνωστό πως περιβάλλει τη Γη. Όπως η Εποχή της Ιστιοπλοΐας είχε βασιστεί στη χαρτογράφηση των θαλασσών και των ακτών της υδρογείου και στους ανέμους του ανεμολογίου, με τον ίδιο τρόπο η μέτρηση των νέων παραμέτρων θα αποτελούσε τη βάση για την ιστορία που θα γραφόταν εδώ, ανάμεσα σε υφάλους μαγνητικών ανωμαλιών, σε κανάλια ελάχιστης σύνθετης αντίστασης, σε θύελλες ακτίνων που ακόμη δεν είχαν ονοματιστεί και χτυπούσαν κατευθείαν από τον ήλιο σαν καμτσικιές. Ήταν σε εξέλιξη ένας «πυρετός των ακτίνων» – φως και μαγνητισμός, όπως και κάθε είδους εξω-ερτζιανές ακτίνες, ήταν εκεί, ελεύθερες για όλους, και οι ακτινοθήρες έρχονταν σαν χείμαρρος, πολλοί απ’ αυτούς επαγγελματίες σφετεριστές που σκόπευαν να πετύχουν αποκλειστικά με τη βία, ελάχιστοι πραγματικά ικανοί να εντοπίσουν ακτίνες διαφόρων συχνοτήτων, και οι περισσότεροι δεν ήταν ούτε ταλαντούχοι ούτε ασυνείδητοι, απλώς είχαν εμπλακεί στη μονομανή εγκατάλειψη της λογικής όλων των υπολοίπων, άρρωστοι σαν τους χρυσοθήρες και τους αργυροθήρες άλλων εποχών. Εδώ, στο ανώτερο άκρο της ατμόσφαιρας, βρισκόταν το επόμενο ατιθάσευτο σύνορο, και οι πιονέροι κατέφταναν με αερόπλοια αντί για άμαξες, και έθεταν σε κίνηση ιδιοκτησιακές διαφορές που θα κρατούσαν γενιές ολόκληρες. Το Βόρειο Σέλας, που τους γοήτευε από τα παιδικά τους χρόνια στα χαμηλότερα γεωγραφικά πλάτη τόσες και τόσες νύχτες στην καρδιά του χειμώνα και που ενέπνεε στους γονείς τους σκοτεινά αισθήματα φόβου, τώρα μπορούσαν να το δουν εδώ οποιαδήποτε στιγμή από μέσα, σε υψόμετρο, σαν πελώριους ουράνιους χρωματιστούς παλμούς, σαν πέπλα και κύματα και κιονοστοιχίες φωτός, σαν ατέρμονη μεταμόρφωση.
Σε μικρές, απόμακρες γωνιές του πλανήτη στις οποίες κανείς δεν έδινε καμιά προσοχή, και ανάμεσα σε φατρίες για τις οποίες κανείς δεν γνώριζε τίποτε, ένας ακήρυχτος και εν πολλοίς ανεπαίσθητος πόλεμος διεξαγόταν εδώ και χρόνια. Παντού στα βόρεια γεωγραφικά πλάτη, κρυφοί πομποί είχαν τοποθετηθεί ανάμεσα σε κορυφές πάγου, σε εγκαταλειμμένα ορυχεία, σε μυστικές αυλές αρχαίων οχυρών της Εποχής του Σιδήρου, επανδρωμένοι και μη, μοναχικοί κι απόκοσμοι μέσα στην ανταύγεια των πάγων. Σε απόκρημνους βράχους που λες και τρυπούσαν τον ουρανό και που θα μπορούσε να είναι στερεοποιημένοι σωροί περιττωμάτων θαλάσσιων πουλιών, οι ιχνηλάτες του πεδίου της Γης, απελπισμένοι και άυπνοι, υπέβαλλαν τους ορίζοντες σε καθημερινή ανάκριση μήπως και καταφέρουν να εντοπίσουν τους αντικαταστάτες τους, που συχνά αργούσαν χρόνια ολόκληρα… Και όντως, για κάποιους, η πολική νύχτα κρατούσε για πάντα – και χάνονταν από τη Γη μέσα σε ανείπωτη λαμπρότητα, με το σέλας στον ουρανό να οργιάζει διατρέχοντας φάσματα ορατά και αόρατα. Ψυχές δεμένες στις γραμμές ισχύος του πλανήτη, τον σάρωναν από πόλο σε πόλο, περνώντας και από τις θρυλικές εσώτερες περιοχές…Ελίσσονταν σε σκάφη καμουφλαρισμένα σε ναυτικό στιλ, το οποίο έκανε τμήματα της όλης κατασκευής κυριολεκτικά να εξαφανίζονται και να επανεμφανίζονται μέσα σε σύννεφα χρωματικής μαρμαρυγής, επιστήμονες αεροπλόοι συνέλεγαν επιμελώς τα δεδομένα τους, που όλα παρουσίαζαν τεράστιο ενδιαφέρον για τους τολμηρούς τυχοδιώκτες που ήταν συγκεντρωμένοι αρκετές λεύγες πιο χαμηλά, σε κέντρα συλλογής πληροφοριών στην επιφάνεια, όπως το Ίδρυμα Γενικής Καταγραφής Ληφθέντος Οπτικομαγνητικού Υλικού (Ι.Γ.Κ.Λ.Ο.Υ.), ένα γραφείο διαλογής ακτινοβολιών στη Βόρεια Αλάσκα, που αυτή την εποχή ήταν κάτι σαν Λόιντς που ασφάλιζε τις ακτινοβολίες υψηλού φάσματος, όπου οι πάντες περίμεναν την επόμενη μοιραία αναγγελία κάποιου ναυαγίου σαν εκείνο του Λουτίν.«Επικίνδυνες συνθήκες, τελευταία».«Είναι μέρες που θα ’δινα τα πάντα για μια απλή, χαλαρή ινδιάνικη επίθεση».«Σ’ το λέω, δεν πάει άλλο».Μερικά κεφάλια γύρισαν, παρόλο που αυτή η γκρίνια τούς ήταν πια οικεία. «Τι ξέρεις εσύ, ρε ξιπασμένο κουτάβι; Στην τελευταία έκλειψη δεν είχες καν γεννηθεί».Ήταν μια σκοτεινή αίθουσα συνελεύσεων, με κατεβασμένα σιδερένια ρολά στα παράθυρα, φωτισμένη κατά τόπους από ηλεκτρικές λάμπες και λυχνίες γκαζιού με πράσινα καλύμματα, και το γενικότερο ζόφο έσπαγαν μόνο οι σύντομες αντανακλάσεις από αλυσίδες ρολογιών τσέπης με φόντο σκουρόχρωμα γιλέκα, και από πένες, νομίσματα, μαχαιροπίρουνα, ποτήρια και μπουκάλια. Απέξω, σε δρόμους γεμάτους πατημένο χιόνι, κάποιοι λύκοι που είχαν ξεστρατίσει ψάχνοντας για τροφή, ούρλιαζαν εκφραστικά…
